Vikan - 23.02.1989, Síða 10

ÍSLENSK KONA í KOSNINGA-
Rannveig gefur sér alltaf tima fyrir handavinnu og hér má sjá eitt veggteppa hennar.
Tvö af málverkum Rannveigar. Hún hef-
ur yndi af því að mála íslenskt landslag.
„Ég heimsótti ekki ísland fyrr en ég var
búin að vera úti í þrettán ár. Síðan hef ég
farið nokkrum sinnum í heimsókn.
ingu og bjó um þetta svo ég gæti haldið
áfram, því ég ætlaði sko ekki að vera þarna
yflr nótt. Ég flaug þessa ferð mína til enda,
stirð og sár. Ég komst samt sem áður að
því að fóík var alveg undrandi þegar það
komst að þessu atviki. Það er kallað „air-
pocket" þegar flugvél dettur svona niður
en heldur svo áfram. Þetta var svo ein-
kennilegt.
Flugið hefur enn
aðdráttarafl
— Þegar ég byrjaði að vinna fyrir flug-
félagið hér vestra var mér sagt að ég þyrfti
ekkert að halda við dönskunni eða þýsk-
unni því það yrði ekkert notað nema
enska hér í Bandaríkjunum. En það kom
oft fólk ffá Evrópu sem kunni lítið sem
ekkert í ensku. Þá kom sér vel að geta tal-
að við það á þeirra tungumáli. Á þessum
tíma var oft hringt í mig, jafnvel eftir að ég
var hætt störfúm, til að hlaupa undir bagga
þegar útlendingar komu sem voru alveg
mállausir á enska tungu.
Á þessum árum máttu flugffeyjur ekki
vera giftar svo ég hætti þegar ég gifti mig,
sem var alveg sjálfsagt. Ég hefði þó vel get-
að hugsað mér að halda áffam. Mér flnnst
þetta starf alveg draumur. Kannski er það
gamla flakkið, áhuginn að ferðast og kynn-
ast fólki og hjálpa fólki og tala um hitt og
þetta, þeirra líf og um þá staði sem þetta
fólk er ffá. Það er svo lærdómsríkt.
Þegar ég flaug voru flugvélarnar auðvit-
að minni og maður gat munað öll nöfnin á
farþegunum í hverju sæti og ávarpað þá
með nafni. Þetta þótti farþegunum
sniðugt.
Það var á þessum árum lögð rík áhersla
á að við værum með stutt hár. Það mátti
ekki snerta kragann. Það mátti ekki vera
krumpa á einkennisbúningnum, skórnir
urðu að vera gljápússaðir og naglalakkið í
sama lit og varaliturinn. Engin fölsk augn-
hár eða augnskuggar og það átti að nota
sem allra minnst af farða.
Ég stóð mig held ég vel og tapaði aldrei
af flugi ef ég átti að mæta og reyndi alltaf
að gera mitt besta. Á hátíðisdögum, jólum,
þakkargjörðardögum og þess háttar, tók
ég oft að mér aukaflug eða skipti við hinar
stúlkurnar. Þær vildu þá margar vera með
fólkinu sínu en ég var jú útlendingur og
átti ekki neina fjölskyldu þarna svo ég sló
til.
Einu sinni í flugi sat eldri maður aftast í
vélinni og hafði hattinn fyrir andlitinu og
lá þannig eins og hann væri sofandi. Svo
þegar lent var ætlaði ég að vekja hann en
þá var hann bara dáinn. Ég breiddi teppi
yflr hann og lét ekki á neinu bera. Það
héldu allir að hann væri sofandi. Svo þegar
allir farþegarnir voru farnir úr vélinni var
maðurinn borinn út af sjúkraliðum og eng-
inn varð neins var. Þetta var auðvitað svip-
legt en við létum eins og ekkert hefði
skeð. Það er auðvitað einkennilegt þegar
fólk sofhar svona út af.
Oft var það líka í fluginu sérstaklega ef
langt var á mili staða og veðrið gerðist
vont að við þurftum að bíða með farþeg-
unum á flugvöllunum og þá þurfti maður
að brosa og vera hjálpsamur eins og mað-
ur mögulega gat. Ef það varð frekari seink-
un þá varð maður að koma fólki á hótel, en
við starfsfólkið þurftum síðan að bíða á
flugvellinum ef veðrinu létti.
Það kom einnig fyrir að það var lent án
þess að allir mótorar væru í gangi en fólk
tók ekki alltaf eftir því. Þá dró maður
gardínurnar fyrir, sérstaklega ef þetta
skeði að kvöldi til. Einu sinni kom það
fyrir að ekki tókst að setja hjólin niður. En
það greiddist úr því og við lentum heilu
og höldnu. Það er svo einkennilegt þegar
eitthvað er að ske að maður er svo upptek-
inn að ganga frá öllu og undirbúa allt og
gera tilbúið að maður hefur ekki tíma til
að hugsa um hvað hefði getað komið fyrir.
Maður getur bara þakkað guði fyrir að allt
varð í lagi. Aftur á móti varð maður oft
þreyttur en svo þegar maður var lentur þá
hvarf þreytan. Aðalatriðið var að allt gekk
vel og þá er allt annað smámunir.
Ég flaug í nokkur ár en þá varð ég að
hætta. En ég sakna flugsins ennþá. Maður
vildi að maður kæmist aftur af stað.
Handavinna og
landkynning
— Þú spyrð um sýningar á handavinnu
og kynningu á íslandi. Ég byrjaði þátttöku
í þessu í Michigan og sýndi íslenska fánann
og íslenska handavinnu, púða, veggteppi,
lopapeysur og fleira. Allt íslenska handa-
vinnu og muni. Sumt var fengið að heim-
an. Þetta eru sameiginlegar sýningar
Norðurlandanna og eru kallaðar „Scandi-
navian Summer Fest“. Þessar sýningar eru
í júlí eða ágúst í Michigan en hérna suður-
frá í september ár hvert. Ég hef sýnt bækur
um ísland og ég hef talað og sagt frá ís-
landi, frá hveravatninu og hvernig húsin
eru hituð upp og sýnt skyggnur.
Ég hef sýnt handavinnu og málverk
sem ég hef málað sjálf frá íslandi. Þetta er
eins og í búð hjá mér. En þetta er til að
sýna hvers konar handavinna er gerð á ís-
landi. Mér flnnst gaman að þessu eins og
pólitíkinni. Ég hef líka gaman af að passa
barnabörnin og standa í húshaldinu.
Flugleiðir sendu mér fullan kassa af
kynningarbæklingum um flugferðir og
10 VIKAN 4. TBL. 1989