Vikan - 23.02.1989, Blaðsíða 43

Gamansaga eftir Carlo Draeger
Tvífararnir
Hið eina sem finna
mótti að heimilislífi Eiríks
Svendsens var að hann
var svo líkur Harry Heart
kvikmyndaleikara að
fjöldi manna villtist ó
þeim, jafnvel þeirra
nónustu.
Eiríkur Svendsen var ósköp venju-
legur maður að því fráskildu að
hann var svo nauðalíkur Harry
Heart kvikmyndaleikara sem
hver dropinn er öðrum. Hann átti lítið ein-
býlishús í útjaðri bæjarins. Hann átti
ágætiskonu, fagra álitum, dökka á brún og
brá með ljómandi augu, brún að lit. Og
hann átti lítinn son, sem vappaði um
skemmtigarðinn þeirra, sem Eiríkur hafði
látið verkffæðing gera uppdrætti að.
Eiríkur vann á skrifstofú vegamálastjóra
og líf hans leið áfram án þess að nokkuð
sérstakt bæri til tíðinda. Á morgnana
kvaddi hann konu og son með kossi. Svo
vann hann við vegateikningar, höfuðbæk-
ur og reiknivélar allan daginn, las kvöld-
fréttirnar til að komast að hve þær voru
lélegar, hjólaði síðan heim til sín og heils-
aði litla syninum og konunni sinni fallegu
með kossi.
Hamingja. Grár hversdagsleiki. Heiðir
draumar — dagdraumar.
Draumar Eiríks voru alltaf um eitt og sama
efhi: Betur að ég væri Harry Heart sjálfur,
ekki einungis að ég líktist honum. Betur
að ég mætti labba mína leið burtu frá
reikningsvélum og öllu þess háttar — öllu
því sem er innihald hversdagsleikans -
beint út í ævintýri með list og spenningi
og leiksviðsljósum.
Ósköp algengur draumur það, einn af
því taginu sem enginn býst eiginlega við
að rætist — rétt eins og einn af starfsfélög-
um Eiríks hreytti út úr sér, þegar þeir hjól-
uðu heim frá skrifstofunni og urðu sam-
ferða:
— Jú, jú, svona er það og öðruvísi verð-
ur það ffáleitt nokkurn tíma.
Þegar þeir komu að krossgötunum
skildu leiðir þeirra eins og venja var til.
Félaginn beygði til vinstri og Eiríkur til
hægri og nú stefnir hann heim til sín — fal-
lega vaxinn maður, ætíð vel til fara. í dag
er hann klæddur í röndótta yfirhöffi, mold-
vörpulita, og gráar buxur. Hann er fríður
sýnum með liðað hár.
Hann stígur af hjólinu fýrir utan hús sitt.
Á sama augnabliki hemlar bifreið við hlið-
ina á honum svo að ískrar í öllum hjólum.
Tvær tískufágaðar konur stökkva út úr
henni og hlaupa til hans. Önnur er fok-
vond að sjá, hin lítur ásakandi til hans.
— Ferðu nú ekki að verða bráðum bú-
inn að fá nóg af þessum umskiptingsleik
þínum? hvæsti sú skapvonda út á milli
gervitannanna. Það er myndataka klukkan
fjögur og svo ferð þú út í hundakúnstir
einum hálftíma áður. Heldurðu að þú sért
fyndinn eða hvað? Hvar er bíllinn þinn og
hvar í andskotanum hefúrðu komist yfir
svona vitlaust reiðhjól? Settu það frá þér
og komdu með í bílinn ...! Klukkan er...
— Ykkur skjátlast! æpti Eiríkur óttasleg-
inn. Þetta eru mistök...
— Þú kannt að gera að gamni þínu
stundum, hvæsti hin fagra mey, — en nú
kemurðu með okkur. Hún reif hjólið af
honum og fleygði því upp að ljósastaur,
Svo dró hún hann með sér að bifreiðinni.
— Ég er ekki sá sem þið haldið, hrópaði
Eiríkur utan við sig.
— Ég veit það, Harry, svaraði hin konan
blíðlega. — En komdu með okkur núna.
Hlýjan í rödd hennar og svip varð til þess
að Eiríkur kom fyllilega til sjálfs sín aftur.
Þegar við bættist heift og fyrirgangur hinn-
ar fýrrnefndu lét hann tilleiðast að lofa
þeim að ýta sér inn í bílinn, sem beið. Sett-
ust þær sín hvorum megin við hann og síð-
an var ekið á harðaspretti til borgarinnar.
Hann kenndi að hin grama var engin
önnur en kvikmyndastjarnan Dollý Moon.
Hin hógværa hét Birta Fair og var upp-
4. TBL. 1989 VIKAN 41