Vikan - 04.05.1989, Qupperneq 46

5MA5AC5A
Frh. af bls. 41
hann leit á klukkuna. Hún var aðeins hálf
eitt. Antony læddist út um dyrnar og lok-
aði þeim hægt á eftir sér og horfði niður í
dimma forstofuna. Alistair var að bjóða
Sally góða nótt.
— Ég vil bæta því við, heyrði Antony
hann hvísla, að það þýðir ekki fyrir þig að
segja að þú getir breyst. Því það getur þú
ekki. Þú hefur blátt áfram enga tilfinningu
fyrir tíma. Þú ert svo hirðulaus, að það er
óskiljanlegt. Líttu nú bara á kvöldið í kvöld
— ég skil ekki til hvers þú varst að taka þá
af þér. Og þegar það nú bætist við, að þú
flnnur þá ekki aftur... Jæja, hann dró djúpt
andann. — Þetta þýðir ekkert, Sally. Þetta
mundi aldrei geta gengið.
Sally andvarpaði. — Þú hefur alveg rétt
fýrir þér, Alistair. Hún talaði svo lágt, að
Antony varð að hafa sig allan við til að
heyra hvað hún sagði.
— Þú verður miklu hamingjusamari án
mín. Vertu sæll — og þakka þér fyrir allt.
Antony varð að þvinga sig til að hlaupa
ekki niður stigann og skipa Alistair að vera
kyrrum hjá henni. Hann heyrði útidyra-
hurðinni skellt og að Sally gekk yfir
ganginn. Það var eins og hún væri að fálma
við lásinn á íbúðinni sinni, og hún virtist
svo ein og yfirgefm þarna niðri í myrkrinu.
Antony heyrði að hún sagði með grát-
stafmn í kverkunum: Æ, nei, hvað á ég að
gera? Síðan reikaði hún að stiganum, sett-
ist þar í neðsta þrepið og brást í grát.
Andartak stóð Antony eins og lamaður,
en svo þaut hann niður stigann og kastaði
sér niður við hlið hennar. Hann lagði hug-
hreystandi handlegginn um axlir henni. —
Svona, svona, ekki gráta, sagði hann lágt.
Sally settist upp og leit á hann tárvotum
augum.
— Svona, svona, endurtók Antony. Sally
starði á hann og hún greip í jakkabarðið
hans.
— Halló, sagði hún skjálfandi röddu. —
Mér flnnst leiðinlegt að hafa ónáðað þig.
— Antony tók hönd hennar. - Ég heyrði
hvað þessi andstyggilegi náungi sagði. Þú
ættir að vera fegin að vera laus við hann.
Sally dró að sér höndina og þurrkaði sér
um augun með votum samanvöðluðum
vasaklút. - Já, ég veit það. Við áttum alls
ekki saman. Hann þarfnast rólegrar og
virðulegrar eiginkonu, vesalingurinn. Hún
andvarpaði og hallaði sér að Antony. — Ég
var ekki að gráta þess vegna.
Antony leit undrandi á hana. — Hvers
vegna gréstu þá?
Sally leit upp og hann sá að brosið
leyndist bak við tárin. - Þú trúir því
kannski ekki, en ég hef tapað nýja lyklin-
um mínum. Og tilhugsunin um að vekja
frú Mortimer varð mér satt að segja ofúr-
efli. Hún drepur mig áreiðanlega. Sally
gretti sig. — Þetta hefði verið einum of
mikið fyrir Alistair, ekki síst eftir að ég
týndi skónum undir borðinu í veislunni.
Antony leit niður og sá, að hún var á
sokkaleistunum. — Hvar ertu vön að
geyma lykilinn? spurði hann.
— í töskunni. En hann er ekki þar, ég er
búin að gá að því.
Antony tók af henni töskuna, opnaði
hana og tæmdi hana í kjötu hennar. Síðan
fór hann í töskuna og dró upp lykilinn.
Sally tók andköf. — Hvernig...?
Antony brosti gleitt. — Hann lá á botnin-
um. Það var gat á fóðrinu.
— En hvernig gastu... hvernig datt þér í
hug...?
— Eftir reynslu minni af þér, gerði ég
ráð fyrir því, að það væri gat á fóðrinu,
sagði Antony.
Sally starði undrandi á hann, svo hallaði
hún sér að honum og hristist af niðurbæld-
um hlátri. Hjartað barðist í brjósti hans
þegar hann þrýsti henni fastar að sér og
lagði vangann að hári hennar.
— Ó, Sally, hvíslaði hann blíðlega.
Það kom alveg af sjálfu sér að hún lagði
handlegginn um háls honum. Eins og
Charlotta frænka sagði, var Sally ung
stúlka, sem vissi hvernig hún átti að haga
sér.
J -V 71 / Fé'btiA CRRi>uR KERiÐ KM~ LE-iK- 4a/S 'fí ksi Ti/JhJ PlLft b'ft Sidfítfi TÍMfí- MARK. fíNftfífíV i
seruA 5UA/D- FUC.L > A/ J r 7 ■ M. > 3 n
KoTTui? F/^iöÉ 1 > , / >
kVEA/SE.L TÍMAðii- aaot FE/JO. R ✓ V > ./
/ V £ Koivu'ST MFiR- S.EiA/5 STfíFiR. y œ-Bfi Hás
Robt> BÓ<í>TAF
FUið
LuKu HAEiWSi- EFíJÍf> SL'fi p y HfíFÍ t _ KHC.C.JU bftiT
FuwA sPýjflkJ 3 * > j ' * L HfíF_ C,oi- DR'iKK
röáA CEF'R- UPP ■ööK. T V ./ > • > J - 5
G&FA V z > STAF- i/Jfí - /"* mnR b li
5KUÍ5É ‘BTARF- ft&K-TiK. Ö » N >
/ / / z 3 r íp
44 VIKAN 9. TBL.1989
Lausnarorð síðustu gátu: SKRAPAR