Vikan - 05.10.1989, Blaðsíða 17

RÓ5A 5KRIFAR
...eða þannig!
Eru þeir hjá Hafharfjarð-
arbæ eitthvað klikk? Ég
var nýkomin inn úr dyr-
unum, bullsveitt í æfingagaUan-
um, hafði sleppt sturtunni til að
nýta tímann. Ég hafði sem sé
skroppið í leikfimi í hádeginu og
skilið bílinn eftir á planinu til að
láta ekki freistast heldur labba
nú báðar leiðir, eins og mann-
eskja!
... Láta lyftuna eiga sig, hugs-
aði ég, ekkert svindl, og trítlaði
upp á aðra hæð.
Ég var búin að semja um það
við Þóru að fá að skella mér í
sturtu inni í sminki til að vera nú
komin skikkanlega í hús. Það
tekur nefhilega einar 80 mínút-
ur að renna í gegnum upphitun-
arkerfi fýrir atvinnudansara!
Um leið og ég geystist fram
hjá Sveinu á símanum spurði ég
móð: Eru einhver skilaboð? Jú,
sagði Sveina, þú ert beðin um að
hafa samband við Bryndísi í
83122. Ha, hva, er það ekki sím-
inn hjá Sam-útgáfunni? Ég læt
nefnilega setja allan texta fyrir
Sjónvarpið þar. Sigga setjari og
Pála skyldu þó ekki vera hættar
og einhver ný komin í staðinn?
Nei, þetta var Bryndís ritstjóri
að biðja mig um að skrifa pistla í
blaðið og byrja á því að fjalla um
hinn nýja, kynskipta leikskóla
sem þeir hjá Hafharfjarðarbæ
eru að gera tilraun með í eitt ár.
Ég í það! hugsaði ég um leið og
ég stakk mér inn í sturtuna með
Sebastian-sjampóið og djúpnær-
inguna!
Um leið og ég var búin að
blanda rétt hitastig spólaði ég í
huganum aftur á bak. í gegnum
hugann runnu endurminningar
í gegnum tíðina bundnar Hafn-
arfirði.
Jú, það er eitthvað við Hafh-
arfjörð sem minnir mig á
þjóðsögumar, út af hrauninu og
klettunum sem þar em, sérstak-
lega í gamla bænum. Jú, og
Stebbi firændi og Hulda hafa
búið þama alla sína búskapartíð.
Svo var alltaf gaman að fara í Sæ-
dýrasafhið þegar það var og hét,
þar að auld er alveg prýðileg
blómabúð við Strandgötuna og
ekki má gleyma Hafharfjarðar-
bíói sem manni fannst einhvem
veginn svo mikill stíll yfir, að
ekki sé nú talað um Fjarðarkaup,
guð, hann er svo elskulegur eig-
andinn þar... eða Friðrik og co. í
Litmyndum, þeim öðlingum
sem í gegnum árin fluttu inn
Letraset-leturarkimar bresku
sem ég notaði alltaf á teiknistof-
unni, áður en setningin og tölv-
an komu til sögunnar.
Allt þetta og meira til rann í
gegnum huga mér þama í sturt-
unni í öllu sápulöðrinu, frá
hvirfli til ilja. Ég get svarið fýrir
það að ég fékk það sterklega á til-
finninguna að nú væm þeir hjá
Hafiiarfjarðarbæ orðnir löglega
vitlausir! Að láta sér detta í hug
að eyða ári af ævi saklausra bama
í aðra eins böívaða ekkisen til-
raunastarfsemi sem ekki gæti
leitt af sér annað en öfugugga-
hátt.
Það er eitthvað einkennilegt
ef drengir og stúlkur mega ekki
sitja við sama borð í leik eins og
náttúran ætlaðist til afþeim. Það
er nefhilega ekki hægt að horfa
ffam hjá þeirri staðreynd að þau
eiga hvort eð er eftir að ganga
saman í gegnum lífið, í bama-
skóla, í gagnfræðaskóla, í
menntaskóla, í háskóla, í lífcins
skóla, í tilhugalífinu, sambúð og
hjónabandi.
Hinn stórkostlegi og hrífandi
tilgangur móður náttúm hefur
nefriilega alltaf verið sá að þessi
tvö element, maður og kona,
smelli saman eins og púsluspilin
sem bömin hafa svo gaman af að
glíma við í leikfangalandinu.
Hvað um það þótt drengir séu
kraftmeiri og uppivöðslusamari
en stúlkur, sem vilja helst sitja í
rólegheitum með dúkkumar
sínar, bömin sín, og baka drullu-
kökur skreyttar sóleyjum, göml-
um tölum og einhverju tilfall-
andi skrauti sem mömmumar
em hættar að nota?
Það er þessi mismunur sem er
svo heillandi og er sem betur fer
alltaf jafhvinsæll í gegnum
aldirnar. í öllum bænum, þið hjá
Hafharfjarðarbæ, viljið þið gjöra
svo vel að setja ykkur í ykkar eig-
in spor þegar þið vomð svona
sirka 2—12 ára. Fannst ykkur
ekki alveg eðlilegt, notalegt og
sjálfsagt að stelpumar í götunni
og í næsta húsi væm með dúkku-
vagnana sína að dúllast í kring-
um ykkur, tístandi og blaðrandi
um allt milli himins og jarðar?
Og þið, stelpur, fannst ykkur
ekki svona innst inni aðal-
hrekkjusvínið í gömnni vera al-
veg ómissandi, svona eftir á að
hyggja, og vera svona nokkurs
konar Superman- eða Batman-
hetja? Eða þegar strákamir í
hverfinu vom á fótboltaæfingu,
og þið stelpurnar sátuð og
horfðuð á hetjumar með
glampa í augum og andvörpuð-
uð yfir því hvað þeir væm sterk-
ir og miklir karlar í krapinu.
Þeim fannst það líka alveg of-
boðslega spennandi að hafa ykk-
ur til hvatningar á æfingum og
það var sko ykkur stelpunum
ofitar en einu sinni að þakka að
mörg glæsimörk vom skomð.
Bara nærvera ykkar blómarós-
anna gerði þetta allt eitthvað svo
heillandi og tilgangsmikið! Svo
var verið að stríða Jenný á 12 á
að hún væri skotin í Nonna á 20
og því að Ragnar feri alltaf að
roðna þegar Guðrún var
nærri... já, sko, snemma beygist
krókurinn!
Hafhfirðingar! Ef þið söðlið
ekki um hið snarasta er hætt við
því að þið verðið litnir homauga
af gámngunum og öðm þenkj-
andi fólki þessa lands, sem hefur
svona innst inni vorkennt ykkur
vegna Hafharfjarðarbrandar-
anna sem þið hafið mátt þola
steinþegjandi og hljóðalaust í
gegnum árin. Þá verð ég fýrir al-
vöm sammála brandaranum þar
sem spurt er hvers vegna það sé
svona vond lykt í Hafharfirði —
að það sé vegna þess að Hafh-
firðingar gleymi alltaf að loka
gluggunum hjá sér.
Eða hugsum bara ffam í
tímann, allt til ársins 2000. Þá
verður kannski búið með þessu
áframhaldi að girða eða skipta
Hafharfirði í tvennt með galvan-
isemðu járni eða neti, karlmenn
öðmm megin en kvenmenn
hinum megin, svona í anda Aust-
ur- og Vestur-Berlínar, og við
Reykvíkingar sjáum „Hafnar-
ljarðarmúrinn" hvar sem við
verðum stödd í Reykjavík, líkt
og við sjáum Hallgrímskirkju
nánast hvar sem við emm stödd
t nálægð Reykjavíkur.
Kynin mættu glápa hvort á
annað í gegnum galvanisering-
una fýrir náð og miskunn Hafn-
arfjarðaryfirvalda og láta sig
dreyma blauta drauma um eðli-
lega og sjálfcagða snertingu
kynjanna. Er ekki nær að bömin
okkar venjist strax mismunin-
um sem er á kynjunum? Við
snúum ekkert á móður náttúm,
það hefur engum tekist og mun
ekki takast!
Ó, þú „hýri“ Hafharfjörður...!

20. TBL. 1989 VIKAN 17