Vikan - 28.12.1989, Side 25

og upp í hendurnar á heilaranum. Þetta
var stórkostleg tilfmning.
Já, vel á minnst! Það er vissara að fara
varlega með dularfulla hluti sem maður
þekkir ekki til fullnustu. Okkur varð eitt
sinn alvarlega á í messunni. Þegar ég var
ung og hafði ekki mikla reynslu af þessum
dularfullu hlutum heyrði ég að ef maður
tæki stein úr gröf látins manns og geymdi
hann undir koddanum þá dreymdi mann
hinn látna. Við heimsóttum eitt sinn vík-
ingagrafreit í Östfold og ég tók steinvölu
úr einni gröfmni og fór með hana heim.
Mig dreymdi ekki neitt en hins vegar gerði
víkingurinn innrás í húsið! f sex daga viss-
um við af honum þar. Þungt fótatak í
stiganum, dyr sem opnuðust og skelltust
síðan aftur og stunur og önnur óhljóð í
einhverjum sem við ekki sáum. Að lokum
sá maðurinn minn fótspor víkingsins niðri í
kjallara og þá mundum við skyndilega eftir
steinvölunni. Við hentum henni á haf út
og síðan hefúr allt verið með kyrrum
kjörum.
Stundum dreymir mig um það að safna
saman öllum þeim sem búa yfir dulsálar-
legum hæfileikum í eitt félag sem til dæm-
is gæti heitið „Norska galdramannafélag-
ið“. Það gæti starfað í samvinnu við Norska
dulsálarfræðifélagið þar sem hinn virti
prófessor Georg Hygen er í forsvari. Bæði
karlar og konur væru velkomin í félagið og
þeir sem sýndu einstaka hæfileika fengju
titilinn „ríkisnorn" eða „galdrameistari ríkis-
ins“. Ég þekki íjölda fólks sem býr yfir dul-
rænum hæfileikum og hópurinn er örugg-
lega miklu stærri um allt landið. Það er
ljóst að margir vilja ekki láta nafns síns
getið og við því er ekkert að gera. Aðeins
góðviljaðar nornir fengju aðgang að félag-
inu og auðvitað myndi ekki vera leyft að
stunda þar djöfladýrkun eða svartagaldur.
Að vera norn er í raun virðingarstaða og
norn þarf alls ekki að vera gömul Ijót kerl-
ing með langt nef, vörtur og kryppu. Þvert
á móti eru nornir oft einstaklega fallegar.
Þessir duldu hæfileikar geta fúndist hjá
hverjum sem er.
Eflaust eru þetta allt bara draumórar í
mér. Ég á ekki von á því að það takist að
stofiia félag sem þetta. Nornir og galdra-
menn eru sterkir persónuleikar sem kjósa
að vera út af fyrir sig og eru ekki hópsálir.
En hvernig er hægt að komast að því
hvort maður er skyggn eða ekki? Mörg
ykkar hafa eflaust upplifað það sem á er-
lendum málum kallast „déjá vu“ og þýðir
að eitthvað gerist sem manni finnst maður
hafa upplifað áður. „Þetta hef ég séð eða
heyrt áður,“ hugsar maður með sér.
Kannski hafa einhver ykkar heyrt í fýlgju
annars manns. Maður heyrir til dæmis
gengið um útidyrnar en persónan, sem
rnaður er að bíða eftir, kemur ekki fýrr en
fimm eða tíu mínútum seinna. Maður get-
ur verið á göngu niðri í bæ og séð þá ein-
hvern sem maður þekkir en hefúr ekki hitt
í fjöldamörg ár. Þegar maður kemur nær
sér maður hins vegar að þetta er einhver
allt annar. Maður heldur áfram fyrir hús-
hornið og þá hleypur maður skyndilega í
flasið á þeim sem maður taldi sig hafa séð
áður. Getur þetta flokkast undir það að
vera skyggn? Jú, kannski en ég held að
eitthvað meira verði að koma til.
Þegar ég var hvað mest skyggn gat ég
með fúllri vissu sagt til um það hvort kona
gekk með dreng eða stúlku. Mér skjátlað-
ist aldrei. Það var aðeins einu sinni sem
mér tókst ekki með nokkru móti að átta
mig á því hvort heldur var. Skýringin á því
kom í ljós nokkru síðar. Konan gekk með
tvíbura og annar þeirra var drengur og
hinn var stúlka. Nú á síðustu árum er þessi
skyggnigáfa mín sorglega lítil.
Er hægt að þjálfa þetta upp? Vissulega er
það hægt. Ef maður leggur sig virkilega
fram er hægt að þjálfa upp þessa yfirskilvit-
legu hæfileika. Það eru til margar leiðir,
svo sem jóga og innhverf íhugun sem ég
hef reyndar aldrei getað skilið til hlítar.
En ef maður ræður yfir yfirskilvitlegum
hæfileikum má alls ekki vanrækja þá eins
og ég hef gert. En þetta er enginn leikur,
svo mikið er víst. Dulsálarfræðin er svo
margbreytileg og flókin að við erum núna
rétt að byrja að skilja hvað hún í raun og
veru er.
Ætti að telja það með þegar maður sér
fljúgandi furðuhluti? Það finnst mér svo
sannarlega. Fyrir nokkrum árum gerðu
nokkrir fljúgandi furðuhiutir innrás í
Valdres. Við tókum okkur nokkur saman
og stofnuðum FFH-klúbb. Þetta var geysi-
lega spennandi og skemmtilegur tími. Við
flæktumst um eyðimörkina þar sem fólk
sagðist hafa séð fljúgandi furðuhluti en
skyndilega hættu hinir fjarlægu gestir að
koma í heimsókn og félagið var lagt niður.
Við fengum aldrei neina áþreifanlega
sönnun um komu geimskipanna en 37
rannsóknir og skýrslur, sem margar hverj-
ar voru mjög áreiðanlegar og hárnákvæm-
ar, eru hreint ekki svo slæmur árangur á
einu vori.
Eftir allar þessar greinar mínar hér í Vik-
unni telja lesendur mínir eflaust að ég sé
með lausa skrúfu. Gott og vel! Ég get lifað
við það en ég get ekki afneitað öllum þeim
óútskýranlegu fyrirbærum sem ég hef
orðið vitni að um dagana. Hér hef ég ekki
talið nándar nærri allt upp en þetta verður
að nægja. □
26. TBL.1989 VIKAN 23