Vikan - 08.02.1990, Blaðsíða 34

5MA5AGA
EFTIR W.W. JACOBS
Eru til hlutir sem hafa töframátt?
Ekkert hinna þriggja sögupersóna
i þessari hrollvekjandi sögu trúði
því — Samt gerðu þau tilraun
Ioftið var kalt og rakt þessa nótt en í
litla húsinu í Lakesham voru glugga-
J tjöldin dregin fyrir og eldur brann í
arninum. Feðgarnir sátu og tefldu en móð-
irin drap tímann með því að hekla og sat í
stól við arininn.
— En það veður, sagði herra White,
aðallega til að breiða yfir að hann hafði
leikið af sér og vildi beina athygli sonarins
frá því.
— Já, það má nú segja, sagði sonurinn án
þess að taka augun af taflborðinu. Hann
rétti fram höndina. - Skák!
— Það er varla sennilegt að hann komi í
kvöld, sagði faðirinn og fálmaði með hend-
inni yflr borðið. Svo lék hann.
- Mát, sagði sonurinn.
— Það er andstyggilegt að búa svona
afckekkt, sagði faðirinn allt í einu og rödd-
in var reiðileg. — Hugsið ykkur bara veginn
hingað. Þeim finnst víst að ekki þurfi að
halda honum við þar sem svo fátt fólk býr
hér og aðeins þessi tvö hús.
— Svona, svona, taktu þessu rólega,
elskan, sagði konan hans glaðlega. — Þú
vinnur kannski næst.
Herra White leit niður en náði því samt
að sjá mæðginin gjóa kímnislega augunum
hvort til annars. Orðin dóu á vörum hans
og hann hló niður í skeggið eins og til að
afcaka óþolinmæði sína.
Nokkru síðar var barið að dyrum.
— Þetta er hann! hrópaði Herbert
White. Hann stóð upp og gekk fram til að
opna. Þau sem inni voru heyrðu að hann
byrjaði strax að kvarta yfir veðrinu og að-
komumaður tók í sama streng. Frú White
sagði:
— Nei, vitið þið hvað, þetta ætti að vera
nóg!
Maðurinn hennar kom aítur inn í stof-
una og í fylgd með honum var feitlaginn
maður. Augu hans voru eins og svartar
perlur í veðurbörðu andlitinu.
— Þetta er Morris fánaberi, sagði herra
White.
Fánaberinn heilsaði móður og syni og
settist svo á stólinn sem settur var fram
handa honum við arininn. Hann var
ánægður á svipinn þegar hann sá húsbónd-
ann taka fram viskíflösku og nokkur glös
og setja lítinn koparpott með vatni yfir
eldinn.
Þegar hann hafði drukkið þriðja glasið
fór að birta yfir honum og hann tók til
máls. Litla fjölskyldan hlustaði ákaft á hann
segja frá ferðum sínum og ævintýrum.
Fánaberinn hallaði breiðum öxlunum upp
að stólbakinu og sagði frá einkennilegum
siðvenjum, hreystiverkum, stríði, drep-
sóttum og óvenjulegu fólki.
- Hann hefúr verið í þjónustunni í tutt-
ugu og eitt ár, sagði herra White við konu
sína og son. — Þegar hann lagði af stað út í
heiminn var hann aðeins vikadrengur sem
tók þá vinnu sem bauðst. Og sjáið hann
núna. Ég hefði líka viljað skoða öll þessi
hof, fakírana og allt þetta fúrðufólk, sagði
gamli maðurinn. — Já, eftir á að hyggja,
hvað varstu að segja um apaloppu þegar
ég hitti þig um daginn?
Frh. á bls. 36
34 VIKAN 3. TBL. 1990