Vikan - 08.02.1990, Blaðsíða 38

5MA5AC5A
Frh. af bls. 34
— Það var ekki neitt, sagði gesturinn. —
Ekkert til að tala um ...
- Apaloppu? sagði frú White forvitin.
Áheyrendurnir þrír hölluðu sér ákafir
fram í stólunum.
Gesturinn virtist eitthvað utan við sig.
Hann lyfti tómu glasinu upp að vörunum
og setti það svo frá sér aftur. Húsbóndinn
fyllti glasið. Gesturinn stakk hendinni í
vasann.
— Þetta er svo sem ekki mikið að sjá,
sagði hann. — Þetta er bara eins og lítil
loppa. Og alveg skrælnuð.
Hann tók einhvern hlut upp úr vasa sín-
um og sýndi þeim. Frú White hrökk við og
gretti sig en sonur hennar tók hlutinn og
skoðaði hann gaumgæfilega.
— Hvað getur verið merkilegt við þetta?
Sonurinn lagði hlutinn frá sér á borðið.
— Það var gamall fakír sem magnaði
þetta, sagði fánaberinn. - Hann var heilag-
ur maður. Hann vildi sýna fram á að það
séu örlögin sem ráða lífi mannanna og að
þeir sem reyni að stritast á móti örlögun-
um verði illa úti. Hann gerði þessa apa-
loppu að töfragrip þannig að þrjár mann-
eskjur geta fengið þrjár óskir uppfylltar.
Gesturinn hafði talað með svo miklum
þunga að hláturinn dó á vörum áheyrend-
anna.
— Hvers vegna óskar þú þér ekki
þriggja óska? spurði frú White kæruleysis-
lega.
Gesturinn virti húsbænduma íyrir sér
og það var ekki laust við fyrirlitningarsvip
á andliti hans.
- Ég hef þegar borið fram þrjár óskir,
sagði hann og var nú orðinn fölur ásýnd-
um.
— Og hvernig gekk það? Fékkstu óskirn-
ar uppfylltar?
— Já, sagði gesturinn og þau heyrðu
tennur hans glamra við glasbrúnina.
— Hefur nokkur annar notað sér óskirn-
ar? spurði frúin.
— Sá fyrsti sem átti apaloppuna óskaði
sér þriggja óska, sagði hann. — Ég veit ekki
hverjar tvær fyrstu óskirnar voru en sú
þriðja hafði dauðann í för með sér. Þá kom
apaloppan í mínar hendur.
Rödd hans var svo alvarleg að dauða-
þögn sló á alla í herberginu um stund.
— Ef þú hefúr sjálfúr óskað þér þriggja
óska hefúr þú engin not fýrir apaloppuna,
sagði herra White. — Hvers vegna ertu þá
með hana ennþá?
Gesturinn hristi höfuðið.
- Hjátrú, býst ég við, svaraði hann.
Gesturinn tók apaloppuna upp, hélt
henni milli þumalfingurs og vísifingurs og
kastaði henni svo skyndilega inn í eldinn.
Herra White rak upp óp og náði loppunni
áður en logarnir náðu að eyðileggja hana.
— Ef þú vilt ekki eiga hana, Morris, má
ég þá ekki eiga hana?
— Helst ekki, sagði gesturinn ákveðinn.
— Ég kastaði henni á logana vegna þess að
ég vildi losna við hana. Þú skalt því ekki
kenna mér um ef þú lendir í einhverjum
leiðindum. Ég ráðlegg þér eindregið að
kasta loppunni á logana, vinur minn.
En herra White hristi höfuðið og athug-
aði nákvæmlega þessa nýfengnu eign sína.
— Hvernig hagar maður sér við þetta?
spurði hann.
— Þú heldur henni í hægri hendi og
berð fram óskir þínar með hárri raust,
svaraði gesturinn — En ég vara þig við
þessu.
— Þetta er eins og frásögn úr Þúsund og
einni nótt, sagði frú White og stóð upp til
að hugsa um kvöldverðinn. - Ég þyrfti eig-
inlega að óska þess að ég hefði fjórar
hendur.
Maður hennar hélt apaloppunni í hægri
hendi og fjölskyldan fór að hlæja en andlit
gestsins varð sem steinrunnið þegar hann
rétti fram höndina og kom í veg fyrir að
vinur hans gerði einhverja vitleysu.
— Ef þú ætlar að óska einhvers þá gerðu
það með skynsemi, sagði hann.
Herra White stakk apaloppunni í vasa
sinn og fór að raða stólum við matborðið.
Meðan á máltíðinni stóð gleymdist apa-
loppan. Svo sátu þau ffam eftir kvöldi og
hlustuðu á furðulegar sögur frá Indlandi
sem gesturinn var óspar á.
— Ef sagan um apaloppuna er eitthvað
lík þessum sögum trúi ég svo sem mátu-
lega á mátt hennar, sagði herra White þeg-
ar dyrnar lokuðust á eftir gestinum.
— Borgaðirðu honum eitthvað fyrir
hana, spurði frú White og horfði á mann
sinn.
— Það var bara smávegis, svaraði herra
White. — Hann vildi ekki taka neitt fýrir
hana en ég þröngvaði smáupphæð upp á
hann. Hann reyndi fram að því síðasta að
vara mig við loppunni og fá mig til að
fleygja henni.
Sonurinn hló.
— Það væri lítið vit, sagði hann. - Nú
þegar við getum orðið rík, fræg og ham-
ingjusöm. Þú getur byrjað á því að óska
þér að þú verðir keisari, pabbi. Þá þorir
enginn að andmæla þér.
Hann stökk í kringum borðið og móðir
hans elti hann og hótaði honum refsingu, í
mesta galsa. En herra White tók ffarn apa-
loppuna og virti hana nákvæmlega fýrir
sér.
— Ég veit alls ekki hvers ég á að óska
mér, sagði hann lágróma. — Mér finnst við
hafa allt sem við þörfnumst.
- Langar þig ekki til að lagfæra húsið,
spurði sonurinn og lagði höndina á öxl
föður síns. — Óskaðu þér að minnsta kosti
tvö hundruð punda. Þá getur þú gert það
sem þig langar til.
Faðirinn var skömmustulegur þegar
hann hélt töfragripnum í hægri hendi sinni
en sonurinn settist við píanóið og sló
nokkrar nótur.
- Ég óska mér tvö hundruð punda,
sagði hann mjög hátíðlegur á svipinn. í
sömu andrá hljóðaði hann upp yfir sig og
sonurinn spratt upp frá hljóðferinu.
— Hún hreyfðist! hrópaði herra White.
— Um leið og ég sagði þessi orð hreyfðist
hún í hendi mér, alveg eins og ormur.
Sonur og móðir störðu á apaloppuna
sem lá á gólfinu. Það leið nokkur stund
áður en nokkurt þeirra sagði orð. Svo
sagði sonurinn:
— Hvar eru peningarnir? Ég sé enga
peninga. Hann tók apaloppuna upp og
lagði hana á borðið. Ég þori líka að veðja
um að það koma engir peningar...
Þau sátu um hríð fyrir framan arininn og
feðgarnir reyktu pípur sínar. Þau voru öll
þögul þangað til þau gengu til hvílu.
Morguninn eftir, þegar sólin skein yfir
morgunverðarborðið, hló sonurinn að
þessu öllu. Herbergið var ósköp hvers-
dagslegt í morgunbirtunni. Apaloppan lá
eins og hver önnur tuska á skenkborð-
inu. Það var alveg fúrðulegt að hafa látið
sér detta í hug að hún byggi yfir einhverj-
um töffamætti.
— Gamlir hermenn eru sjálfúm sér líkir,
sagði frú White. - Að hugsa sér að hann
skyldi Iáta sér detta í hug að telja okkur trú
um aðra eins vitleysu. Óskir! Ha-ha! En
það væri óneitanlega þægilegt að fá tvö
hundruð pund.
— Bíddu bara, þau detta bráðum af
himnum ofan, sagði sonurinn stríðnislega.
— Morris sagði að þegar óskirnar rætt-
ust yrði það á eðlilegan hátt, sagði faðir-
inn.
— Ef það skeður vona ég að þið verðið
ekki búin að eyða öllum peningunum áður
en ég kem heim í kvöld, sagði sonurinn og
reis upp ffá borðum.
Móðirin hló og fylgdi syni sínum til
dyra. Hún horfði effir honum þangað til
hann hvarf niður eftir götunni. Svo sneri
hún aftur inn og settist við borðið.
Eftir hádegisverðinn sat herra White og
sötraði úr ölglasi. Þá barst apaloppan aftur
í tal.
— Ég get svarið að hún hreyfðist, sagði
herra White ákveðinn.
— Það er ímyndun í þér, svaraði ffúin.
- Nei, ég segi alveg satt. Ég get svarið
það ... Hvað er þetta?
Konan hans hafði staðið upp. Hún svar-
aði engu. Hún horfði út um gluggann þar
sem dökkklædd vera kom í ljós. Þetta var
maður í svörtum yfirfrakka. Hann nam
staðar fyrir utan hliðið og virti húsið fyrir
sér eins og hann væri hikandi og ekki viss
um hvort hann ætti að berja að dyrum.
Þegar ljóst var að hann átti eitthvert er-
indi til þeirra gekk frú White ffam og opn-
aði útidyrnar. Hún ávarpaði ókunna
manninn. Hann gekk hikandi upp stíginn.
Nokkra metra frá dyrunum nam hann
staðar.
36 VIKAN 3. TBL. 1990