Vikan - 08.02.1990, Blaðsíða 24

DULFRÆÐI
Ufum við oftar
• sinni?
en einu
TEXTI: MARGIT SANDEMO / ÞÝÐING: BJÖRN ÁRNASON
Norska skáldkonan
Margit Sandemo segist
alltaf hafa verið sann-
færð um að maður lifi
oftar en einu sinni. Hún
segir það hafa komið
fram hjá fjórum mis-
munandi aðilum, sem
hún hafi enga ástæðu
til að rengja, að á einu
af tilveruskeiðum henn-
ar hafi hún verið mið-
aldra karlmaður sem
uppi var á síðari hluta
17. aldar. í þessari
grein sinni segir hún frá
átta af sínum endur-
holdgunum. Og hún
segist hafa komist
illþyrmilega að því
hvaðan sögur hennar
um ísfólkið eru komnar.
^ Sagan um ásíolhid
^lrRargií
Sandemo
Er cinhverþarna útl?
egar maður skrifar eitthvað í lík-
ingu við sögurnar um ísfólkið þar
sem allt úir og grúir af yfirnáttúr-
legum og dularfúllum atburðum
fer ekki hjá því að maður komist í kynni
við margt skemmtilegt og athyglisvert
fóik. Þeir sem hafa upplifað eitthvað í lík-
ingu við það sem ég lýsi í bókum mínum
skrifa mér oft og segja mér frá reynslu
sinni og þau bréf met ég mjög mikils.
Spurningin um sálnaflakk hefur alla tíð
höfðað mjög sterkt til mín. Hér áður fyrr
trúði ég aldrei beinlínis á að sálin væri á
eilíffi hringrás eins og ffarn kemur í
búddatrú. Á hinn bóginn hef ég alltaf verið
sannfáerð um að maður lifði oftar en einu
sinni. Það hefur líka komið fram hjá fjór-
um mismunandi aðilum, sem mér dettur
ekki í hug að rengja, að á einu af mínum
fyrri tilveruskeiðum hafi ég verið miðaldra
karlmaður sem uppi var á síðari hluta 17.
aldar.
Það var kona nokkur sem fyrst fullyrti
þetta við mig. Hún hafði hæfileika til að
uppgötva svona lagað og tilkynnti mér
þetta strax eftir að við höfðum hist í fyrsta
sinn. Hinir aðilarnir voru sama sinnis en
bættu því við að ég hefði liðið miklar kval-
ir í mörgum af mínum fyrri lífum og að
það hefði legið eins og skuggi yfir núver-
andi lífi mínu allt þar til ég varð 22 ára
gömul. Þá hafi þessi svarti skuggi horfið.
Þetta er allt sannleikanum samkvæmt. Ég
var á eilífu flakki inn og út af geðveikra-
spítulum þangað til ég varð 22 ára en þá
fékk ég að vita að ég væri alls ekki geðveik
heldur skyggn. Það hjálpaði líka mikið til
að á þessum tíma hafði maðurinn minn
hjálpað mér að hreinsa til í skúmaskotum
sálarlífsins, ef ég má komast þannig að
orði.
Áhugi vakinn
Eftir þetta fékk ég aukinn áhuga á
endurholdgunum og 40. bókin í bóka-
flokknum um ísfólkið átti einmitt að fjalla
um þetta. Þess vegna hafði ég samband við
sænskan lækni sem ég vissi að nokkrum
sinnum hafði hjálpað fólki að losna við slit-
ur af fyrri tilverustigum. Ástæða þess að ég
bað hann um aðstoð var sú ég þurfti auð-
vitað að vita um hvað ég var að skrifa. Við
unnum saman að þessu í tvo mjög spenn-
andi en jafnframt mjög erfiða daga. Sá sem
ekki er góður á taugum ætti ekki að reyna
eitthvað þessu líkt.
Nokkru eftir þetta hitt ég fjórða mann-
inn sem hefur sagt mér frá endurholdgun-
um mínum. Ég hef lifað margoft en þekki
samt aðeins til fárra af mínum fyrri ævi- I
skeiðum. Þau sem ég þekki finnast mér þó
mjög áhugaverð.
Það eru til margar og ólíkar aðferðir til
að lesa í fyrri líf fólks. Það er hægt að nota
dáleiðslu en þá man sá sem verið er að
rannsaka ekkert eftir á. Það er líka hægt að
láta viðkomandi kafa djúpt niður í sinn
innri mann þar til fyrri tilverustig rifjast
upp og hann man eftir atburðum sem fýrir
löngu voru fallnir í gleymsku. Það er hægt
að nota kristalkúki sem safhar í sig orku-
bylgjum og miðlar þeim aftur og sumum
nægir einfaldlega að halda í höndina á
þeim sem verið er að rannsaka. Fyrir þá
sem eru næmir eru fáir möguleikar útilok-
aðir.
Mínar eigin
endurholdganir
Mig langar nú til að segja lesendum Vik-
unnar ffá nokkrum af mínum endurholdg-
unum og þótt þær séu taldar hér upp í
réttri tímaröð vil ég taka fram að ég kynnt-
ist elsta persónuleika mínum síðast.
1. Ég var galdrakona í mínu elsta lífi. Það
var um árið 300 fýrir Krist. Þessi kona var
mjög einmana og hennar eina gleði í lífinu
var ungur drengur sem eitt sinn fýlgdi
henni spölkorn á götu án þess að finna til
andstyggðar á henni. Henni var síðan stillt
upp við vegg og hún grýtt og þannig end-
aði hún líf sitt. Þennan dauðdaga upplifði
ég mjög veikt því hún hafði tekið inn
deyfilyf áður en hún var drepin.
2. Þá var ég krossfari sem uppi var á 13.
öld. Hann hét Guillaume en það er nafn
sem ég hef notað oft í bókum mínum án
þess að vita nokkra sérstaka ástæðu til
þess.
3. Ég var ítalskur handverksmaður sem
var ákærður fyrir landráð árið 1457. Hann
var pyntaður mikið og ég fann fyrir sárs-
aukanum og fann líka lyktina af brenndu
holdi. Hann dó eftir að hafa verið innilok-
aður einn í litlum fangaklefa í mörg ár.
4. Sofia var sænsk aðalsmær sem dó úr
farsótt þegar hún var aðeins 25 ára gömul.
Það gerðist árið 1593. Sofia var líka ein-
mana mannvera sem fékk hægan og kvala-
fullan dauðdaga.
5. Armfeldt var kafteinn í hernum og var
skotinn til bana í Svíþjóð eða Finnlandi
árið 1682. Nú veit ég hvernig það er að
vera skotinn. Allur líkaminn kippist til en
það er meira af högginu en af sársaukan-
um, sem maður finnur í raun ekki fyrir.
6. Ég var hefðardama af virðulegri og
gamalli fjölskyldu sem bjó í St. Petersburg.
Nafh hennar hef ég líka notað í sögur mín-