Vikan - 13.12.1990, Blaðsíða 27

ÞORGERÐUR TRAUSTADÓTTIR SKRIFAR:
Alltaf yljar þaö mér um
hjartaræturnar þegar
ég heyri um konur sem
vilja komast áfram á eigin
verðleikum og gera sig gild-
andi í sinni heimabyggð. Þetta
virðist alltaf vera að færast f
vöxt, sem betur fer, þótt ýmsir
verði til að opna þverrifuna og
andmæla „þessu kvenna-
brölti". Þessir sömu segja ekki
margt þegar forsetinn okkar,
hún Vigdís, kemur fram á
sjónarsviðið, hvort heldur er
heima eða erlendis. Það þarf
ekki að fjölyrða um vinsældirn-
ar og virðinguna sem hún
nýtur. Oft er gaman að vera Is-
lendingur en þó aldrei eins og
þegar maður er virkilega
hreykinn af forsetanum sínum.
Það hefur annars margt
breyst í þessum jafnréttismál-
um á skömmum tíma. Ég man
þá tíð þegar fyrsti kvenoddvit-
inn var skipaður. Það var raun-
ar í sveitinni okkar fyrir norðan
sem sá merki atburður átti sér
stað. Þessi umrædda kona hét
Herborg og hafði búið í sveit-
inni um nokkurra ára skeið án
þess að mikið færi fyrir henni.
En svo höguðu forlögin því
þannig að hún varð oddviti -
eiginlega óvart. Flestir karlarn-
ir í sveitinni fussuðu því og
sveiuðu og sögðu að nú væri
hreppurinn verr kominn heldur
en hefði hann verið oddvita-
laus. Kona við stjórnvölinn
væri algjört skaðræði og ekki
fyrirséð hvaða afleiðingar
slíkt fyrirkomulag myndi hafa.
Líklega yrði þessi blómlega og
gjöfula sveit komin í eyði fyrir
næstu fardaga.
Það var ekki fyrr en hún
Herborg gerði sér lítið fyrir og
lagði einn gildasta bóndann í
sveitinni flatan á þorrablóti í
samkomuhúsinu sem karlarnir
tóku hana í sátt. Að vísu fóru
þeir varlega í sakirnar en
seinna var eins og enginn
hefði vit í kollinum nema
oddvitinn. Það var alveg sama
fram úr hvaða málum þurfti að
ráða, allir leituðu til Herborgar.
Það var ekki laust við að örlaði
á öfundsýki hjá ýmsum konum
í sveitinni - og þá sérstaklega
hjá formanni kvenfélagsins.
En hún sá nú að sér, konan
sú, eftir að hún var gerð að
endurskoðanda dvalarheimil-
isnefndarinnar á staðnum og
fór að hafa eitthvað annað við
tímann að gera en að einblína
á verkin hjá öðrum. En mikil
voru þau ósköp sem hún gat
talað illa um hana Herborgu í
þann tíð.
Og nú slást blessaðar kon-
urnar við karlana og hver við
aðra í pólitíkinni. Þær eru
komnar á fulla ferð í kosninga-
baráttunni enda ekki seinna
vænna. Ég hafði nú ákveðið
að kjósa Flokkinn og styðja
hana Bjarghildi mína inn á
þing, enda hef ég fylgst með
henni í fjarlægð og séð hana
gera margan góðan hlutinn í
starfi sínu. Ég var meira að
segja farin að semja lista yfir
fólk, sem ég ætlaði að hringja í
til að „aggitera“ fyrir henni í
prófkjörinu, þegar síminn
hringdi skyndilega. Á línunni
var einn mótframbjóðenda
Bjarghildar, kona á fimmtugs-
aldri. Hún fór að ræða við mig
um væntanlegan lista fyrir al-
þingiskosningarnar og hvern
ég myndi styðja á hann. Ég
sagðist nú hafa hugsað mér
að styðja hana Bjarghildi.
„Það myndi ég ekki gera í
þínum sporum," sagði fram-
bjóðandinn með miklum al-
vöruþunga.
„Hvers vegna ekki?“ spurði
ég.
„Hún hefur svoddan óorð á
sér.“
„Hvaða vitleysa, það hef ég
ekki heyrt. Og hvað er svo
sem verið að segja um hana?“
sþurði ég heldur höstug.
„Það er nú svo margt talað,“
svaraði frambjóðandinn
varkár. „En manni skilst af því
sem fólk er að segja að hún sé
bara fyrirgreiðslumanneskja.
Hún lætur stefnumál Flokksins
lönd og leið ef henni býður svo
við að horfa. Og svo er
ómögulegt að vinna með
henni af nokkru viti. Hún fer
bara eigin leiöir og skellir skoll-
eyrum við því sem aðrir hafa
fram að færa. En þú manst
kannski eftir mér þegar þú rað-
ar á kjörseðilinn. Ég er fyrir
fólkið og fólkið fyrir mig.“
Þar með lauk símtalinu.
Ég ætla nú ekkert að vera
að eltast við þetta bannsetta
prófkjörsvesen. Hins vegar
þarf ég á kjörstað í vor til að
skila auðu. Mér dettur ekki til
lifandi hugar aö fara að kjósa
lista þar sem allt logar í inn-
byrðis illindum, eins og dæmin
sanna.
Það er annars skaði að kon-
ur skuli ekki geta glímt sig til
embættis, eins og hún Her-
borg í sveitinni forðum.
25. TBL. 1990 VIKAN 27