Vikan - 13.12.1990, Blaðsíða 34

MINNISSTÆÐASTA GJOFIN SEM EG GAF
Flest munum við þær jóla-
gjafir sem við fáum, í
það minnsta í einhvern
tíma eftir aö hátíðinni lýkur.
Við minnumst þess til dæmis
hver gaf okkur plötuna eða
geisladiskinn þegar við spilum
hann, hver gaf okkur peysuna
góðu þegar við setjum hana
yfir höfuðið á köldum vetrar-
morgni og svo framvegis. Lík-
lega eru þeir þó færri sem
minnast lengi jólagjafanna
sem þeir gáfu sjálfir enda þær
farnar frá okkur og minna
sjaldnast beint á sig.
Við fengum þess vegna þrjá
lesendur Vikunnar til þess að
rifja upp hverjar væru minnis-
stæðustu jólagjafirnar sem
þeir hefðu gefið. Eins og við
mátti búast voru flestum efst f
huga jólagjafir gefnar í æsku.
öllum nöfnum höfunda sagn-
anna hefur verið breytt.
undir rúminu mínu. Nú voru
góð ráð dýr. Langt liðið á jólin
og ég hafði gleymt að gefa
mömmu jólagjöfina - fyrstu
jólagjöfina sem ég hafði sjálfur
valið henni.
Eftir að hafa hugsað málið
ákvað ég að pakka jólasvein-
unum inn í jólapappír og gerði
það. Síðan laumaðist ég fram
í eldhús. Þar var mamma að
ganga frá eftir hádegismatinn.
Ég gekk til hennar með pakk-
ann og laumaði honum í hönd
hennar en þorði ekki að segja
neitt. - Nei, elsku drengurinn
minn, ertu að gefa mér jóla-
gjöf? Mikið er það gaman. Ég
sá ekki betur en mamma væri
bæði hrærð og glöð yfir þessu
og víst er um það að jólagjöfin
sem gleymdist er sú besta og
jafnframt minnisstæðasta f
mínu lífi.
Kristján, Selfossi
LAUMAÐI HENNI TIL
MÖMMU Á JÓLADAG
Gjöfin, sem mér er minnis-
stæðust, er jólagjöfin sem ég
gaf mömmu þegar ég var sex
ára. Sjálfur er ég kominn til ára
minna og þetta var á fjórða
áratugnum, miðjum kreppuár-
unum. Úrvalið var vfst ekki
mikið í verslununum þá en
það vafðist ekkert fyrir mér
varðandi gjöfina til mömmu.
Fyrir valinu urðu fjórir jóla-
sveinar, hvítir og rauðir og
gerðir úr pípuhreinsurum.
Systir mín aðstoðaði mig við
valið en síðan þóttist ég fullfær
um að sjá um málið sjálfur og
afþakkaði alla hjálp við inn-
pökkun á gjöfinni.
Við vorum mörg í heimili og
fjölskyldan auk þess stór svo
ég fékk margar jólagjafir. í öll-
um látunum við að skoða þær
á aðfangadagskvöld gleymdi
ég alveg jólagjöfinni til
mömmu. Hún var alveg horfin
úr huga mér. Það var ekki fyrr
en um var farið að hægjast
upp úr hádegi á jóladag að ég
fann pakkann með jólasvein-
unum úr pípuhreinsurunum
BRENNIVÍNSSTAUP
MEÐ HUNDSHAUS
FYRIR MÖMMU
Jólin, þegar ég gaf bestu jóla-
gjöfina, voru þegar ég var átta
ára gamall. Reyndar vissi ég
ekkert um það fyrr en nokkrum
árum síðar hversu góð og
minnisstæð þessi jólagjöf átti
eftir að reynast okkur mömmu.
Við bjuggum þá í kauptúni
nokkuð frá Reykjavík. Vorum
aðeins tvö í heimili og satt að
segja fannst mér aö við hefð-
um það ágætt. Að vísu fannst
mér stundum leiðinlegt þegar
mamma varð of drukkin þegar
hún var að drekka en það var
mjög sjaldan. Ég var búinn að
safna svolitlu af peningum
sem ætlunin var að nota til að
.. kaupa jólagjöf handa mömmu.
8 Það var síðan daginn fyrir
% Þorláksmessu að ég brá mér
3 niður í kaupfélag til að skoða
i og finna einhverja heppilega
| gjöf. Eftir að hafa gengið þar
3 um gjafavörudeildina í drjúgan
ö tíma leist mér ekkert orðið á
1 blikuna. Allir þeir hlutir, sem
£ mér þóttu við hæfi, voru dýrari
en svo að ég ætti fyrir þeim.
Þá mundi ég eftir hinni versl-
uninni í kauptúninu og ákvað
að fara þangað. Viti menn,
þegar ég leit í gluggann á
versluninni sá ég sex staup og
verðið var innan þeirra marka
sem ég réð við. Ekki sakaði að
á hverju staupi stóð skýrum
stöfum - brennivín. Þetta hlaut
að vera alveg kjörin gjöf handa
mömmu, hugsaði ég og vatt
mér inn í verslunina. Þegar
kom að mér sagði ég
afgreiðslukonunni að ég ætl-
aði að fá þessi staup. Henni
hafa vafalaust þótt þetta skrít-
in kaup hjá svo ungum pilti og
fékk að vita hjá mér hvað ég
ætlaði að gera við þau. Eftir
nokkrar fortölur fékk þessi
kona talið mig á að kaup frekar
önnur staup til aö gefa
mömmu minni. Þau voru með
heljarmiklum og Ijótum hunds-
haus á. Konunni hefur vafa-
laust þótt skárra að ég gæfi
mömmu þau staup heldur en
þau brennivínsmerktu.
Ég var síðan bæði uppveðr-
aður og ánægður þegar
mamma tók við gjöfinni á að-
fangadagskvöld. Hún þakkaði
mér innilega fyrir og virtist
ósköp glöð við. Seinna, nokkr-
um árum síðar, sagði hún mér
að henni hefði þó ekki verið
hlátur í huga. Einhvern veginn
varö það þannig að þessi
staupagjöf frá syni hennar
barnungum fór illa í hana. Þó
svo ég vissi það ekki þá var
mamma farin að drekka áfengi
meira en hún sjálf vildi. Staup-
in, sem ég - barnið hennar -
gaf henni á jólunum, urðu síð-
an einn af þeim mörgu dropum
sem holuðu steininn og að lok-
um uröu til þess að mamma
hætti alveg að drekka áfengi.
En þetta vissi ég ekkert um
þegar ég barnungur, glaður og
hamingjusamur gaf mömmu
brennivínsstaupin sex.
Óskar, Reykjavík
BRÚÐARMYND MEÐ
BÖRNUNUM ÞREMUR
Það var fyrir löngu. Mamma og
pabbi bjuggu enn saman en
það var komið að því að pabbi
flytti frá okkur. Jólin nálguðust
en ekkert virtist vera eins og
áður. Ég var á þrettánda ári
en bræður mínir tveir nokkrum
árum yngri. Ég varð ekki vör
við neinn jólaundirbúning og
allt var dauft og drungalegt
heima. Svo ég ákvað að taka
til minna ráða. Ég átti svolítið
af peningum og fyrir þá keypti
ég ýmsar gjafir og þá helst
handa bræðrum mínum. Því
þó svo sjálf hefði ég auðvitað
nokkrar áhyggjur af því að fá
engar gjafir mátti ég alls ekki til
þess hugsa að þeir ættu engin
jól.
Þegar ég var búin að kaupa
gjafir handa bræðrunum datt
mér skyndilega í hug að gefa
mömmu og pabba eina gjöf.
Ég tók stóra brúöarmynd af
þeim úr rammanum. Síðan tók
ég tvær myndir af okkur
systkinunum þrem og setti
þær í tvö horn stóru myndar-
innar. Að því loknu setti ég
myndirnar aftur í rammann og
pakkaði honum inn f jóla-
pappír.
Ótti minn um að engin jól
yrðu haldin hátíðleg heima hjá
okkur reyndist ástæðulaus.
Allir fengu gjafir og jólahátíðin
gekk í garð. Hins vegar mun
ég aldrei gleyma svipnum á
fullorðna fólkinu þegar tekið
var utan af gjöfinni til mömmu
og pabba. Þarna stóð ramm-
inn með myndinni af allri fjöl-
skyldunni á stofuborðinu. Ein
mynd af fjölskyldu sem var um
það bil að tvístrast, hvort sem
mér, tólf ára telpugopa, líkaði
betur eða verr. Ég man að
mamma fór að gráta og fór
fram og pabbi sat lengi, lengi
án þess að segja nokkurt orð.
Seinna sögðu þau mér bæði,
sitt í hvoru lagi, að þessi jóla-
gjöf hefði þó orðið til þess að
þrátt fyrir skilnað þeirra hefðu
þau ávallt verið samtaka um
að láta hann koma eins lítið
niður á okkur börnunum og
nokkur kostur var.
Kristín, Reykjavík
34 VIKAN 25. TBL. 1990
TEXTI: ÓLAFUR GEIRSSON