Vikan - 13.12.1990, Blaðsíða 39

voru aö vinna fyrir. Rödd hennar var biðjandi
þegar hún sagöi nafnið, rétt eins og þaö gæti
gert misgerðina skiljanlegri, kannski jafnvel
afsakanlegri.
Hún reyndi aö draga hann inn í samsæri sitt.
Þau höföu verið í burtu. Þau höfðu drukkið of
mikið. Svona líka heimskulegt. Svona líka
fyrirgefanlegt.
„Þú veist hvernig þetta er,“ sagði hún.
Þau höfðu reynt að hætta. Auðvitað höfðu
þau reynt að hætta. Hans vegna. Söndru
vegna. Og auðvitað vegna barnanna. En þau
höfðu ekki getað það. Þetta hafði verið of
sterkt. Of mikilvægt. Of sérstakt.
Þegar hér var komið sögu var hún drukkin af
kampavíninu. Hún gerði þá reginskyssu að
reyna að segja honum hvers virði þetta hefði
verið fyrir sig, hvernig henni hefði fundist það í
fyrsta skipti. Hún leitaði fyrir sér innan um klisj-
ur og klaufalega orðaleppa. Hún sagði að
þetta hefði verið eins og að koma heim, eins
og eitthvað sem hún hefði beðið eftir lengi.
Hún sagði að það hefði verið öðruvísi. Og svo,
eins og hún áttaði sig á flónsku sinni, tæmdi
hún síðustu kampavínslöggina, lét flöskuna
frá sér á náttboröið og gerðist stutt í spuna.
Hún sagði að sér þætti fyrir þessu. En hún
þyrfti á Ray að halda. Og hún var viss um að
þau þyrftu hvort á öðru að halda.
„Ég þarf á þér að halda,“ sagði Michael þá,
og opnaði nú munninn í fyrsta skipti um leið og
síðasti kampavínssopinn kom af staö ólgu í
höfði hans og tárunum af stað bak við augun.
„Ég þarfnast þín og Andy þarfnast þín og
Andy þarfnast okkar beggja,“ lauk hann máli
sínu lymskulega.
Þá leit hún á hann og það var harka og tor-
tryggni og reiði í augum hennar. Hún vissi
hvað hann ætlaði að segja. Hún vissi að hon-
um lá málamiðlun á hjarta og sneri sér burt og
vildi ekki hlusta á það.
Og þá fóru þau niður til að borða því að þótt
þau væru í uppnámi voru þau bæði svöng eftir
ferðina.
Við kvöldverðarborðið var hann blíður og
fullorðinslegur. Kannski var þetta hans stærsta
stund, besta framlag hans til almannatengsla
fyrr og síðar.
Hann dró upp úr leynivasa falið tromp þeirr-
ar sjö ára visku og reynslu sem hann hafði
fram yfir hana og allt í einu var hann ekki eig-
inmaður lengur heldur gamall vinur sem hélt
með hvorugum aðila, átti engra harma að
hefna, maður sem mátti treysta.
Hann valdi vínið, kom umhyggjusamur með
tillögur um grænmeti, breiddi úr servíettunni
hennar eins og hún væri dálítið ung, eða
kannski dálítið lasin.
Þegar hún gerðist drukknari tók hann að
leika hlutverk málsvara myrkrahöfðingjans.
Hann þóttist leika það til þess eins að leita
sannleikans, til að finna lausn sem gæti hent-
að þeim báðum, sem gæti orðið til þess að þau
yrðu bæði fyrir eins litlum sárindum og mögu-
legt væri.
„Tjóntakmörkun," sagði hann, brosti vin-
gjarnlega og lyfti glasi til að skála við hana á
kynlausan, hreinlífan hátt.
Þegar hann sá að hún var orðin afar drukkin
lét hann það vaða beint á milli augnanna á
henni.
Hann sagði að Ray mundi aldrei fara frá
strákunum. Hann sagði að, já, hann væri viss
um það væri rétt hjá henni ef hún héldi að Ray
væri orðinn leiður á Söndru. Auðvitað var Ray
leiður á Söndru. Enginn greindur maður gæti
annað en verið leiður á Söndru. En Sandra átti
strákana. Og þess vegna átti hún Ray.
Ray, sagði hann aftur, næstum í léttum dúr
og sneri sér burt um leið og hann lét skeiðina
detta ofan í karamellurjómaröndina eins og
ekkert skipti máli nema þetta, Ray, sagði hann,
mundi aldrei fara frá strákunum.
Hún reyndi að streitast á móti en það var eins
og barn væri að kasta snjóboltum í stálhurð og
þeir festast með smelli þegar þeir lenda á
henni og byrja næstum strax að leysast upp,
verða slabbkenndir og blautir og renna að lok-
um niður í mjóum taum af köldu, gráleitu vatni.
Hún reyndi. Hún endurtók ýmislegt sem hún
hafði sagt áður, svo sem eins og „Ég elska
Ray,“ og „Ray elskar mig,“ eins og þetta væru
töfraþulur eða áhrínsorð. En að lokum bar lit-
leysið í rödd hans hana ofurliði, litleysið sem
var einhvern veginn miklu verra en litleysið i
hennar eigin rödd áður.
Því að það hafði verið ögrandi litleysi. Hún
hafði sagt setningar eins og „Ray elskar mig
og ég elska Ray,“ litlaust og án geðshræringar
einmitt í þeirri von að ef hún segði þær þannig,
blátt áfram, eins og hún væri bara að leggja
málið fyrir, mundi hún einhvern veginn geta
þeytt atburðarásinni framávið, fengiö hana til
að hrynja saman og byggt hana aftur upp að
eigin geðþótta.
En það var eitthvað endanlegt við litleysi
hans. Orðin komu út úr honum hljómmikil og
djúp og styrkt af sjálfsöryggi. Þau geröu hana
varnarlausa. Það sem verra var, þau minntu
hana á það sem hana langaði ekki til að muna.
Þau minntu hana á að hún hafði engin haldgóð
rök til að sýna fram á að hann hefði á röngu að
standa.
Þau minntu hana á aö Ray hafði enn ekki
sagt að hann ætlaði að fara frá Söndru.
Og þannig tókst Michael að telja hana á að
reyna aftur.
Að loknum kvöldverði gekk hún á undan
honum upp breiðar, glæsilegartröppurnar eins
og barn sem er geðvont út af því að vera sent
of snemma í rúmið, dró á eftir sér lappirnar og
dró líka höndina þrákelknislega eftir handrið-
inu.
Þegar þau voru komin í rúmið reyndi hann
að innsigla samkomulag þeirra með sakleysis-
legum kossi, vinarkossi, en hún rangtúlkaði
gerðir hans, sneri sér snöggt frá honum og
hörfaði út á hina hlið eikarrúmsins stóra.
Þau voru í hálft ár að reyna aftur. Andrúmsloft-
ið i húsinu varð kaldara og dimmara með
hverjum degi sem leið. Skuggar birtust undir
augum Helenar eins og sótflögur frá mengun
eymdarinnar í kringum hana. Hún andaði
þungt þegar Michael var nálægt henni, hreytti
í hann ónotum þegar hann talaði við hana, en
þaö versta var að á eftir fór hún inn í svefnher-
bergi, læsti að sér og grét, og neitaði að tala
við hann.
Eitt kvöldið þegar þau voru ein og Andy var
hjá ömmu sinni og afa æpti hún upp í opið
geðið á honum. „Ég held framhjá þér. Skilurðu
það ekki? Ég elska hann. Ég elska hann. Af
hverju ferðu ekki?“
Hún var drukkin og lá á rándýrum leðursóf-
anum með viskíflösku og sódasprautara á
gólfteppinu við hliðina á sér. Hún var í slopp þó
að það væri ennþá snemma kvölds. Málningin
25. TBL 1990 VIKAN 39