Vikan - 24.01.1991, Blaðsíða 17

Sigurjón Sighvatsson segir m.a. um Christine Carr: „Mér fannst henni takast frábærlega upp og í rauninni var það hún sem kom mest á óvart." Myndirnar
hér á síðunni eru báðar úr kvikmyndinni RYÐ.
Er hún ánægö meö ákvörö-
unina?
„Mjög svo því Spánverjar
eru lífsglatt fólk. Barcelona er
lífræn borg og hljómfallið I
henni er allt annaö en hér.
Maöur sér miðaldra menn á
þríhjóli og ýmsar ótrúlegar
hliöar og jafnvel brenglun í því
sammannlega. Skapgerð
Spánverja heillar mig; þaö aö
fólk kemur út meö hlutina og
gýs. Þaö er svo fínt að gjósa ef
maður gengur ekki yfir fólk -
og kann að biðjast afsökunar
eftir á,“
í TÍSKU AÐ HLUSTA
Á INNRI RÖDD
Er Christine dæmigerð 25 ára
stúlka?
„Mér finnst aðalmálið aö
vera sjálfri mér samkvæm og (
því held ég að mest hamingja
felist. Ef maöur hlustar á þá
rödd sem er innra finnur maö-
ur hvaö maður vill gera. Ann-
ars er það kannski einmitt svo-
lítið í tísku; aö hlusta á sjálfan
sig og vilja notfæra sér það líf
sem maður hefur til að þroska
manngildið og samskipti við
fólk. Ég álít það skipta miklu
máli að vera opin fyrir ýmsum
manngerðum og ég vona að
ég verði alltaf þannig. Um leið
og maður lokar á einhverja
manneskju lokar maður líka á
upplifun sem hægt væri að
græða á. Þetta er líka spurn-
ing um hvaö maður gefur frá
sér því það fær maður oftast til
baka. Ég held að ég sé að ná
einhverju jafnvægi. Það er líka
markmiðið - að láta gerðir,
langanir og vilja vinna
sarnan."
Framtíðin?
„Einmitt núna finnst mér ég
tilbúin aö vera úti um óákveð-
inn tíma. Það er svo oft að
maður nýtur ekki augnabliks-
ins og þess sem er að gerast í
núinu því hugurinn er í fram-
tíöaráformum. Nú er ég á
þessum skóla og ætla aö not-
færa mér það eins vel og ég
get. Það er alveg sérkúnst að
kunna aö slaka á í þeirri að-
stöðu sem maður er í hverju
sinni. Það sem heillar mig við
það fólk sem ég hef kynnst í
Barcelona er hve vel það vinn-
ur saman. Maður fær ekki á til-
finninguna aö hver sé að
vernda sinn stól og ætli ekki
að leyfa neinum öðrum að
komast að. Mér var boðiö í
leikhóp tveimur vikum eftir að
ég kom og núna fer ég að leika
í stuttmynd kvikmyndaskóla-
nema. Maður gerir ekki annað
en að græða á því að fá sem
flesta meö. Það verður stöðn-
un þegar maður lokar sig af en
þarna er opnun sem er svo
gefandi og verður í rauninni að
vera. Maður þarf ekki endilega
að vera númer eitt þegar verið
er með í svona sköpun. Maður
þróast með því sem þróast í
kringum mann. Þarna er góður
kjarni sem kemur víða að og
allir vilja gera sitt til að árang-
urinn verði sem bestur.“ Og
svo var hún flogin.
2. TBL. 1991 VIKAN 17