Vikan - 24.01.1991, Blaðsíða 41

TEIKNING: ÓLAFUR GUÐLAUGSSON
rúðuna og ég renndi henni niður. Hann tók af
sér hjálminn, kunnuglegt andlit blasti við okkur.
Hann sagði: „Heldurðu að þú vildir segja kon-
unni minni að keppnin verði framlengd?" Hann
beið ekki eftir svari heldur skellti á sig hjálmin-
um, sté á bak reiðskjótanum og brunaði burtu.
Við störðum orðlaus á eftir skólastjóragæjan-
um.
VIÐSKIPTAJÖFURINN
Hann var sagður viðskiptajöfur í borginni;
hvers konar viðskipti hann stundaði vissi
enginn. Hann gekk undir nafninu ríki maður-
inn. Á morgnana hurfu þau hjónin í dýra bíln-
um sínum til vinnu sinnar, en bæði unnu þau
úti.
Þau áttu fallegt hús og sérstaklega vel við
haldið. Garðurinn var frægur út fyrir þorpið fyrir
glæsileik en hann hafði eiginkonan skipulagt
og unnið að í frístundum sínum. Stór bátur
fyllti hálfa innkeyrsluna og stóð hann þar á
hjólagrind allan ársins hring - nema ágúst-
mánuð. Þá óku hjónin burt í sumarleyfi og tóku
hann í tog. Enginn vissi hvert ferð þeirra var
heitið. Leyndardómur hvíldi yfir húsinu á
meðan. í verslununum mátti heyra vangaveltur
þorpsbúa um áfangastað þeirra hjóna.
Frakkland? Skotland? Suður-England? Fljót-
in? En engin svör fengust.
Stór bátur iyllti hálfa
irmkeyrsluna og stób
hann þar á hjólagrind
allan ársins hring -
nema ágústmánuÖ. Pá
óku hjónin burt í
sumarleyfi og tóku
hann í tog. Enginn vissi
hvert ferb þeirra var
heitib. Leyndardómur
hvíldi yfir húsinu á
meban. í verslununum
mátti heyra vangaveltur
þorpsbúa um áfanga-
stab þeirra hjóna.
Frakkland? Skotland?
Subur-England? Fljótin?
En engin svör fengust.
Þau voru farin að reskjast; höfðu búið í þorp-
inu í nær tíu ár en aldrei vingast nóg við neinn
til að bjóða heim. Þau voru barnlaus og enga
húshjálp höfðu þau svo erfitt var að afla upp-
lýsinga um hagi þeirra.
Svo var það einn daginn að það fréttist um
þorpið að ríki maðurinn væri búinn að setja
húsið á söluskrá og þau hygðust flytjast á
brott. Þorpsbúar tóku tíðindunum illa; eins og §
færa ætti minnisvarða á brott og þorpið yrði §
yfirbragðsdaufara fyrir vikið. |
Garðar okkar lágu saman. Við höfðum |
spjallað saman yfir girðinguna, eiginkonan og £
ég. Hún haföi liðsinnt mér í garðræktinni; benti o
mér til dæmis einu sinni á að ein illgresisteg- |
undin væri orðin óþarflega hávaxin. Ég hafði 1
þakkað henni fyrir en látið ósagt að í fáfræði “
minni hafði ég talið „blómið" til skrautjurta.
Þaö kom mér mjög á óvart að rétt áður en
þau fluttu buðu þau okkur til kvöldverðar. Viö
mættum á tilteknum tíma. Ríki maöurinn bauð
okkur veikomin, klæddur gömlum og snjáðum
gallabuxum og köflóttri flónelsskyrtu. Eiginkon-
an var einnig í áberandi ellilegum klæðum, en
hver hefur ekki heyrt um sérvisku hinna ríku?
Mikil var undrun okkar þegar við komum inn
í stofuna. Annað eins samsafn af drasli höfð-
um við aldrei séð. Hvert aflóga húsgagnið tók
við af öðru. Við tylltum okkur varlega niður,
hrædd um að stólarnir myndu gefa eftir undan
þunga okkar.
Við urðum ekki síður undrandi þegar við
settumst að borðum. Diskarnir voru hver úr
sinni áttinni, einlitir og rósóttir, en allir skörðótt-
ir. Maturinn var samt ágætur og hjónin í besta
skapi. Ríki maðurinn reytti af sér brandara, hló
mikið svo skein í tannlausa gómana.
Eftir máltíðina settumst við aftur inn í stof-
una og dreyptum á heimabrugguðu léttvíni.
Ríki maðurinn varð alvarlegri í bragði og sagði
okkur ástæðuna fyrir þessu heimboöi; þau
hjónin hefðu orðið ásátt um að bjóða okkur
heim og segja okkur sögu sína. Ekki fylgdi
nein skýring á hvers vegna við höfðum orðið
fyrir valinu.
Þau voru bláfátæk þegar þau kynntust en
áttu sér sama drauminn: að verða rík. Þau gift-
ust ung og byrjuðu strax aö vinna að markinu.
Þau festu kaup á litlu húsi og gerðu það upp,
seldu síðan með ágóða. Þau fylgdust vel með
fasteignamarkaðnum, keyptu ódýrt á stöðum
sem voru á uppleið, endurnýjuðu og seldu.
Þetta höfðu þau gert í áratugi. Allir peningarnir
fóru í afborganir, endurnýjanir og ytri stöðu-
tákn: þau höfðu aldrei keypt neina innan-
stokksmuni. Það var ytri hliðin sem sást - fal-
legt hús, fínn bíll, stór bátur, góður fatnaður.
Nú ætluðu þau að hætta - takmarkinu var
náð. Þau voru að fara á eftirlaun til Möltu.
Hlæjandi kvöddu þessi sérkennilegu hjón
okkur. Hann brosti sínu tannlausa brosi, hún
vinkaði. Næsta morgun voru þau horfin og
húsið autt. En á ruslahaugunum fundust af-
dankaðir húsmunir sem þorpsbúar eru enn að
furða sig á hvaðan komu.
RÍKA KONAN
Hún var ættuð frá Wales og kaþólsk. Þar að
auki bjó hún í stóra húsinu og maðurinn henn-
ar var frægur í viðskiptaheiminum. Hún átti sér
enga jafninga í þorpinu og enginn var henni
æðri. Ekki mátti hún taka niður fyrir sig og þess
vegna gat hún ekki þegið kaffisopa hjá þorps-
konum: varð að láta sér nægja að kinka kolli til
einstakra útvalinna á hlaupum sínum.
Mikil og vegleg matarboð voru haldin í stóra
húsinu og sá frúin alltaf sjálf um matreiðsluna.
Þorpsbúar voru þess fullvissir að frúin væri
einhver fremsti kokkur heims og voru tilbúnir
að veðja á hana og tefla henni fram á móti
Frh. á bls. 49
2. TBL. 1991 VIKAN 41