Vikan - 24.01.1991, Síða 36

SMÁSAGAN
Frh. af bls. 35
en nú blöstu ógnir stríðsins við þeim svo þetta
voru mikil vonbrigöi. Móðir Alice sá henni fyrir
einkakennslu á heimilinu en loksins kom þó að
þeim degi að Alice hitti önnur börn í fyrsta
skipti. Marian frænka hennar ætlaði að halda
upp á 12 ára afmælisdaginn sinn og Alice var
búin að hlakka til þess að fara í veisluna í rúm-
an mánuð.
Húsið var troðfullt af börnum og Michael, litli
bróðir Marian, sem var fjórtán mánaða gamall,
sat í háum barnastól. Hann baðaði út höndun-
um, fylgdist vel með öllu sem fram fór og
reyndi að babla eitthvað á sínu óskiljanlega
barnamáli. Og þá fór Alice að tala við hann á
frönsku. Enn í dag var henni alveg óskiljanlegt
hvers vegna hún hafði gert þetta. Ef til vill var
það vegna þess að hún hafði einhvern óljósan
grun um að litli drengurinn talaði að minnsta
kosti ekki ensku. Hún skildi ekki hversu
heimskulega hún hafði hagað sér fyrr en
hláturinn glumdi í eyrum hennar. Börnin hlógu,
fullorðna fólkið hló, meira að segja Michael litli
tók þátt í hlátrinum og Alice fann að hún blóð-
roðnaði. Hún hafði ekki sagt eitt einasta orð
það sem eftir var dagsins.
Daginn eftir ákváðu foreldrar hennar að nú
væri tímabært að hún færi að umgangast önn-
ur börn en þá var það um seinan. Hún gat ekki
gleymt þessum hlátri og hann varð fyrsti
steinninn í hinum ósýnilega vegg.
Hún sat ein úti í horni og heyrði fólkið hlæja
og masa allt í kringum sig. Fólkið stóð annaö-
hvort tvennt og tvennt saman eða í smáhópum
og hún kom sér ómögulega að því að gefa sig
á tal viö það. Þau myndu bara stara á hana,
halda áfram samræðunum - og hlæja.
Meðan hún var í þessum hugleiðingum kom
hann inn, hávaxinn, ungur, dökkhærður
maður. Hann studdist viö hækjur, staulaðist
áfram með erfiðismunum og hélt á stórum, flöt-
um pakka. En þegar hann fór að heilsa fólkinu
missti hann pakkann. Fyrst ætlaði hann að
beygja sig niður og taka hann upp en hann gaf
það upp á bátinn. Allir steinþögðu og störðu á
unga manninn sem hafði misst pakkann sinn.
Það hlaut að vera hræðilegt aö finna allra augu
hvíla á sér, hugsaði Alice. Síðan reis hún á
fætur og tók upp pakkann. Henni varð litið í
augu hans þegar hún rétti honum hann. Þau
voru dimmblá. Allt í einu varð henni Ijóst að nú
var það hún sem allra athygli beindist að. Hún
blóðroðnaði og varð svo utan við sig að hún
gaf ekki gaum að þakkarorðum unga
mannsins. Hún heyrði einhvern hlæja og hún
hraðaði sér burt.
- Þú verður að lofa mér því að vera um kyrrt
þangað til öll hin eru farin, sagði Marian við
Daniel White. Ungi maðurinn með hækjurnar
lofaði því og rétt á eftir kom Peter, unnusti
Marian, og settist hjá honum, meðan Marian
kvaddi síðustu gestina. - Hvenær ætlar þú að
klífa Mount Everest? spurði Peter kumpán-
lega. Daniel og hann höfðu verið skólabræður
og enda þótt þeir hittust ekki oft nú orðið hélst
kunningsskapur þeirra ennþá.
- Ég fer sennilega ekki í fleiri fjallaferðir,
sagði Daniel og andvarpaði. - Þegar maður er
svo mikill klaufi að hrapa niður f hyldýpin verð-
ur maður að sætta sig við að hafast við á lág-
lendinu það sem eftir er ævinnar.
- En þú verður þó ekki örkumla eftir þetta?
spurði Peter skelfdur. Daniel brosti. - Nei, eftir
mánuð get ég fleygt hækjunum en ég býst við
að halda kyrru fyrir héðan af og snúa mér að
einhverju nytsamlegu. Ég erorðinn þrftugurog
þá er maður orðinn of gamall til að vera að
klifra í fjöllum. Peter þagnaði og þeir sögðu
ekki fleira þar til Marian kom inn.
- Nú eru þau öll farin, andvarpaði hún og
rödd hennar bar vott um feginleik og angur-
værð í senn. - Nú erum við opinberlega trúlof-
uð, Peter, sagði hún og settist hjá honum. -
Hvenær ætlar þú að gera slíkt hið sama,
Danny? Daniel hristi höfuðið.
- Það liggur ekkert á, sagði hann. - Fyrst
verð ég að minnsta kosti að finna stúlku sem
getur umborið mig. - Hvað varð um Alice?
spurði Peter allt í einu. - Ég þóttist sjá hana við
borðhaldið en svo hvarf hún.
Marian andvarpaði. - Hún er alltaf svona.
Annaöhvort hverfur hún skyndilega eða fer of
snemma. Ég botna ekkert í henni. Hún er vel
gefin og lagleg en hún kann ekki að skemmta
sér.
- Hún er feimin, sagði Peter, og það er ein-
göngu vegna þess að henni hefur aldrei gefist
tími til þess að vera barn. Hún varð fullorðin
daginn sem hún fæddist.
Daniel sat og hugsaði um ungu stúlkuna í
bláa kjólnum sem hafði rétt honum pakkann.
Síðan hafði hún horfið. Það hlaut að vera þessi
Alice sem þau voru að tala um.
Af tilviljun hitti hann hana aftur og þegar
hann sá hana varð hann að viðurkenna með
sjálfum sér að hann hafði gleymt henni. Samt
fannst honum það alveg óskiljanlegt því hún
var bæði mjög lagleg og óvenjulega vel vaxin.
Hann átti að halda fyrirlestur í útvarpið um för-
ina til Kahmet - hinn örlagaríka rannsóknar-
leiöangur sem hafði næstum því orðið hans
bani - og hann sá hana í matsal útvarpshúss-
ins þar sem hún sat afsíðis við lítið borð úti í
horni. Daniel lagði bakkann frá sér á skenkinn.
- Hver er hún? spurði hann stúlku í hvítum
slopp sem var önnum kafin við að framreiða
smásteik og kartöflumauk. Hún leit í sömu átt
og hann.
- Alice Mackenzie, hún vinnur í erlendu
fréttadeildinni, sagði hún afundin og fór að af-
greiða þann næsta í röðinni. Daniel settist
andspænis Alice.
- Má ég setjast hérna, ungfrú Mackenzie?
spurði hann. Alice kinkaði kolli án þess að líta
upp úr flugbréfinu sem hún hafði sökkt sér nið-
ur í að lesa strax þegar hún sá að hann nálg-
aðist borðið. Daniel leit brosandi á hana og
þegar hún sá bros hans stóð hún upp og hrað-
aði sér út. Hún hafði svo mikinn hjartslátt að
hún hafði það á tilfinningunni að það myndi
heyrast í öllum hátölurum byggingarinnar og
berast út um allan heiminn með þúsundföldu
afli. Hún hafði séð þaö í bláu augunum hans
að hann gerði gys að henni. Því ekki það? Hún
hafði hagað sér eins og kjáni. Hvað skyldi
hann halda? Nú vissi hún hver hann var. Hinn
frægi fjallagarpur, Daniel White. Hún flýtti sér
inn á skrifstofuna sína. Hann átti að tala frá
stofu númer sjö. Hún ætlaði að Ijúka því af
sem hún átti eftir að gera svo hún gæti hlustað
á fyrirlesturinn.
Tveim dögum síðar mættust þau á götunni.
Hann kom á móti henni og tók um handleqq
hennar.
- Við eigum samleið, sagði hann rólega.
Alice leit á hann. Hvað átti hún aö segja? Hvað
átti hún að gera? Henni var skapi næst að
1 hlaupast á brott en hún gat það ekki.
- Við skulum koma í stutta gönguferð. Þetta
er yndislegt vorveður, sagði hann. Síðan fór
hann að tala um allt milli himins og jarðar og
hún svaraði honum. Þau hlógu og gerðu að
gamni sínu svo tíminn var fljótur að líða. - Við
skulum koma hingað inn og fá okkur eitthvað
að borða, sagði hann og opnaði dyrnar að litlu,
fínu veitingahúsi. Alice varð hverft við þegar
hún sá mjúk gólfteppin, hvíta borðdúkana og
svartklædda þjóna. Hún sá að fólkið, sem sat
við lítil borð, leit upp og einblíndi á hana. Bráð-
um færu allir að hlæja.
Hún var ekki nógu vel klædd til að fara inn á
svona fínan veitingastað. Hún stamaði nokkur
óskiljanleg afsökunarorð og tók til fótanna.
Seinna, þegar hún var háttuð, gerði hún sér
Ijóst hvað hún hefði átt að segja: - Danny, ég
er ekki þannig klædd að ég geti farið inn á
svona fínt veitingahús en ég veit um vistlega
litla krá sem er hérna rétt hjá. En hún hafði ekki
sagt þaö heldur hlaupist á brott og gert Danny
að athlægi. Hann myndi aldrei fyrirgefa henni
þetta.
Alice sá auglýsingu frá honum í blöðunum:
„Einkaritari óskast, þarf að hafa mikla mála-
kunnáttu og vera vön að umgangast fólk.“
Henni fannst eins og þessari síðustu setningu
væri beint til hennar sjálfrar. Hann vildi ekki
eiga það á hættu að fá einkaritara sem hlypist
á brott, aðeins vegna þess að einhver horfði á
hana! Bros Alice var beiskjublandið. Hann gat
verið alveg áhyggjulaus. Hún ætlaði ekki aö
sækja um stöðuna. Hún myndi ekki voga sér
að líta á hann framar. Sennilega hafði hann
heldur enga löngun til þess að hitta hana aftur.
36 VIKAN 2. TBL. 1991