Vikan - 24.01.1991, Side 39

Ll_
CZ.
o
LU
co
Hrafnhildur Wilde bjó um skeið í
þorpi í Oxfordskíri ó Englandi.
Par búa um fimm þúsund
manns. Flestir vinna við
þjónustustörf í tengslum við
sveitirnar í kring. Þó eru margir
sem búa þar og sœkja vinnu
sína til annarra þorpa eða
þorga. Við komum að móli við
Hrafnhildi og spurðum hana
hvort hún gœti ekki lýst fólkinu
nónar fyrir okkur.
KONAN SEM SKRIFAÐI
Ég bjó um tíma í landi Engla og Saxa; í þorpi
ekki langt frá fæðingarstaö Vilhjálms skálds.
Fróður maður og vel kunnur siðum þarlendis
hafði frætt mig um að þessi þjóð elskaði sér-
vitringa umfram aðra. Hann sagði mér að
bráðnauðsynlegt væri fyrir mig að ákveða
ímynd mína áður en ég flytti þangað. „Hver
ætlar þú að vera þarna úti?“ spurði hann. Þeg-
ar þú ert búin að ákveða það verður þú að við-
halda ímyndinni með framkomu og klæða-
burði. Ég þakkaði honum vinsamlegar ábend-
ingar en gleymdi þeim í hita niðurpökkunar og
tilhlökkunarkvíða.
Það var skömmu eftir að við fluttum í húsið
okkar, og gólfrýmið flaut ennþá í hálfopnuðum
pappakössum, að dyrabjallan hringdi á miðjum
morgni. Klædd gömlum og litglöðum íþrótta-
galla með hárið nælt upp I stert, lesgleraugun
framan til á nefinu, svaraði ég bjöllunni. Fyrir
utan stóðu tvær snyrtilegar miðaldra konur.
Þær kynntu sig, kváðust hafa þann starfa með
höndum, alls óformlega að sjálfsögðu, að
bjóða aðflutta velkomna til þorpsins. Mættu
þær ekki kíkja inn og, jú, þær myndu endilega
þiggja tesopa.
Ég ruddi braut milli kassanna, hreinsaði
drasl af tveimur stólum fyrir þær, fór svo fram í
eldhús og undirbjó teið. Síðan byrjaði kynning-
in. Önnur þeirra var hjúkrunarkona, hin kom á
vegum kirkjunnar. Heilsaðist ekki öllum á
heimilinu vel til líkama og sálar? Gott var nú
það. Ég fræddi þær um landflutninga okkar.
ísland? Stórfurðulegt! Er það ekki eyjan fyrir
ofan og til vinstri við Skotland á veðurkortinu í
sjónvarpinu? Mikið rétt.
Teið var tilbúið - ég bar það inn og skenkti,
þakklát fyrir kennslu I þeirri list. Þær gátu séð
að einhverja mannasiði kunni útlendingurinn.
Spurningarnar héldu áfram. Værum við með
börn á skólaskyldualdri? Hvað starfaði eigin-
maðurinn? Myndi ég vilja starfa i einhverjum
nefndum? Ynni ég úti? Eða var ég bara venju-
leg heimavinnandi húsmóðir?
Mér varð hugsað til heilræðis vinar míns; sá
að ég hefði betur gefið mér tíma til að ígrunda
ímyndina. Hvað átti ég að segja? Að íslenskar
konur gætu aldrei verið „bara eitthvað" heldur
værum við allar sérstæðar? Eða játast undir
hversdagslegt hlutverk heimavinnandi hús-
móður? Ég vissi að þetta var úrslitastund ævi
minnar - en mér koni ekkert til hugar.
Þær biðu, eftirvæntingin hékk á andlitum
þeirra. Skildu þær ekki erfiðleika mína? Mér
fannst eins og leiða ætti mig að fallöxinni.
Ég opnaði munninn. Út kom: „Ég ..
Áður en ég gat lokið setningunni, sem ég
vissi ekki hvernig átti að enda, opnuðust
dyrnar og maðurinn minn kom inn með
pökkunarlista f hendinni og sagði:
„Skrifað... ? Hann stoppaði áður en
hann komst lengra þegar hann sá
gestina.
Frekari kynningar fóru fram; svo
hvarf maðurinn til fyrri starfa og við
konurnar urðum aftur einar. Ég
þagði, vissi ekki hvernig átti að
halda áfram. En sálusorgarinn
hafði komist að niðurstöðu og reið
á vaðið. Ljómandi staðhæfði hún:
„Svo þú skrifar! Ég sá það strax á
þér þegar þú opnaðir dyrnar að
þú hlaust að fást við eitthvað list-
rænt (hún dró út orðið eins og harm-
óníku). Þú skilur, klæðnaðurinn ...“
Setningin dó út. Hún leit til vinkonu
sinnar. „Sama hugsun hjá mér," sam-
sinnti vinkonan. „Og lítillætið og vand-
ræðin sem þú áttir í með svariö. Það er
alltaf svo erfitt að hrósa sjálfri sér,
ekki satt? Það staðfesti grun minn,“
bætti hún við.
Þær kvöddu skömmu síðar.
Þannig varð ímynd mín til. Ég var
„útlenda konan sem skrifaði" allan
tímann sem ég dvaldi í þorpinu. Til-
viljunin, auk rótgróinnar kurteisi fólks að
hnýsast ekki of mikið I annarra hagi,
veg fyrir að ég væri nokkurn tíma
hvað ég skrifaði. En ég hef alla tfð
ið af alls konar listum; er þess vegna
konar „listakona".
MÓTORHJÓLAGÆINN
Skólastjórinn opnar útidyrnar á slaginu sjö alla
virka daga. Virðulegur maður um fertugt,
grannvaxinn og vel klæddur. Með skjalatösku í
hendi gengur hann á gljáburstuðum skóm nið-
ur götuna, bakkar skínandi gamla fordinum út
úr bílskúrnum. Heldur hægt af stað, sagt er að
hann aki alltaf vel undir löglegum hraða. Hann
er skólastjóri gagnfræðaskóla í smáborg um
Frh. á næstu opnu
2. TBL 1991 VIKAN 39