Vikan - 15.10.1992, Blaðsíða 50

TEXTI: JÓHANN GUÐNIREYNISSON \ UÓSM.: BINNI
LIPSTICK LOVERS
Hvorki verður séð á Bjarka né Ragnari,
þegar þeir mæta í viðtal við Vikuna,
að þeir séu neitt ýkja hrifnir af varalit-
um - í það minnsta ekki framan í sjálfum sér
því munnsvipurinn á þeim er í ákaflega nátt-
úrulegum litum. Þeir eru þó ekki látnir sanna
þessa ástúð sína sérstaklega - engu að síður
kalla þeir hljómsveit sína Lipstick Lovers eða
Elskendur varalita. Ef til vill erum við hér úti á
hálum ís að vera að þýða þetta svona þannig
að ekki er annað að gera en að skoða strák-
ana frá öðru sjónarhorni.
Bjarki er hár, grannur, síðhærður, dökkur á
brún og brá og hávaxinn. Hann er líka svolítið
djúpraddaður og rámur meðan Ragnari Inga
liggur hærra rómur og hreinni, hann er Ijós yf-
irlitum, stuttkliptur, aðeins lægri en Bjarki en
heldur ekkert mjög feitur. Það er eins og þeir
hafi verið gripnir af handahófi úr bankabiðröð
inn í viðtalið. Nákvæmlega akkúrat gersam-
lega ólíkir einstaklingar í flesta staði en rokkið
eiga þeir sameiginlegt. Við spyrjum þá sér-
staklega að þessum persónuleikamun síðar
en spáum fyrst í lögin og textana.
Bjarki Kaikumo hefur þetta útlenska eftir-
nafn vegna þess að pabbi hans er finnskur.
Hann syngur í Lipstick Lovers og spilar á gít-
ar. Hann er nítján ára gamall.
Vikan: Hvaða bakgrunn hefurðu í tónlist-
inni?
Bjarki: Ég er búinn að vera að spila síðan
ég var níu ára og hef einnig samið lög síðan
þá. Ég man að fyrsta lagið, sem ég spilaði,
vár við Presley-textann Are You Lonesome to
Night sem ég hafði séð einhvers staðar en
aldrei heyrt lagið. Og eitt lagið, sem ég samdi
tíu ára, var ég að gera textann við núna ný-
lega, eftir að ég fann spólu sem ég hafði
sönglað það inn á þá.
Vikan: Kunnirðu þá eitthvað fyrir þér í út-
lensku?
Bjarki: Já, ég er hálffinnskur og amma mín
í föðurætt amerisk. Það skiptir reyndar engu
máli því að ég hef aldrei hitt hana. En ég bjó í
Bandaríkjunum fyrir tveimur árum og hálft ár í
Berlín. í Bandaríkjunum var ég að læra að
syngja, söng í kórum og var líka að læra
myndlist. Þetta var listaskóli á menntaskóla-
stigi. Ég lærði heilmikið af því að syngja í
kórnum þarna og hafði mjög góðan söng-
kennara sem kenndi mér mjög góða raddbeit-
ingu. Hann sagði líka við mig að það væri al-
veg sama hvað ég lærði mikið, þetta færi allt
eftir því hvað maður setti mikla sál í þetta.
Vikan: Hvað hefurðu lært á gítar?
Bjarki: Ég lærði i þrjú eða fjögur ár fyrst en
hef lært mest af því að spila með plötum.
Vikan: Með hátalaraboxið inni í herbergi?
Bjarki: Já, já. Það er langbesta menntun
sem maður getur fengið og svo að hlusta mik-
ið á tónlist. Ekki þó það sem er kallað venju-
legt popp. Ég hlusta til dæmis á Ray Charles,
Metallica og Stones náttúrlega. Eg grúska
mikið í þessu.
Vikan: Trommarinn. Hvaðan kemur hann?
Ragnar: Úr Reykjavík.
Vikan: Hefurðu lært eitthvað á trommur?
Ragnar: Já, ég hef verið á námskeiðum til
dæmis hjá einkakennara úti í Bandaríkjunum.
Mest hef ég lært af því að æfa mig sjálfur.
Vikan: Á trommusettið inni í herbergi?
Ragnar: Nei, bara með vasadiskóið í æf-
ingahúsnæðinu okkar.
Vikan: Finnst þér að þú hefðir ekki lært
meira hefðirðu sótt tíma?
Ragnar: Maður er frjálsari og mér finnst
raunar þeir sem hafa lært eitthvað vera allir
eins.
Bjarki: Þetta gildir um alla músíkanta. Þeir
sem hafa lært ógurlega mikið eru farnir að
spila eins og þeir halda að eigi að spila en
50 VIKAN 21.TBL.1992