Vikan - 15.10.1992, Blaðsíða 22

JONAS JONASSON SKRIFAR
▲ Svona
ambassa-
dorar eru
dýrmætir
fyrir þetta
skrýtna
land.
g er hættur viö aö nudda
C í ergi um mál hvunn-
E dagsins. Mig langar
þess í staö aö pistla
dálítið um ambassadora. Ekki
þá sem vinna hjá Jóni Bald-
vini og eru í útlegð heldur þá
sem aöallega vinna hjá sjálf-
um sér og eru ambassadorar
fyrir þaö sem þeir trúa á.
Lengi hefur okkur verið talin
trú um að listamenn þjóðar-
innar búi allir í miöbænum í
Reykjavík og þar í kring séu
listneytendur í landinu. Aö
nokkur sála meö ríka sköpun-
argleði eöa hæfileika til að
hlusta á sígilt efni geti lifaö
hinum megin viö Elliöaárnar
er talið út í Hróa hött, viö höf-
um ekkert aö sækja út á
landsbyggðina, þar búi bara
fólk sem hægt sé aö græöa á
með því að förumannaflokkar
þeysi þar um og skemmti meö
böllum i félagsheimilum eöa
efni til nautaats á túnum, með
yfirbyggðri senu og gámum til
að setja fyllikallana í þegar
þeir loks ganga fram af nefnd-
inni.
Fólk sem býr úti á landi
kann vel aö meta listamenn
sem nenna aö leggja þaö á
sig aö heimsækja þaö, jafnvel
á minnstu stöðunum. Þaö er
samt ekki algengt að lista-
menn vilji heimsækja þá staöi.
Þar býr þó fólk sem hugsar,
finnur til, gleöst, eins og viö
hin.
Ég þekki ágætan ambassa-
dor sem fellur inn í þessa
hugleiðingu, Jónas Ingimund-
arson frá Þorlákshöfn. Og
hvað meö hann? Jú, hann er
meö iðnari listamönnum viö
aö fara á litlu staöina og spila
fyrir fólkiö og skiptir hann þá
engu máli hvort áheyrendur
eru fáir eöa margir. Jónas
heldur um fimmtíu tónleika á
ári og hefur gert síöan 1970
og þar af fjölmarga úti á landi.
Sjálfur segir hann aö líf fólks
og þarfir sé eitt og hiö sama
hvar sem þaö býr, nafli al-
heims sé þar sem maður er
sjálfur hverju sinni.
Ég baö hann eitt sinn aö
nefna mér einhvern afskekkt-
an staö þar sem hann heföi
haldiö tónleika og hann sagö-
ist hafa farið meö Sigríði Ellu
Magnúsdóttur noröur í Tré-
kyllisvík á Ströndum áriö
1981. Þar sungu þau í litlu
samkomuhúsi og komust tón-
leikagestir varla fyrir I svo litlu
húsi.
Þegar Jónas Ingimundar-
son heldur tónleika á þessum
litlu stööum gerir hann meira
en aö „opna þennan svarta
kassa, sem er píanó“. Hann
talar viö gesti sína um tónana
sem hafi ákveöna tjáningu og
segi þér eitt en mér annaö og
við skynjum báöir rétt. Hann
segir fólkinu aö tónarnir séu
viökvæmir og þaö þurfi aö
fara vel með þá og fólk þrái
alls staðar fegurð, þrái aö
finna ilminn af blóminu, hvar
sem þaö vaxi.
Jónas kann aö spila á pí-
anó, þekkir tónverkin sem
hann leikur og reynir að koma
boðskap tónanna til fólks og
gleðja það meö því. Hann er
ekki aö þessu til aö upphefja
sína eigin persónu meö því,
hve Beethoven syngi fallega,
heldur telur sig ekki vera of
góðan til að gera þetta ef að-
stæöur eru fyrir hendi.
Þaö eru góö hljóöfæri um
allt land og Jónas segir aö
besti flygill á landinu sé í
Stykkishólmi.
Jónas fór ( tónleikaferö í
sumar meö Gunnari Guð-
björnssyni söngvara: „Viö
sungum á sjö stöðum," segir
listamaöurinn. „Þaö var yndis-
legt að syngja á Hvamms-
tanga, þar er mjög góður tón-
leikasalur. Þaö kom að vísu
ekki margt fólk f þaö sinnið en
þaö var heldur ekkert aðalat-
riöi heldur að þeir sem komu
fóru glaðir."
Framhaldsskólinn á Húsa-
vík átti fimm ára afmæli ný-
lega og Jónas var beðinn aö
koma noröur og hann spilaði
fyrir allan skólann. Svo hélt
hann tónleika um kvöldið fyrir
íbúana. Síöan fór hann aö
Laugum í Reykjadal og spilaöi
fyrir nemendur þar og spjall-
aði, fékk þá til að hlusta meö
sér. Jónas reyndi meö oröum
aö beina Ijósgeisla aö þvi
sem hann var aö gera:
„Til þess aö opna hug og
hjörtu, bæöi mitt og þeirra
sem voru viðstaddir, svo aö
viö heföum öll meiri ánægju af
tónlistinni og augnablikinu.
Enginn fékk prógramm fyrr en
af tónleikum loknum. Ég las
ekki upp úr prógramminu
hvaö kæmi næst heldur sagöi
ég þeim þaö og þá allítarlegar
en hægt er að prenta,“ segir
Jónas Ingimundarson.
Einn morgun nýlega fór
Jónas austur á Selfoss.
22 VIKAN
21.TBL. 1992