Vikan - 15.10.1992, Blaðsíða 68

HVAÐ SEGIR
ANDERSON
UM
TÓNLISTAR- OG
HUÓMPLÖTUBRANSANN?
o g alit að ég sé ekki
<£) hluti af því sem dag-
lega er kallað „tónlist-
al arbransinn" en ég hef vissu
. hlutverki að gegna, svo sem
^ að taka upp plötur, leika á
-=x tónleikum og svo framvegis. í
Wl mínum augum er þetta ekki
„bransi", þetta eru bara hlutir
^ sem verður að gera; fara yfir
>< tölur, sjá um auglýsingar og
|— kynningu, velja hótel, hringja
ótal símtöl.
Ég er með lítinn hóp fólks
sem vinnur að tónlistarlegu
hliðinni hjá mér og hef um-
boðsmann sem sér um að
semja við tónleikahaldara og
fleira. Ég er hins vegar ekki
með neinn framkvæmda-
stjóra. Þessi störf finnast mér
vera leiðinlegi hluti þessarar
vinnu en um leið og ég stíg á
sviðið lagast allt saman.“
lan Anderson sneri sér því
næst að fólkinu sem vinnur í
hljómplötubransanum. „Flest-
ir sem vinna í hljómplötu-
bransanum eru ekki sú mann-
gerð sem þú myndir vilja fara
með heim til þín og kynna fyrir
móður þinni. Þetta er fólk sem
vinnur frá tíu á morgnana til
hálftólf og tekur síðan fjóra
tíma í matarhlé. Það verður
virkilega fúlt ef það getur ekki
ferðast á lúxusfarrými þegar
það fer á fundi erlendis. Þetta
fólk veitir líka öðrum vinnu við
að segja i símann „Hann er á
fuuundiii".
Lika er ágætis fólk þarna
innan um og saman við og
ailt í lagi að eiga samskipti
við það úr fjarlægð. Þú mynd-
ir samt ekki vilja hitta þetta
sama fólk eftir tónleika, hvað
þá að fara í partí með því,“ <
sagði lan Anderson og hló 1 •
dátt. o í'
► lan Anderson var í firna-
góðu formi á Skagarokki
1992. Þar lék sveitin öll sin
þckktustu lög og gömlu
gæruhipparnir svitnuöu af á-
nægju. Anderson er ómyrkur
í máli um tónlistar og hljóm-
plötubransann eins og kem-
ur fram i greininni.
68 VIKAN 2I TBL. 1992