Vikan - 20.01.1995, Síða 29

þaðan var hægt að ganga á
húsþökum alveg upp á
Fálkagötu. Bræðurnir fengu
sellófanpoka hjá fisksalan-
um á Dunhaganum, fylltu þá
af vatni og létu þá síðan
gossa ofan af þökunum fyrir
framan saklausa vegfarend-
ur. Endapunkturinn á þessu
ævintýri var sá að Hrafn taldi
Þorvald á að fylla stóran inn-
kaupapoka af vatni, sem og
Þorvaldur gerði. Síðan lét
hann pokann vaða niður á
Fálkagötuna þar sem hann
lenti á þaki bíls sem ákaf-
lega prúðbúin hjón voru í
þann veginn að stíga inn í.
Höggið var svo ofboðslegt
að þak bílsins dældaðist og
hjónin litu þannig út að öll
fínheitin og lagningin skoluð-
ust burt í einu vetfangi. Þor-
valdur var svo hissa á áhrifa-
mætti innkaupapokans að
hann stóð bara á þakbrún-
inni og góndi. Þar með voru
bræðurnir nappaðir."
Bræðurnir voru auk þess
haldnir sprengjuæði og voru
með mikla tilraunastarfsemi í
kringum það. Tinna segir að
þeir hafi verið stórhættulegir
í kringum áramótin. „Eitt árið
komu þeir sér upp lítilli til-
raunastofu í kompu ( kjallar-
anum sem lítið var notuð.
Auðvitað vissu foreldrarnir
ekki af þessu. Eftir áramótin
rann af þeim bræðrum
sprengjuæðið en einhverra
hluta vegna láðist þeim að
ganga frá eftir sig. Og þegar
kompan var opnuð einhvern
tímann um vorið blasti við
ótrúleg sjón. Upplausnir
stóðu í ólokuðum krukkum
og herbergið var bókstaflega
að tærast upp og hverfa. Allt
var soðið inni fyrir. Pakka-
matur og niðursuðudósir
höfðu lyppast niður, vegg-
fóðrið hókk í þunnum lufsum
niður veggina og plastljósa-
króna, sem hangið hafði í
loftinu, var horfin í heilu lagi.
Ég held að þeir bræður, með
Hrafn í fararbroddi, hafi oft
teflt á tæpasta vaðið í sínum
barnaleikjum. Á þessum ár-
um var mikið af húsum í
byggingu í hverfinu og úti-
leikir voru mikið stundaðir.
Börnunum f hverfinu var
skipt upp í flokka og stórir
leikir voru skipulagðir. Það
úði og grúði af indíánum,
ræningjum og bófaflokkum.
Og við, smábörnin, fengum
að skrölta með sem saklaus
fórnarlömb ofbeldisverka.
Þetta var rosalegur hasar og
það var Hrafn sem sá um að
skipuleggja leikina.
Auðvitað urðum við syst-
urnar og vinkonur okkar oft
fyrir stríðni Hrafns. Við vor-
um ágætis fórnarlömb í okk-
ar prúðu dúkkuleikjum.
Uppáhaldsdúkkan mín var
dökk og ég hafði skírt hana
fleirum. Sjálfur reyndi hann
fyrir sér á einhver hljóðfæri.
Mér er minnisstæð risastór
básúna sem hann blés í af
mikilli elju á tímabili. Svo var
hann kominn með heilt
trommusett niðri í þvottahúsi
blokkarinnar og barði það af
svo miklu alefli að blokkin
Mæðgurnar Tinna og Herdís í sjötugsafmæli
fjölskylduföðurins, Gunnlaugs Þórðarsonar.
„Dúllu". Mér fannst Hrafn
leggja hana f eínelti. Hrafn
hæddi hana, spottaði á allan
hátt, sagði að hún væri brún
eins og kúkur og uppnefndi
hana „Brúndu“. Og yfir
þessu fékk ég átakanlegt
grátkast. Kisa varð lika fyrir
barðinu á þeim bræðrum og
mátti sæta mikilli tilrauna-
starfsemi á meðan við syst-
urnar æptum og veinuðum
yfir aðförunum."
TRUMBUSLÁTTUR
Tinna segir að stundum
hafi hún verið hrædd við
Hrafn. Þegar hún var send til
að vekja hann á sunnudags-
morgnum brást hann oft og
tíðum hinn versti við. Ef þær
systur tipluðu ekki á tánum
þegar hann var að læra kom
hann brjálaður fram og öskr-
aði á þær. Tinna segir að
hann hafi hins vegar sjálfur
átt það til að vera ansi há-
vaðasamur ef sá gállinn var
á honum. „Þetta átti til dæm-
is við þegar hann var að
spila plötur. Það var allt keyrt
í botn þegar hann spilaði lög
eins og „Allt á floti alls stað-
ar“ og „í kjallaranum ú-a“.
Hann spilaði líka plötur með
Rolling Stones, Shadows og
var um það bil að lyftast af
grunni sínum. Þessar til-
raunir fengu yfirleitt skjótan
endi, enda gátu nágrannarn-
ir ekki búið við þetta. Reynd-
ar held ég að pabbi hafi oftar
en ekki lent f að miðla mál-
umi“ BMI
kom þá ekki heim nema á
sumrin. Þá var yngri systirin
úti á landi eða í útlöndum.
„Hrafn hefur alltaf látið sér
annt um mig á sinn hátt,“
segir Tinna. „Á unglingsár-
unum, þegar ég var út og
suður, vissi ekkert hvað óg
vildi og var í alls konar rugli
eins og unglinga er siður, átti
hann það til að setjast niður
og spjalla við mig. Hann
benti mér á bækur, sem ég
ætti að lesa, og gerði stund-
um athugasemd við þanka-
gang minn. Hann hefur
sennilega, umfram aðra,
gefið mér það veganesti að
hver sé sinnar gæfu smiður.
Þeir bræður voru mér alltaf
traustur bakhjarl í rugli ungl-
ingsáranna. Þorvaldur var
mér þó nær og var sá vinur
og uppalandi sem kannski
stýrði mér heilli til hafnar
þegar á reyndi."
Samband allra systkin-
anna er mjög gott í dag.
„Systir mín, Snædís, býr á
Húsavik en við vorum mjög
nánar í uppvextinum og á
gagnfræðaskólaárunum var
hún mín stóra fyrirmynd í líf-
inu. Hrafni hef ég kannski
ekki kynnst á jafnréttisgrund-
velli fyrr en á fullorðinsárum.
Samgangur okkar er reyndar
ekki mikill en fer frekar vax-
andi. Við unnum saman, að
hans frumkvæði, í myndinni
í skugga hrafnsins og var
það samstarf bæði lær-
dómsríkt og skemmtilegt.
Allir vita að Hrafn er um-
ÁRIN LÍÐA
Minningar Tinnu um Hrafn
verða færri eftir að hann
byrjaði í menntaskóla en þá
fékk hann herbergi niðri i
kjallara. Eftir stúdentspróf fór
hann til náms f Svíþjóð og
deildur en þeir eru færri sem
vita hvað hann getur verið
skemmtilegur. Þau eru mörg
fjölskylduboðin sem hann
hefur lífgað upp á með
skemmtilegheitum og frjórri
frásagnargleði sinni.“ □
Eiginmaður
Tinnu, Egill
Ólafsson,
dóttir
þeirra,
Ellen,
Tinna og
Hrafn.
t.TBL. 1995 VIKAN 29
BERNSKUMINNINGAR