Vikan - 20.01.1995, Side 34

STJÓRNMÁL
FORSETI ALÞINGIS - SALOME ÞORKELSDÓTTIR:
ÉG ER KRAFTMEIRINÚ
EN NOKKRU SINNIFYRR
SEGIR HÚN OG GERIR LÍTIÐ ÚR EFRI ALDURSMÖRKUM
Salome er ekki undr-
andi á því að kveikjan
að því, að Vikan óskar
eftir því að hún veiti blaðinu
viðtal, hafi m.a. verið hrak-
farir hennar í nýliðnu próf-
kjöri Sjálfstæðisflokksins á
Reykjanesi. „Já, þá varð ég
allt í einu fræg,“ segir hún en
leynir ekki stríöni sinni. En
hún leynir heldur ekki von-
brigðunum með flokkssyst-
kini sín sem höfnuðu henni
vegna þess, að því er hún
segir sjálf, að hún er 67 ára
gömul kona. Samt sem áður
þykir Salome sjálfri sem f
henni hafi aldrei leynst eins
mikill kraftur og einmitt núna.
Salome Þorkelsdóttir er
fædd í Reykjavík 3. júlí,
1927. „Ég er Krabbi og er
með
ýmsum þeim lyndiseinkunn-
um sem sagðar eru ein-
kenna fólk í því stjörnu-
merki," segir Salome. Meðal
annars mun Krabbanum
tamt að draga sig inn í skel
sína fremur en að trana sér
fram með offorsi og látum
þegar honum mislíkar eitt-
hvað. Og þannig barn var
Lóa iitla Þorkelsdóttir. „Ef
mér líkaði eitthvað illa þá fór
ég gjarnan út í horn og dró
mig í hlé. Þá var oft sagt að
nú væri Lóa í fýlu. Við það
sárnaði mér ennþá meira;
ég var ekkert í fýlu, ég var
bara leið en vildi ekki gera
neitt meira úr því.“
BARN AÐ ALDRI
PJÖTTUÐ PÍSL
Hún var í æsku fremur
lágvaxin, kveif og lítil í sér,
að því er heimiidarmenn
mínir segja. En hvað
segir Salome sjálf um
bernskuárin? „Ég var óskap-
leg písl, viðkvæm og frekar
kjarklítil en pjöttuð í meira
lagi. Sjálf hefði ég viljað vera
prinsessa, klædd í hvítan
silkikjól, hvíta silkisokka og
hvíta skó,“ segir Salome. Og
eins og alþjóð veit þá er Sa-
lome ávallt vel tilhöfð. Það er
stíll yfir henni. Hún segir að
sér hafi alltaf þótt gaman að
klæðast fallegum fötum og
bera skart.
„Ég man eftir því að eitt
sumarið var ég að passa
bróður minn og fékk að laun-
um silfurhring með hrafn-
tinnusteini. Það var í mínum
huga stór gjöf og ég bar
þennan hring með miklu
stolti. Ég var þó heldur sein
til þroska og var til dæmis
minnst fermingarsystkina
þegar ég fermdist. Fyrsta ár-
ið í Kvennaskólanum var ég
minnst í bekknum en að af-
loknu fyrsta sumarleyfinu
man ég að fröken Ragnheið-
ur Jónsdóttir skólastjóri varð
mjög undrandi þegar hún sá
mig. Ég hafði hækkað um
eina fimmtán sentímetra og
því trúði hún varla, kallaði
mig upp að töflunni svo hún
gæti borið hæð mína saman
við sína. Allt í einu var ég
orðin með þeim hæstu, löng
og mjó,“ segir Salome.
Hins vegar jókst ekki
sjálfstraustið að sama skapi
um þessar mundir. „Ég þjáð-
ist alltaf af minnimáttarkennd
sem barn og unglingur, var
bæði feimin og hlédræg.
Sjálfsöryggið gerði ekki al-
mennilega vart við sig fyrr en
ég var orðin fullorðin og farin
út í störf að félagsmálum. Þá
sá ég að vitaskuld væri í lagi
að hafa skoðanir á ýmsum
málefnum og jafnvel að
láta þær uppi."
Rætur stjórn-
málaþátttöku
TEXTI: JÓHAN^ GUONI REYNISSON
UOSM.: MAGNUS HJORLEIFSSON O.FL.