Vikan - 20.01.1995, Síða 40

o
Ckí
<
z
'O
Ö3
z
_I
<
00
á
QC
V
oo
Ckí
<
z
'O
V
Tið höfum svarað
bréfum í gegnum ár-
in sem tengjast
sjálfssviptingum ungra ís-
lendinga og ennþá safnast
slfk bréf fyrir. Þar sem ekki
er hægt að svara þeim öllum
um hæl verðum við enn um
sinn að láta alltof mörg
þeirra bíða betri tíma. Sjálfs-
víg eru eins og vandræðavá-
gestur vegna þess að þau
eru óútreiknanleg og meið-
andi. Þessi vágestur stingur
sér inn í líf fólks, eins og allir
vita, fyrirvaralaust og á ótrú-
legustu stöðum, enda óvæg-
inn.
HÖFNUN OG
TÁLVONIR
Við athugum að þessu
sinni þréf frá móður sem kýs
að kalla sig Sillu. „Það er
liðinn þónokkur tími síðan
dóttir mín sem ekki var
orðin þrítug framdi sjálfs-
morð vegna þess að henni
var hafnað af manni sem
hafði gefið henni tálvonir
um framtíðina með sér og
bókstaflega dregið hana á
asnaeyrunum tímunum
saman. Eftirlifandi börn
hennar frá fyrri sambúð
hennar eru hjá okkur for-
eldrum hennar. Við erum
fullorðnar manneskjur
bæði tvö og sem bet-
ur fer við góða líkam-
lega heilsu. Aftur á
móti erum við mjög
brotin andlega. Mér
persónulega er al-
gjörlega lokið, satt
best að segja.“
Vinsamlegast
handskrifið
bréf til Jónu Rúnu
°g
látið fylgja fullt nafn
°g
kennitölu, ásamt
dulnefni. Svörin
; byggjast
írinsæi Jónu Rúnu
°g
rithandarlestri og
því
miður alls ekki hægt
að fá þau í
einkabréfi.
I Utanáskriftin er:
Jóna Rúna Kvaran
Kambsvegi 25,
104 Reykjavík
HÚN BRÁST BÆÐI
OKKUR OG
BÖRNUNUM
Silla segir frá því að
dóttir hennar hafi átt
framtíðina fyrir sér
þrátt fyrir það að hún
hafi átti tvö börn og
hún hafi um árabil ver-
ið einstæð. Hún var vel
menntuð og henni
gekk geysilega vel í
starfi. „Mér er óskilj-
anlegt hvernig hún
gat gert okkur þetta.
Eg skammast mín
fyrir vanlíðan mína
og reiði í hennar garð
en ég ræð bara ekki
við það, mér finnst
hún hafa brugðist
bæði okkur og börnum
sínum og skilið eftir svo
stór sár í lífi okkar allra að
það getur raunverulega
enginn bætt okkur það
tjón upp sem hún hefur
með framkvæmd sinni
skapað okkur og saklaus-
um börnunum sfnum,“
segir þessi óhamingjusama
kona og lái henni hver sem
er vonleysi hennar.
HATUR OG ÁBYRGÐ
KÆRASTANS
Silla segir að dóttir hennar
hafi orðið ástfangin um það
bil tveim árum áður en þetta
slys varð. Maðurinn lét hana
halda að hann elskaði hana
og var sífellt að særa hana
með því að gera lítið úr til-
finningum hennar og pers-
ónu. Hann henti henni ýmist
frá sér eða taldi henni trú um
að hún væri væntanleg kona
hans. „Mér er hræðilega
illa við þennan mann og
tel hann ábyrgan fyrir því
hvernig fór. Ég hef aldrei
fundið fyrir hatri áður til
nokkurs manns en ég held
að ég hati hann. Hann virt-
ist taka fráfall hennar
nærri sér en þó ekki meira
en það að nokkrum vikum
eftir að hún lést þá trýlof-
aði hann sig og er í dag
giftur maður og á von
barni eftir því sem ég best
veit. Dóttir mín skildi eftir
dagbók þar sem hún lýsir
ástæðum sjálfsvígsins og
aðdraganda. Þar kemur
fram á hverri síðu hversu
mikið hún elskaði hann,“
segir Silla.
NIÐURLÆGÐ OG REIÐ
„Sýnilega hefur hann
iátið hana standa í þeirri
trú að hún væri sú sem
hann elskaði. Hann hlýtur
þó að hafa verið í sam-
bandi við núverandi sam-
býliskonu sína á sama
tíma. Verst þykir mér að
hafa látið hann taka þátt í
öllu því sem fylgdi í kjölfar
sjálfsvígsins og ég er
mjög niðurlægð vegna
þess að ég hafði ekki
fundið dagbók dóttur
minnar þá sem sagði mér
hvað hann er sekur gagn-
vart dóttur minni og börn-
unum hennar", segir Silla.
Augljóslega eru vonbrigði
hennar gífurleg og ekkert
undarlegt þó hún finni sig
vanmáttuga og reiða.
SANNLEIKURINN OG
DAGBÓKIN
„Hann var það falskur
eftir á að hann hafði lengi
vel samband við mig. Það
var ekki fyrr en ég spurði
hann um núverandi unn-
ustu hans og sagði honum
frá innihaldi dagbókarinn-
ar að hann dró sig skyndi-
lega í hlé,“ segir Silla. Auð-
vitað er þessi reynsla erfið
og augljóslega á Silla langt f
land með það að meðtaka
það sem gerst hefur. Henni
finnst erfitt að kljást við alla
þessa erfiðu þætti sorgarinn-
ar, á sama tíma og hún verð-
ur að standa sig gagnvart
börnum dóttur sinnar og öðr-
um.
ÓVIDEIGANDI
FRAMFERÐI OG
LOGANDI
SEKTARKENND
Ekki alls fyrir löngu komst
hún í það mikla geðshrær-
ingu að hún rauk upp í
kirkjugarð og lét móðinn
mása yfir leiði dóttur sinnar.
Þar braust innilokuð heift út
og djúplæg reiðin þyrmdi
svoleiðis yfir hana að hún
fann sig knúna til að tala til
dóttur sinnar og skamma
hana eins og hún stæði við
hlið hennar og gæti varið
sig. Eftir á grét hún svo í þrjá
daga nánast samfleytt og
fann til hroðalegrar sektar-
kenndar og vonbrigða með
sjálfa sig.
SVIK OG ÖMURLEGAR
HUGSANIR
„Hvað finnst þér kæra
Jóna Rúna um manneskju
eins og mig? Er ég
ómennsk eða biluð?
Hvernig get ég losnað við
þessar ömurlegu hugsanir
í garð mannsins og dóttur
minnar? Mér finnst hann
hafa svikið okkur öll og
bera ábyrgð á dauða henn-
ar. Mér finnst hún aftur á
móti með sjálfsvíginu hafa
svikið fjölskylduna sína.
Er eðlilegt að þessar til-
finningar opnist svona?
Get ég gert hann ábyrgan
fyrir dauða dóttur minn-
ar?“
EFTIRLIFENDUR OG
AFARKOSTIR
Eðlilega er mikil vanlíðan
því samfara fyrir eftirlifendur
að þurfa að sjá á eftir ástvini
sínum inn í eilífðina. Það
hlýtur þó að vera mun erfiðar
að sætta sig við slíka breyt-
ingu í kjölfar þess að ein-
hver, sem er okkur kær,
reynist jafnframt vera sjálfs-
sviptur okkur til undrunar.
Sjálfssviptingar eru alltof al-
gengar á Islandi og það
hljóta að vera einhverjar al-
varlegar ástæður fyrir þeirri
uppgjöf og þeim lífsleiða
sem kemur fram hjá þeim
einstaklingum sem velja
þann afarkost sem sjáfs-
svipting alltaf er þegar eitt-
hvað mótdrægt hendir þá.
VIÐ LIFUM BÁÐUM
MEGIN GRAFAR
Þekking okkar á því, sem
við tekur eftir líkamsdauð-
ann, hlýtur líka að vera mjög
takmörkuð og beinlínis röng
ef við trúum því að það sé
einhver lausn að deyja ef við
verðum fyrir vonbrigðum eða
erum beitt órétti af einhverj-
um toga. Það að deyja þýðir
ekki lausn eða létti í þeim til-
vikum sem við fremjum
sjálfssviptingu. Við lifum lík-
amsdauðann og erum eftir
sem áður með nákvæmlega
sömu vandamál í sálinni og
áður en við fórum af jörðinni
eða þar til við ákveðum sjálf
annað. Persónuleiki okkar
og hugur er sá sami, fyrir og
eftir líkamsdauðann. Við get-
um ekki þurrkað persónur
okkar út. Við erum nefnilega
andlega séð eilíf og lifum þar
af leiðandi jafn lifandi lífi
báðum megin grafar. Okkur
er áskapað að lifa báðum
megin grafar hvort sem okk-
ur líkar sú tilhugsun eða
ekki.
MARGT ÓUPPGERT OG
ÓLÆRT
Það segir sig því sjálft að
það er óviturlegt að leysa
vandamál sín með sjálfs-
sviptingu, því þau mál, sem
hrjá okkur í mannheimum,
munu, þangað til við ákveð-
um annað sjálf, hrjá okkur
jafnframt í ríki Drottins. Guð
hjálpar nefnilega þeim sem
hjálpa sér sjálfir og við höf-