Vikan - 20.12.1998, Qupperneq 51

ar en slíkt gerist eingöngu
þegar enginn er heima við.
Hún segir ekkert við því
að gera og ekki sé unnt að
hafa kirkjuna opna þannig
að ferðamenn komist þar
inn án hennar vitundar.
Góð umgengi um kirkjuna
skipti miklu máli og ekki
sé viðeigandi að ferða-
menn á skítugum göngu-
skóm fari þar inn rétt áður
en leiða eigi brúði í hvít-
um kjól upp að altarinu.
Það virðist samræmast
illa í hugum fólks að tala
um kirkju og peninga í
einu vetfangi. „Kirkjan á
stöðugt að taka á sig meiri
skyldur án þess að fá eins
mikið inn og áður og það
gengur ekki upp. Eg sá,
ekki fyrir löngu síðan, tal-
að um að hafa kirkjur
meira opnar, og uppákom-
ur í þeim, í sambandi við
kristnitökuhátíðina árið
2000 en ég spyr hver á að
borga það? Þegar eitthvað
kemur við pyngjuna hjá
fólki, eru hlutirnir aldrei
hugsaðir til enda.“ Aðal-
steina nefnir að ferðaskrif-
stofur geri t.d. ekki ráð
fyrir því í skipulögðum
ferðum sínum, þar sem
kirkjan er heimsótt, að
borga þurfi ákveðið gjald
svo að ferðamenn komist
þar inn. Jafnvel þó að eig-
endur kirkjunnar viti ekki
af væntanlegum hópum og
heimsóknin kosti þá tíma.
í þessum tilfellum reki
farastjórar upp stór augu,
þó upphæðin sé ekki nema
hundrað krónur á mann-
inn, en þeir peningar fara
t.a.m. í hreingerningar.
„Mér þykir undarlegt að
fólk geri verður út af
hundrað krónum, sem það
þarf að borga inn í fallega
og merkilega kirkju sem
það skoðar, þegar það sér
ekki eftir peningunum inn
á söfn sem það heimsækir.
í mínum huga og margra
annarra er Grundarkirkja
ekki síður merkileg en
hvert annað safn. Það er
því eðlilegt að við þurfum
að láta borga inn í kirkj-
una til að eiga fyrir dag-
legum rekstri hennar eins
og gert er alls staðar ann-
ars staðar.“
Lítið jólatrá hleypir jólunum inn
Fegurð kirkjunnar gerir
það að verkum að óþarfi
er að skreyta hana sér-
staklega fyrir jólin. Vaninn
er þó að setja upp lítið
jólatré til að hleypa jólun-
um inn en þegar þau nálg-
ast færist mikið líf í kirkj-
una á Grund. Aðalsteina
segir að fólk í sveitinni sé
duglegt að mæta, og bekk-
urinn sé þétt setinn í að-
ventumessunni sem og í
jólamessunum en það er
séra Hannes Örn Blandon
sem þjónar í kirkjunni og
er Aðalsteina ánægð með
þjónustu hans. „Það er
óskaplega gaman að eiga
kirkju og þá sérstaklega
kirkju sem faðir minn á
heiðurinn af. Kirkjan er
líka óskaplega falleg og að
sjálfsögðu þykir mér hún
sú fallegasta á landinu.“
Framhald af bls. 25
Mugu áruni siðar
< ‘ . ;

sagði hún og hló. „Kitty tók þessa mynd og ég stal henni.“
Donald beygði sig yfir myndina: „Þetta er ekki ég“
„Víst ert þetta þú. Hún var tekin í Frontenac sumarið sem
við....“ Hún hikaði. „ ...sem við stálumst stundum niður í hellinn."
„Hellinn?" Hann reyndi að muna eftir hellinum og rýndi betur í
myndina.,, Eg var bara þrjá daga í Frontenac. Þetta er ekki ég,
þetta er Donald Bowers. Við vorum svolítið líkir sem krakkar“
Hún starði á hann með undrunarsvip og hallaði sér ögn frá hon-
um í sófanum.
„ En þú ert Donald Bowers, er það ekki?“ Röddin var klemmd
og óróleg: „Nei, ég sé það núna, þú ert Donald Plant!"
„ Já, ég kynnti mig í símanum“
Hún var staðin upp og það var skelfing í svipnum. „Plant,
Bowers. Ég hlýt að vera orðin vitlaus! Kannski að ég ætti ekki að
fá mér í glas svona ein að kvöldi. Hvaða vitleysu er ég búin að vera
að rausa yfir þér.“
Hann reyndi að ná tökum á tilfinningum sínum. „Þetta er allt í
lagi,“ sagði hann og fletti áfram í albúminu. Myndirnar birtust fyr-
ir augum hans, ein og ein. Frontenac, hellirinn, Donald Bowers og
hún. Setningar kvöldsins endurómuðu í huga hans. „ Það varst þú
sem vísaðir mér á bug en ekki öfugt.“
Nancy talaði við hann úr hinum enda stofunnar. „Ekki segja
neinum frá þessu. Svona sögur breiðast út eins og eldur í sinu og
það er engin leið að stoppa þær.“
„ Þetta er ekkert til frásagnar,“ sagði hann og hélt áfram að kljást
við hugsanir sínar. Hún hafði þá ekki verið nein fyrirmyndar-
stúlka.
Allt í einu fylltist hann óskiljanlegri afbrýðisemi í garð Donald
Bowers. Hann sem hafði vísað afbrýðisemi burt úr lífi sínu fyrir
fullt og allt. Walter Gifford var ekki lengur til í huga hans. Hann
gekk yfir gólfið í áttina að henni og tók utan um axlir hennar.
„ Kysstu mig aftur Nancy.“
En hún sneri sér undan og dró djúpt andann. „Ertu ekki að missa
af fluginu?“
„Flugið skiptir engu máli. Þú ert...“
„ Gerðu það fyrir mig að fara,“ sagði hún og röddin var köld og
fráhrindandi. „Reyndu að setja þig í mín spor.“
„Þú lætur eins og þú þekkir mig ekki. Manstu ekki eftir mér
Nancy?“
„Ég man vel eftir þér. Það er bara orðið svo langt síðan við
þekktumst. Á ég að hringja á leigubíl fyrir þig?“ Rödd hennar var
ákveðin og hörð.
Á leiðinni út á flugvöllinn horfði Donald blindum augum út í
náttmyrkrið. Hann var kominn til sjálfs sín, en hann myndi aldrei
gleyma þessu atviki í lífi sínu. Vélin tókst á loft og farþegarnir, sem
flestir voru á leið heim í jólaleyfi, hlaðnir pinklum, fylltust til-
hlökkun og ró í hinum einangraða heimi háloftanna.
Þar sem hann sat við gluggann gerði hann sér loks grein fyrir
hvaða stefnu líf hans hafði tekið þessar klukkustundir sem hann
stoppaði í gamla heimabænum sínum. Um stund hafði hann bæði
verið lítill drengur og fullorðinn karlmaður, óskiljanleg blanda af
saklausu barni og einmana manni í leit að ást.
Donald fannst hann hafa týnt hluta af sjálfum sér í litla bænum.
Lífið hafði kennt honum að stór hluti af tilverunni er að missa það
sem maður hefur átt. Hann vissi að hann myndi jafna sig á þessu
með tímanum, hann var á leiðinni heim og jólin voru að koma.
Þýðing: Jóhanna Harðardóttir
51