Vikan - 01.03.1999, Blaðsíða 25

Kristín Helga
Guörún Inga María
()j> svo völdu |iær séi allar sinn uppáhaldsliatt. Kristín llelj>a tók scr jjóóan tíma oj* vildi
liclst lá aft lial'a marj-a á liiifftinu í cinu en aft lokiim l'ann liiin |iaiin rctta. Iliin saj>fti aft
svona liclfti hiín líka valift scr niaka. Tckift j-óftan tínia til aft hnj>sa oj> vclja |>ann hcsta. En
svo hló luin oj> hætti vift að í raun oj> vcru hclfti luin ckkcrt |>iirft aft huj*sa sij> lcnj*i iini.
mál að skarta skotthúfu við
íslenskan búning né að
skauta skautbúningnum. Þó
eru nokkrar konur sem oft
bera hatt og þykja þær sér-
lega glæsilegar. Þeirra á
meðal er Vigdís Finnboga-
dóttir fyrrum forseti, Sal-
ome Þorkelsdóttir fyrrv.
þingmaður og Guðrún
Katrín Þorbergsdóttir heit-
in, forsetafrú sem bar hatta
sérlega vel og hannaði suma
sína hatta sjálf.
Almennur áhugi fyrir
höttum og hattagerð hefur
aftur verið að færast í vöxt
og ekki þykir jafnmiklum
tíðindum sæta nú eins og
fyrir u.þ.b. áratug síðan að
sjá konu með hatt á gangi á
Laugaveginum. Nokkrar
konur komu saman um dag-
inn og ræddu um hatta,
settu nokkra upp og komust
að ýmsu um hatta sem þær
vissu ekki áður.
Guðrún: Það kemur mér á óvart hversu stílhreinir og
fallegir í forminu hattarnir eru. A þessum er svo góður
kollur. Til að geta geymt hattinn þarf maður sennilega
gott hattabox.
(Anna afgreiðslukona svarar Guðrúnu og bendir á að
hattar geymist best á höfðinu.)
Guðrún: Stundum þegar maður er ekki vel til-
hafður er gott að geta sett eitthvað á höfuðið.
Blátt er bara svo erfiður litur. Gengur helst ef
maður er í bláu. Svart gengur aftur við allt.
Vikcin 25