Vikan - 29.06.1999, Blaðsíða 47

Eftir Gloriu Murphy. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
Geturðu byrjað hér síðdegis
á morgun?
Allt í lagi. Hvar viltu að ég
byrji?
í leikherberginu. Hvenær
heldur þú að það geti verið
tilbúið?
Eftir svona þrjár vikur, sagði
hann hikandi.
Það verður að vera tilbúið
fyrr.
Þá verð ég að ráða mér að-
stoðarmann, sagði Rustý.
Hún hristi höfuðið. Ég kæri
mig ekki um ókunnugt fólk í
húsinu. Geturðu ekki unnið
eftirvinnu? Ég borga með
glöðu geði allan aukakostn-
að.
Rusty horði á hana undr-
andi. Hvað meinti hún með
því að hún vildi ekki hafa
ókunnugt fólk í húsinu?
Hvar var hann sjálfur annað
en ókunnugur maður? Fínt,
sagði hann svo. Ef ég vinn
yfirvinnu verður leikher-
bergið tilbúið eftir tvær vik-
ur. Er það í lagi?
Fínt, sagði Viktoría.
Viktoría náði í glasið með
svefnpillunum. Læknirinn
hafð hafði gefið henni lyf-
seðil eftir aðgerðina. Hún
hafði endurnýjað lyfseðilinn
fjórum sinnum og aldrei tek-
ið svo mikið sem eina pillu
sjálf. Það hafði verið nóg að
gefa Bobby þrjár pillur, tíu
mínútum seinna var hann
steinsofnaður. En Sam var
stærri og sterkari.
Hún tók fimm græn hylki úr
glasinu. Hún stakk gati á
þau með nál og hellti vökv-
anum í bolla sem hún lagði á
náttborðið. Því næst opnaði
hún pappakassa sem var
geymdur í fataskápnum og
horði á byssuna sem pabbi
hennar hafði notað þegar
hann var í lögreglunni.
Nei, líklega þurfti hún ekki
á henni að halda. Ekki enn-
þá. Hún lét byssuna eiga sig
en tók upp handjárn og
snæri. Gestur númer tvö var
senn væntanlegur.
Sam Regis lagði bílnum fyrri
utan Valley Road númer
sautján, gekk upp tröppunar
og hringdi dyrabjöllunni.
Hann mundi eftir húsinu og
veislunni sem yminnst á.
Guð minn góður, hugsaði
hann, við höguðum okkur
eins og drullusokkar. Aum-
ingja stelpan!
Dyrnar opnuðust og þar
með fuku allar minningar
um veisluna út í veður og
vind. Konan sem stóð í dyr-
unum var eins og gyðja,
klædd engu nema næfur-
þunnum náttkjól.
Þú hlýtur að vera Sam Reg-
is, rafvirkinn, sagði hún.
Rustý hefði getað varað
hann við! Já frú, svaraði
hann og gat ekki slitið aug-
un af henni.
Komdu inn. Kallaðu mig
bara Viktoríu.
Eins og ég sagði þegar ég
hringdi í morgun þá bað
Rustý Erlich mig að ...
Hún gekk á undan honum
inn í eldhúsið. Ég ætlaði
einmitt að fara að fá mér
kaffi, má ekki bjóða þér
bolla með mér?
Ja, ég veit ekki..
Hún hló hljóðlega, hellti í
bolla og rétti honum. Þú
hlýtur að hafa tíma til þess
að spjalla svolítið áður en
þú hefst handa?
Eitthvað í augnráðinu fékk
hann til þess að hitna og
kólna á víxl. Ég hefði ekkert
á móti því, sagði hann. Við
gætum kannski...
Hún hallaði sér áfram og
lagði fingur á varir hans.
Það er sófi niðri en fyrst
langar mig að kynnast þér
aðeins betur. Smá bið gerir
hlutina meira spennandi.
Svei mér þá ef konan er
ekki með brókarsótt, hugs-
aði Sam. Hingað til hafði
hann aðeins lesið um þannig
konur! Hvílíkur dagur!
Hann fékk sér stóran sopa
af kaffinu. Eins og þú vilt,
sagði hann rámri röddu. Um
hvað eigum við að tala?
Síminn hafði hringt lengi
þegar Viktoría loksins svar-
aði.
Halló, sagði hún andstutt.
Sæl, þetta er Elaine. Manstu
eftir mér? Þú komst í búð-
ina mína...
Auðvitað man ég eftir þér,
sagði Viktoría.
Þú er lafmóð, er ég að trufla
Þig?
Nei, þetta er allt í lagi, ég
var einmitt að enda við.
Enda við hvað?
Ekkert mikilvægt. Húsverk-
in.
Þar sem þú varst svo elsku-
leg að bjóða mér í veisluna
þína, datt mér í hug að
bjóða þér upp á drykk. Það
er það minnsta sem ég get
gert.
Viktoría hikaði. Já, sagði
hún svo. Það er sætt af þér.
Þér ákváðu hvar þær ætluðu
að hittast og Viktoría skalf í
hnjáliðunum þegar hún
lagði á. Elaine hefði ekki
getað fundið óheppilegri
tíma til þess að hringja.
Langaði hana að fara út
með henni? Nú yrði hún að
gera það hvort sem henni
líkaði betur eða verr.
Hún horfði blóðugar hendur
sínar. Hún hafði ekki ætlað
að slá Sam svona fast. Hún
hafði orðið að grípa til ör-
þrifaráða þegar svefnpill-
urnar í kaffinu höfðu ekki
virkað sem skyldi. Allt í
einu, eins og ósjálfrátt, hafði
hún gripið um lögreglukylf-
una.
Agnes Mills stóð við glugg-
ann og sá Viktoríu setjast
inn í vörubíl sem stóð fyrir
utan húsið. Hún vissi að
Viktoría átti ekki bílinn, hún
hafði keypt bláa Hondu fyr-
ir viku síðan. En hún hafði
greinilega lykil að vörubíln-
um.
Þegar Viktoría var horfin úr
augsýn fór Agnes út á göt-
una og horfði döpur upp í
gluggann á gamla herberg-
inu sínu. Hún pírði augun.
Nei, sjónin var ekki lengur
sú sama. Það var sama
hvernig hún reyndi. Hún gat
ómögulega séð hvað það var
sem sat í gluggakistunni.
Viktoría fór í eldrautt vesti
og horfði á brúðuna. Hugs-
aðu þér Rósalía, við Elaine
erum orðar vinkonur, sagði
hún. Aldrei hefði ég trúað
að sá dagur rynni upp.
Hún mundi að áður fyrr
hafði Elaine látið sem
Rósalía væri ekki til. Eins og
til dæmis þegar þau Rustý
gengu hönd í hönd eftir
skólaganginum.
Rósalía stansaði og starði á
Rustý og gerði sér ekki
grein fyrir því að hún var
fyrir þeim. Ekki fyrr en
hann gekk beint á hana.
Hún datt kylliflöt og missti
bækurnar í gólfið.
Fyrirgefðu, sagði hann.
Elaine andvarpaði og sagði
svo: Þetta var henni að
kenna Rustý. Þessi klunni
bauð upp á þetta.
Rósalía var svo þurr í munn-
inum að hún kom ekki upp
einu orði en Rustý hjálpaði
henni á fætur.
Við erum að verða of sein í
tíma, sagði Elaine óþolin-
móð. Hún getur bjargað sér
sjálf. En Rustý hjálpaði
henni að tína upp bækurnar
og því hafði Rósalía aldrei
gleymt...
Vikan 47