Vikan - 29.06.1999, Blaðsíða 55

1 leiiiiilisfaiij>i() er: Mkan
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni
meö okkur? Er eitthvað
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lífi
þinu? Þér er velkomið að
skrifa eða hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
ég væri ekki nálæg. Þetta allt
varð til þess að ég brotnaði
oft niður á fæðingardeild-
inni og eitt sinn varð að gefa
mér róandi lyf til að stilla
grátinn.
Hann hafði enga fasta
vinnu, gerði bara við bíla
fyrir vini og kunningja og
eins og nærri má geta hafði
hann litlar og óstöðugar
tekjur af þessu. Ég sá fyrir
heimilinu með minni vinnu
og sá honum fyrir öllu, jafn-
vel sígarettum. Hann bað
mig stöðugt um peninga.
Alltaf átti hann von á aurum
fljótlega og þá fengi ég end-
urgreitt en aurarnir komu
aldrei. Eins og nærri má
geta var ég orðin stór-
skuldug af því að reyna að
halda öllu í horfinu og reka
heimilið. Ég hélt þó ávallt
áfram að vera eins góð við
hann og ég gat því ég trúði
að þolinmæði mín og um-
hyggja myndu á endanum
skila sér í því að hann lærði
að meta mig og myndi snúa
blaðinu við.
Kvöld nokkurt þegar
barnið okkar var sex vikna
sagði hann mér að hann ætl-
aði að skjótast að-
eins út með félögun-
um. Eitthvað sagði
mér strax að það
væru ekki vinirnir
sem hann ætlaði að
skemmta sér með og
ég sá að ein af fyrr-
verandi kærustum
hans kom að sækja
hann. Ég vildi samt
ekki vantreysta hon-
um og fór róleg í
rúmið um kvöldið.
Klukkan fimm um
morguninn hrökk ég
upp og sá að hann er
ókominn. Þá greip
mig einhver fítons-
andi og ég klæddi
mig og barnið upp úr
rúminu. Ég vissi að
stúlkan sem hafði
sótt hann bjó í
Neðra-Breiðholti en
ég vissi ekki ná-
kvæmlega hvar.
Sambýlismaður
minn hafði hins veg-
ar tekið hundinn
sinn með sér og ég
fór að þeim blokk-
um þar sem ég taldi
að hún byggi og kall-
aði á tíkina. Hún
svaraði mér fljótlega
með gelti og ég
hringdi hjá nágranna sem
hleypti mér inn.
Ég fór að dyrum hjákon-
unnar og bankaði upp á en
þau svöruðu ekki. Ná-
grannakona hennar kom
fram og spurði hvað gengi á
en ég sagði að ég teldi að
maðurinn minn væri inni hjá
þessari konu. Hún leit þá á
litla barnið okkar í barna-
stólnum og sagði: „Og á
hann þetta litla barn?" Ég
játaði því og þá sagði hún:
„Bankaðu bara áfrarn, vina
mín,". Svo fór hún inn til sín
og lokaði. Þau heyrðu þetta
skötuhjúin og skildu að eng-
an stuðning var að fá frá ná-
grönnunum svo þau opnuðu
dyrnar. Ég tilkynnti mannin-
um að hann skyldi koma sér
heim strax og hirða sitt haf-
urtask því ég væri búin að fá
alveg nóg.
Ég snerist síðan á hæli og
fór heim. Þar tók ég saman
fötin hans og eigur og
fleygði því út á götu. Þegar
hann birtist stuttu seinna
byrjaði hann að reyna að af-
saka sig. „Elskan mín, láttu
ekki svona. Ekkert gerðist."
En vald hans yfir mér var
einhvern veginn að engu
orðið þessa nótt og ég hlust-
aði ekki á hann heldur hélt
bara áfram að fleygja hlut-
unum hans á dyr. Að lokum
sá hann sitt óvænna, tíndi
saman eigur sínar og
hunskaðist burtu.
Hann hefur lítið samband
við barnið sitt og ég vor-
kenni honum vegna þess.
Barnið sem við eigum sam-
an er yndislegt og hann veit
ekki af hverju hann er að
missa. í dag mæti ég honum
stundum á götu og hann á
það til ýmist að reyna að
sýna mér góðu hliðina eða
þá slæmu. Augljóslega fer í
taugarnar á honum að vald
hans yfir mér skuli vera
brostið. Hann hreytir ein-
hverju í mig eins og „þú ert
enn jafn feit" en ég hlæ bara
að honum og svara: „Já, og
mér líður vel."
- „LiTsri'vnslusajía**, Seljavej»ur 2,
101 Keykjavík,
Netl'anj>: vikan@('rodi.is