Vikan - 21.09.1999, Blaðsíða 2

Texti: Steingerður Steinarsdóttir
Myndir: Gunnar Gunnarsson
jólin gátum við ekki annað en
hlegið þegar búið var að taka
upp pakkana á aðfangadags-
kvöld og í ljós kom að ég
hafði fengið eingöngu kerta-
stjaka og bauka það árið.
Engurn datt neitt annað í hug
til að gefa mér. Þetta voru eft-
irminnileg jól.“
Safnar þú einhverjum sér-
stökum baukum fremur en
öðrum eða komast allir bauk-
ar í safnið?
„Ég er hrifnari af gömlum
baukum en nýjum. Ég á til
dæmis saumabauk langömmu
minnar. Hún notaði hann
undir nálar og tvinna og ann-
að tengt saumum. Hann er
yfir 100 ára gamall og hefur
varðveist í fjölskyldunni. Mér
þykir óskaplega vænt um
hann. Annan bauk undan
talkúmi eða líkamspúðri kom
systir mín með frá Bandaríkj-
unum. Hann er einnig rúm-
lega aldargamall en hún fékk
hann hjá gamalli konu vestra.
Nú er hann hingað kominn
alla þessa leið og skipar heið-
urssess í safninu mínu. Ann-
ars eiga þeir svo sem margir
sína sögu, baukarnir mínir.“
Vikan hefur mikla söfn-
unaráráttu og eins og
títt er um þá sem ná
háum aldri metur hún
mikils það sem gamalt
er og tengt minningum. Steinunn
Reynisdóttir á þetta sameiginlegt með
Vikunni að því leyti, að hún safnar
blikkbaukum af öllum stærðum og
gerðum. Steinunn hefur verið að safna
í yfir tíu ár og líkt og margir aðrir safn-
arar byrjaði hún að safna nánast fyrir
tilviljun.
„Þetta byrjaði með því að
mamma og systir mín fóru
að gefa mér litla bauka með
ilmkertum. Þær vissu sem
var að mér þykir vænt um
kertaljós. Mér þóttu bauk-
arnir fallegir og hélt þeim
því til haga þegar kertin
voru brunnin upp. Síðan
má eiginlega segja að
baukar hafi orðið nær einu
afmælis- og jólagjafirnar
sem ég hef fengið. Ein