Vikan - 21.09.1999, Síða 18

Texti: Steingerdur Steinarsdóttir
Þitt blíða bros
Hafið þið tekið eftir því hvað konurnar í sumum erlendum kvennatímaritum eru alltaf
glaðar og skælbrosandi? Þær eru að segja frá ömurlegri ævi sinni; börnin hafa gengið í
i gegnum hinar mestu písiir bæði andlega og líkamlega, eiginmaðurinn er versta fól, i
móðir þeirra verri viðureignar en allir árar vítis og heimilishundurinn örviti. Samt brosa
þær og það ekkert venjulegu brosi. Andlitið hreinlega Ijómar af sælu.
Ieinu blaðinu
stendur kona
sem er nýbúin
að ganga í gegn-
um gjaldþrot
fjölskyldunnar,
heldur hand-
töskunni sinni
þétt upp að brjóstinu og
brosir eins hún hafi aldrei
þekkt fjárhagsáhyggjur. Hún
segist ætla að verða fast-
eignasali og bjarga þannig
öllu. Önnur lýsir því hvernig
dóttir hennar varð öryrki
vegna læknamistaka. Hún
segir margar sögur af sam-
heldni læknanna sem hylma
hver yfir með öðrum og
móðgandi ummælum þeirra
við þær mæðgur. En þær
eru svo glaðar á myndinni
að engu er líkara en dóttirin
hafi nýlega lokið prófi úr
læknaskólanum með láði.
Enn önnur saga segir af písl-
um konu sem bjó við slíkt
og þvílíkt andlegt ofbeldi af
hálfu móður sinnar að flestir
hefðu brotnað niður and-
lega og aldrei náð fullorð-
insaldri. Hún er þroskaleg
miðaldra kona, öll eitt sól-
skinsbros og stendur fyrir
framan æskuheimili sitt þar
sem hún hefur búið allt sitt
líf því móðir hennar flæmdi
alla vonbiðla á brott.
Hvað með það, kann ein-
hver að spyrja? Er ekki
betra að fólkið horfi bjart-
sýnt fram á veginn fremur
en að leggjast í þunglyndi og
sjálfsvorkunn? Það á ekki
18 Vikan
að láta erfiðleikana buga sig
og það eru ekki erfiðleik-
arnir sem þú verður fyrir í
lífinu sem skera úr um
hversu vel þér gengur held-
ur hvernig þú tekur á þeim.
Jú, vissulega er betra að
taka hraustlega á móti þótt
menn hafi storminn í fangið
og okkur er sagt að það séu
einmitt réttu viðbrögðin.
Taka öllu með jafnaðargeði
og byggja upp jákvætt hug-
arfar. Við, sem drögumst
nf T'‘/
1 ■ .3 Mg ■ -M
¥ jtBÉÉ
t’WW 'i
þreytt heim á kvöldin og
tekst að missa innkaupapok-
ann á hliðina svo appelsínur
og niðursuðudósir rúlla
frjálslega um allar jarðir og
súkklaðikökustykkið, sem
keypt var í laumi í bakarí-
inu, klessist saman undan
þunga frosna lambalærisins,
erum yfirleitt ekki svo glað-
sinna. Sjálf sparka ég venju-
lega bölvuðum appelsínun-
um austur á Hornafjörð og
klessi kökuh. (botnið sjálf)
kirfilega ofan í götuna, enda
er hún orðin þannig að tæp-
lega er hægt að leggja hana
sér til munns hvort eð er.
Við konur erum hins veg-
ar snillingar í því að finna til
og halda við sektarkennd.
Þess vegna veit ég að ég á
að fara að dæmi þessara
brosmildu hversdagshetja og
tína upp appelsínurnar,
safna saman niðursuðudós-
unurn og gefa smáfuglunum
kökuna. Eg finn því ævin-
lega til leiðinlegrar vanlíð-
unar þegar ég staulast inn úr
dyrunum eftir að hafa tekið
slíkt skapvonskukast. Þegar
ég var yngri tók það mig
talsverðan tíma að ná mér
og bæla niður sektarkennd-
ina. Með árunum verð ég
hins vegar stöðugt forhertari
svo ég get eiginlega með
sanni sagt að nú varir hún
aðeins þar til ég hef rifjað
upp hversu ótrúlega útrás
það veitti mér að klessa
kökuna undir hælnum.