Vikan - 12.10.1999, Síða 8

um svona hégóma, eins og
margir kalla tískuna. Fyrir mér
er þetta eins og málverkasýn-
ingar.
Maður þarf að velja úr hvað
sé fyrir almenning því það er
ekki hægt að búa til svo dýra
hluti að enginn hafi efni á að
kaupa þá. Ég hef ekki aðgang
að slíku fólki sem er tilbúið að
borga hátt verð fyrir módei-
hluti. Ég reyni þó að gera mód-
el og finnst það ákaflega
ánægjulegt að vinna við tösk-
urnar."
Amma í Ölduselsskóla
Núna ertu orðin amma mörg
hundruð skólabarna. Hvernig
stendur á því?
„A meðan ég var að kenna í
Ölduselsskóla kom að máli við
mig kennari sem vissi að ég
hefði gaman af því að segja sög-
ur og bað mig að segja bekkn-
um sínum sögu. Ég gerði það
og notaði gamaldags málfar.
Með því fékk ég af stað umræð-
ur þegar börnin fóru að spyrja
út í orðin sem ég notaði.
Upp frá því vaknaði sú hug-
mynd hjá mér að leyfa börnun-
um að njóta þess í meiri mæli
að hlusta á sögur. Ég fór því á
fund skólastjórans og sagði
honum frá því að mér fyndist
að allir grunnskólar landsins
ættu að eiga eitt sett af ömmu
og afa, ekki endilega gömul
hjón, bara fólk sem væri tilbúið
að koma og segja sögur. Þau
gætu komið í heimsókn í skól-
ann á ákveðnum tímapunktum,
ekki of oft og ekki mætti hafa
sögurnar of langar. Það má
ekki tala um peninga því þetta
þarf að vera gert ánægjunnar
vegna. Launin eiga að vera
virðing og vinátta barnanna.
Skólastjóranum leist vel á hug-
myndina svo núna er ég komin
með nýtt hlutverk. Ég er orðin
amma sem kemur og segir sög-
ur einstöku sinnum. Ég vona
að einhver afi finnist sem er til-
búinn að koma líka. Þar kæmu
fram öðruvísi viðhorf, kannski
kæmu sögur af sjónum eða enn
öðru sjónarhorni sem amman
þekkir ekki. Ömmur og afar
ættu að vera í öllum grunn-
skólnum til að hjálpa börnun-
um að koma á tengingu við líf-
ið eins og það var. Sögurnar
mega ekki vera í formi fortíð-
arhyggju heldur þarf að tengja
fortíðina við lífið í dag. Hvað
sé eins og hvað sé breytt. Með
þessu skapast umræður og
krakkar þurfa að taka þátt í
umræðum. Ég lét nemendur
mína alltaf ræða hlutina og var
dugleg að leyfa þeim að tjá sig.
Opnaði gallerí á
áttræðisaldri
Ég nota hvert tækifæri sem
ég get til að tala við ungt fólk.
Ég starfa ekki lengur í nafni
neins. Mér finnst skemmtilegast
að hitta á unglinga. Ég byrja
alltaf á að spyrja í hvaða skóla
þeir séu, síðan hvernig þeim líði
og svo tölum við um hlutina. Ég
set mig aldrei úr færi að spjalla
við unga fólkið. Ég hitti t.d.
mikið af unglingum á meðan ég
bíð eftir strætó. Stundum verða
þeir svo hissa þegar ég segi
þeim að þau eigi sinn rétt. Svo
þegar við erum búin að ræða
það þá segi ég: „Bíðið við, þið
eigið líka skyldur." Það er jafn
mikilvægt að hafa rétt og hafa
skyldur. Þær mega ekki gleym-
ast. Það verður að tala við
börnin, ræða málin til hlítar.
Það hefur allt að segja að tala
við börn allt frá fæðingu.
Eftir að ég hætti að kenna
stofnaði ég ásamt fleiri lista-
mönnum, Gallerí Hnoss. Við
byrjuðum í kjallaranum í Hlað-
varpanum við Vesturgötuna en
þar vissu fáir af okkur, við vor-
um niðurgrafinn ofan í kjallara.
Við fluttum því Hnoss upp á
Skólavörðustíg ári seinna. Um
svipað leyti veiktist maðurinn
minn alvarlega og ég sá að mín
var þörf heima fyrir. Ég dró mig
því út úr galleríinu og hef bara
verið að vinna og selja hérna
heima síðan.
Ég hugsa ekki um mig sem
listamann. Ég er einungis að
skemmta sjálfri mér. Ég er
haldin þeirri áráttu að vera
aldrei ánægð með það sem ég
geri. Það vantar alltaf eitthvað
pínulítið upp á. Ég minnist þess
að kennarinn minn frá Dan-
mörku heimsótti mig í Gallerí
Hnoss með ferðamannahóp. Ég
heyrði að hún sagði við einn
ferðamanninn: „Sjáðu, hún er
vaxin frá mér." Þá hugsaði ég
með mér. Já, ég er bara farin að
skapa minn eigin stíl!"
góðum notum. Ég kunni að fag-
teikna og vinna frá grunni. Það
hjálpaði mér gífurlega mikið.
Þetta verður skemmtilegra með
hverjum deginum sem líður.
Ég fylgist vel með tískunni.
Hún getur bæði verið hörð og
krefjandi en getur líka verið
skemmtileg. Af gömlum vana
skoða ég alltaf tískublöð sem
sýna tískuna ár fram í tímann.
Ég fer á allar tískusýningar sem
ég kemst á. Áður fyrr leigði ég
spólur frá útlöndum en í dag
fylgist ég með tískunni í sjón-
varpinu. Á haustin sýndi ég
nemendunum mínum alltaf
hvernig haust- og vetrartískan
yrði og leyfði þeim að búa til
föt í samræmi við ríkjandi tísku.
Ég leyfði þeim að vera á undan
sinni samtíð. Ég fylgist ennþá
vel með litum og formum. Það
er svo gaman að geta verið með
fingurinn á púlsi „tískunnar".
Það trúir því enginn að þetta
öldruð manneskja sé að hugsa
„Ég fylgist ennþá vel með litum og formum.
Það er svo gaman að geta verið með fingurinn
á „púlsi tískunnar". Það trúir því enginn að
þetta öldruð manneskja sé að hugsa um
svona hégóma, eins og margir kalla tískuna.
Fyrir mér er þetta eins og málverkasýningar.“
Edda með eina af töskunum sínum
sem hún hefur unnið úr tiskroði.
8 Vikan