Vikan - 16.11.1999, Blaðsíða 67

ég spyrði af umhyggju. Hún
áleit að ég stæði í leyni-
makki með móður hennar
og systrum og ætlaði að
koma henni inn á sjúkrahús.
Allt sem hún segði mér yrði
notað gegn henni þegar að
því kæmi að við sendum
hana inn á stofnun.
Mér fannst oft að lækn-
arnir og sérfræðingarnir sem
við vorum í sambandi við
skildu alls ekki hvað ég var
að ganga í gegnum. Eg var
jú sá sem hugsaði um hana
dags daglega og varð að
taka ábyrgð á öllum hennar
gerðum. Óánægja mín varð
til þess að ég fór að leita að
nýjum lækni sem hentaði
okkur betur. Ég talaði við
marga geðlækna og fann
loks þann sem Dísa er hjá í
dag. Hún er alltaf á lyfjum
en nú er hún þannig að taki
hún þau gengur allt vel. Hún
vinnur núorðið hálfan dag-
inn á sínum gamla vinnustað
og þeir hafa sýnt sjúkdómi
hennar mikinn skilning.
Hún hefur fjórum sinnum
fengið köst á tíu ára tímabili
og við erum bjartsýn á að
okkur takist að lifa með
þessum sjúkdómi. Ég elska
konuna mína enda hefði
samband okkar sennilega
aldrei staðist þetta álag ef
svo væri ekki. Hún er mjög
hrædd við köstin og kvíðir
því mikið að fá þau, en við
reynum að láta hverjum
degi nægja sína þjáningu og
gleðjumst yfir hverri
klukkustund sem okkur
gefst saman án þess að sjúk-
dómurinn geri vart við sig.
Lesandi segir
Steingerði
Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er velkomiö
aö skrifa eöa hringja til okkar.
Viö gætum fyllstu nafnleyndar.
varpsvekjaraklukkan talaði
við hana líka. Þegar heim
kom versnaði ástandið og ég
var hættur að þora að skilja
hana eftir eina. Ég neyddist
til að segja ættingjum frá
ástandinu þrátt fyrir að hún
hefði beðið mig að gera það
ekki og hún var mér mjög
reið og taldi að ég hefði
svikið sig illa. Mamma
hennar sagði okkur, þegar
hún frétti þetta, að föður-
bræður hennar hefðu verið
haldnir geðsjúkdómi. Um
það hafði aldrei verið rætt í
fjölskyldunni og enginn vissi
þetta fyrr en þá. Þeir menn
dvöldu alla tíð á stofnun og
dóu þar.
Til að geta stundað vinnu
varð ég að fá einhvern til að
sitja yfir henni á meðan ég
var í burtu en stundum tók
ég hana með mér ef enginn
gat komið. Þá lá hún á bekk
á skrifstofunni minni og svaf
eða skreið í felur undir
skrifborðið mitt af því að
raddirnar voru orðnar svo
aðgangsharðar. Hún sagði
að raddirnar byrjuðu með
hvísli en yrðu svo hærri og
hærri og stundum öskruðu
þær á hana.
Læknirinn vildi lítið
segja
Þegar þarna var komið
sögu vissi ég ekki hvað var
að Dísu. Ég var mjög
hræddur en sálfræðingurinn
hennar fékkst ekki til að
segja mér neitt. Hann vísaði
henni til geðlæknis sem vildi
ekki ræða ástand hennar við
mig en gaf henni lyf. Það var
ekki fyrr en ég aflaði mér
upplýsinga um Iyfin hennar
að ég uppgötvaði að hún var
á lyfjum sem gefin eru geð-
klofasjúklingum. Ég fór þá
að kynna mér sjúkdóminn
og sá fljótt að Dísa sýndi öll
sjúkdómseinkennin mjög
skýrt.
Ég krafðist þess þá að
læknirinn segði mér meira
um við hverju ég mætti bú-
ast og hverjar horfurnar
væru. Ég vissi að sjúkdóm-
urinn væri ólæknandi en ég
vildi vita hverjar líkurnar
væru á að hægt yrði að halda
honum niðri. Læknirinn var
mjög tregur til að segja mér
nokkuð. Hann vildi alls ekki
ræða það sem þeim fór á
milli í viðtölum og taldi sig
bundinn trúnaði gagnvart
sjúklingi sínum og þótt um
væri að ræða konuna mína
ætti ég engan rétt á að vita
annað um meðferðina en
það sem hún vildi segja mér.
Dísa var hins vegar yfirleitt
það rugluð á þessum tíma
að fátt var hægt að fá upp úr
henni sem vit var í. Hún var
haldin mikilli ofsóknar-
kennd og trúði því ekki að
llciiiiilisf'niii*irt er: Vikan
- „Lífsreynsliisnjia‘% Seljnvej«iir 2,
101 Keykjuvík,
INeffung: vikun@fro(li.is