Vikan - 07.12.1999, Síða 28

Fortfð mín skapar vandræði
Smá sumarskot á sólarströnd getur haft alvarlegar
afleíðingar. Ég er ekki stolt af Huí að hafa gifst út-
lendingi eftir stutt kynni og skílið við hann hremur
árum seinna. llfleð honum eignaðist ég hins vegar
tvö yndisleg börn sem ég er bakklát fyrir að eiga í
dag. Núverandi tengdaforeldrar mínir geta hins
vegar ekki samhykkt mig vegna fortíðar minnar.
Eg var einungis
átján ára þegar ég
fór með vinkonu
minni til að vinna
á sólarströnd yfir sumar-
mánuðina. Við vorum báðar
í menntaskóla og fannst
kjörið að fara utan til að
kynnast landinu öðruvísi en
sitjandi á sundlaugarbakk-
anum. Ég kynntist þarlend-
um manni og varð mjög ást-
fangin. Ég fór ekki heim til
íslands um haustið heldur
fluttist inn á heimili unnusta
míns. Vinkona mín var ekki
alls kostar sátt við ákvörðun
mína, hún reyndi að vara
mig við því mynstri sem ég
var að hoppa inn í en ég
vildi ekki hlusta á hana. Það
er óhætt að líkja lífi mínu
við rússíbana á þessu tíma-
bili, allt gerðist mjög hratt
með tilheyrandi sveiflu. Ég
varð fljótlega ófrísk og
gekk með tvíbura. Unnust-
inn var kaþólskur og því
urðum við að gifta okkur
þrátt fyrir að hvorugt okkar
væri tilbúið til þess. Brúð-
kaupið var fámennt og ég
held að fáar brúðir hafi ver-
ið jafn efins um ákvörðun
sína og ég þennan ágæta
dag. Ég eignaðist heilbrigð
börn, strák og stelpu og við
tóku ágætir dagar. Þegar við,
ungu hjónin, kynntumst bet-
ur kom í ljós að við áttum
ekki sérlega vel saman. I
rauninni vorum við bullandi
óhamingjusöm þótt ég segði
öllum heima frá því hversu
frábært lífið væri í útlandinu
og að ég væri að rifna úr
hamingju. Ég hlýt að vera
góð leikkona því yfirleitt
kom ég grátandi úr síman-
um eftir að vera búin að tala
til íslands. Ég hugsaði oft
sæl með ráðahaginn. í dag
skil ég ekkert í þeim að hafa
ekki reynt að koma vitinu
fyrir mig en það er ekki víst
að ég hefði hlustað á aðvör-
unarorð þeirra á þessum
tíma.
Maðurinn minn drakk
mikið, hann var týndur ann-
an hvern dag og við bjugg-
um í hræðilegri íbúð sem
gat varla talist íbúðarhæf.
Eftir tveggja ára baráttu
ákvað ég að binda endi á
þetta bull sem kallaðist
hjónaband. Ég ætlaði heim
til íslands með börnin með
mér. Ég ræddi alvarlega við
manninn minn og sagði hon-
um hvernig mér liði. Hann
„ Maðurinn minn drakk mikið, hann var týndur
annan hvern dag og við bjuggum i hræðilegri
íbúð sem getur varla talist íbúðarhæf. Eftir
tveggja ára baráttu ákvað ég að binda endi á
þetta bull sem kallaðist hjónaband."
WKMtKKÉ■■■■
28 Vikan
með mér að ég hlyti að vera
biluð að eignast börn á er-
lendri grund, langt frá mínu
fólki, á meðan vinkonur
mínar voru að hefja sitt há-
skólanám. En það er svo
auðvelt að vera vitur eftir á.
í huga mínum kalla ég
þetta tímabil martröðina
mína. Ég man að ég lá oft
uppi í rúmi á kvöldin og
hugsaði með mér að það
væru einungis rúmlega tvö
ár frá því ég var laus og lið-
ug, ung stúlka á íslandi. For-
eldrar mínir skiptu sér lílið
af mér öðruvísi en að hafa
reglulega samband og þau
komu í heimsókn þegar ég
gifti mig. Þau virtust vera al-
....—.—
var mér sammála að mörgu
leyti, sjálfur saknaði hann
frelsisins en vildi helst ekki
missa okkur. Hann viður-
kenndi jafnframt að hafa
haldið framhjá mér á rneðan
ég var ófrísk. Eftir þá játn-
ingu var ég fljót að pakka
niður og ganga frá mínum
málum í landinu.
Einstæð og einmana
Tveimur mánuðum síðar
var ég flult til Islands, rúm-
lega tvítug, fráskilin, einstæð
móðir með tvö börn. For-
eldrar mínir tóku mér opn-
um örmum og ég bjó heima
hjá þeim til að byrja með.
Mér leið ömurlega, sjálfs-
myndin var í rúst og ég upp-
lifði mig eins og fanga í eig-
in fangelsi. Foreldrar mínir
létu mig bera ábyrgð á börn-
unum mínum en voru öll af
vilja gerð til að hjálpa mér.
Smám saman breyttist líðan
mín og líf mitt. Ég fékk
góða vinnu og flutti í litla
leiguíbúð skammt frá for-
eldrum mínum. Mér sveið
samt sárt að sjá vinkonur
mínar frjálsar og engum
háðar. Mér fannst ég hafa
glatað unglingsárunum en á
móti kom að ég þroskaðist
hratt á stuttum tíma. Þegar
við vinkonurnar hittumst
var ég ósofin vegna barna-
gráts og veikinda en þær
vegna þátttöku í skemmt-
analífinu. Vinkona mín sem
fór upphaflega með mér út
var akkerið mitt. Hún var
alltaf tilbúin að passa fyrir
mig, dró mig með sér í bíó
eða gerði eitthvað skemmti-
legt með mér. Eitt kvöldið
dró hún frænda sinn með sér
í heimsókn til mín. Þetta var
myndarlegur ungur maður
sem ég kunni strax mjög vel
við. Smám saman fjölgaði
heimsóknum frændans og
vinkona mín var sífellt að
stinga upp á því að við fær-
um eitthvað tvö saman.
Ástarsamband var það
síðasta sem ég gat hugsað
mér á þessurn tíma en það
var áður en ég hitti þennan
fallega frænda. Mér fannst
ég eiga nóg með að halda
utan um daglegt líf. Engu að
síður féll ég fyrir frændanum
og við byrjuðum að vera
saman. Hann gjörþekkti að-