Vikan - 07.12.1999, Blaðsíða 44

Hann hafði gætt
þess að vera
tímanlega á
ferðinni til þess
að þjóninn sem æki
Hermione til kirkjunnar
yrði hans ekki var. Eins og
hann hafði átt von á var
enginn í kirkjunni á þessum
tíma dags og hann gekk upp
stigann sem lá upp að svöl-
unum. Hann hugsaði með
sjálfum sér að engum karl-
rnanni hefði dottið í hug að
stinga upp á leynilegum ást-
arfundi í kirkju. Hann settist
á bekk aftarlega á svölunum
þar sem hann var viss um að
ekki sæist til hans neðan úr
kirkjunni. Hann sá glitta í
altarið og blýlagða glugg-
anna fyrir aftan það. Þegar
hann var í Skotlandi fór
hann alltaf í kirkju af þeirri
ástæðu að til þess var ætlast
af honum og faðir hans
hafði alltaf gert það. Hann
vissi að presturinn ætlaðist
til þess að einn fjölskyldu-
meðlimanna, að minnsta
kosti, sæti í stóra, útskorna
kirkjustólnum sem var jafn-
gamall kirkjunni. Hann
hafði farið nokkrum sinnum
í kirkju í Lundúnaborg, ým-
ist til þess að vera við brúð-
kaup eða við jarðarfarir.
Hann sökkti sér niður í
hugsanir, ekki um Hermione
eins og eðlilegast hefði ver-
ið, heldur um barnatrúna.
Móðir hans hafði lesið fyrir
hann söguna um fæðingu
IHALONDUNUM
Jesúbarnsins og honum þótt
sagan spennandi. Hann
hafði séð sig í anda ríðandi í
eyðimörkinni með vitring-
unum þremur þegar þeir
fylgdu stjörnunni. Hann
hugsaði háðuglega með
sjálfum sér að síðan hefði
hann fylgt mörgum stjörn-
um. En engin stjarna hafði
getað vísað honum á það
sem hann í raun og veru leit-
aði að, hvað svo sem það nú
var. Einmitt þegar hann sat
og velti því fyrir sér hvert
þessar hugsanir myndu leiða
hann kom Hermione í ljós.
Hún hafði komið hljóðlaust
upp stigann. Hún gekk hratt
til hans og breiddi út faðm-
inn á móti honum. Augu
hennar ljómuðu af gleði.
Hann kyssti hendur hennar
og þegar þau settust niður
hvíslaði hún: O, Kenyon,
verður þú virkilega að fara
til Skotlands? Hvernig á ég
að halda það út og vera skil-
in eftir ein með Georg?
Móðir mín hefur sannfært
mig um að þetta sé eina
leiðin fyrir okkur bæði til að
koma okkur úr þessari
klípu, svaraði hertoginn. Þú
verður að vera hugrökk.
Ég skal reyna, svaraði
Hermione, en ég er svo
hrædd. Jones heldur að hún
viti hver það er sem njósn-
aði um okkur.
Hver er það? spurði her-
toginn reiðilega.
Hann var hræddur um að
hertoginn hefði ráðið leyni-
lögreglumann til verksins og
þá var sú hætta fyrir hendi
að þau yrðu beitt fjárkúgun.
Jones heldur að það sé
Marsden, ritari George. Ég
hef aldrei kunnað við hann
og hann hefur ekki verið
mjög lengi í þjónustu Geor-
ge. Hann er svo smeðjulegur
að mér verður flökurt af því
að horfa á hann. Hún fórn-
aði höndum og sagði svo: Ég
er næstum því viss um að
George hefur beðið hann að
njósna um okkur og ritarinn
hafi samþykkt það til þess
að koma sér í mjúkinn hjá
honurn.
Hertoginn hugsaði með
sér að ef Hermione hefði
rétt fyrir sér; ef ritarinn
hefði í raun og veru fylgst
með þeim, var næsta víst að
hann hefði þegar sankað að
sér fjölmörgum sönnunum
fyrir ótryggð hennar. Það
var of seint fyrir hann að
átta sig á því hversu rangt
hann hafði farið að ráði sínu
með því að eyða nóttunum
með Hermione á heimili
hennar. Satt að segja hafði
hann í raun og veru ekki
verið hrifinn af því. Hann
kærði sig ekki um að borða
mat, drekka vín og nota rúm
eiginmanns kvennanna sem
hann dró á tálar. En stund-
um var ekki um neitt annað
að ræða.
Það var útilokað að hann
færi með konu heim til sín.
Ef einhver fengi svo mikið
sem minnsta grun um það
yrði konan strax brenni-
merkt sem skækja. í öllum
þeim fjölmörgu „affairs-de-
coeur“ sem áttu sér stað í
Lundúnaborg var alltaf bor-
in virðing fyrir gildum þjóð-
félagsins. Það þótti ekkert
athugavert við það að gift
kona héldi fámenn hádegis-
boð ef eiginmaður hennar
var fjarverandi. Eiginmað-
urinn gat ekki ætlast til þess
að hún sæti alein heima.
Gestirnir, oftast fjórir eða
fimm, voru valdir af mikilli
kostgæfni. Þegar þeir
kvöddu - þeir sem sýndu
mesta tillitssemi fóru strax
eftir hádegisverðinn - varð
einn herramannanna eftir,
undir því yfirskini að hann
þyrfti að tala við húsmóður-
ina. Þjónarnir slökktu ljósin
og drógu sig í hlé og héldu
til herbergja sinna. Greið-
vikin þjónustustúlka, eins og
Jones, drægi sig í hlé eftir að
hafa gert svefnherbergi frú-
arinnar tilbúið. Aðeins
syfjulegur þjónn væri vitni
að því þegar elskhuginn yfir-
gæfi húsið. Þögn hans var
hægt að kaupa með því að
lauma að honum nokkrum
gullpeningum. Hertoginn
hafði aldrei séð neitt at-
hugavert við þetta. Nú, þeg-
ar hann hugsaði til ritara
jarlsins standa og bíða í
skugganum með úrið í hend-
inni og skrifa hjá sér dag-
setningar og tímasetningar,
sá hann hvers kyns bjáni
hann hafði verið. Ég hefði
getað sagt mér það sjálfur,
hugsaði hann, að fyrr eða
síðar færi mann eins og Ge-
orge Wallington að gruna
eitthvað og vilja komast að
sannleikanum. Surnir eigin-
menn lokuðu viljandi aug-
unum fyrir staðreyndunum.
Þeir áttu sjálfir ástkonur og
létu sér því í léttu rúmi
liggja hvað eiginkona þeirra
tók sér fyrir hendur. Hertog-
44 Vikan