Vikan - 14.12.1999, Síða 28

en allt annað
Dag nokkurn í byrj-
un september sát-
um við hjónin inni i
stofu heima hjá
okkur. Það væri svo
sem ekki i frásögur
færandi að hjón
spjölluðu saman á
heimili sínu nema
af því að þessi
fundur var sérstak-
lega boðaður til að
ræða hvort sam-
bandi okkar mætti
bjarga eða betra
væri að við héldum
sitt í hvora áttina.
Eg var kófsveittur
og nötraði allur af
kvíða. Þótt sam-
bandið hafi verið
stirt milli mín og konunnar í
nokkra mánuði var ég þó
enn ástfanginn af henni og
börnin mín tvö vildi ég alls
ekki rnissa úr lífi mínu. A
þessari stundu fannst mér að
skilnaður væri endir alls og
ekkert að hlakka til framar
yrði það úr. Ég fann það
hins vegar fljótt á konu
minni að hún hafði þegar
tekið ákvörðun, hún vildi
skilnað og allt sem ég lagði
til að gert yrði til úrbóta var
dæmt fullreynt eða einfald-
lega ógerlegt. Niðurstaða
fundarins var sem sagt þessi,
ég flytti út sem fyrst og við
gæfum okkur árs umhugsun-
artíma til að komast að því
hvort við gætum hugsað
okkur að reyna þetta aftur.
Á þeim tíma ætluðum við að
hittast oft og gera okkar
besta til að laga samskiptin.
Ég var svo heppinn að um
þetta leyti losnaði lítil íbúð
sem foreldrar mínir eiga í
kjallaranum hjá þeim og ég
gat flutt þangað inn. I fyrstu
eyddi ég þó mestum tíma
mínum heima á mínu gamla
heimili. Konan mín vildi að
við skiptum eignum okkar
en ég reyndi að eyða öllu
tali um það. Ég sagði henni
að mér fyndist ekki liggja á
því og það mætti alltaf gera í
rólegheitum smátt og smátt.
Ég játa að ég var mjög óá-
nægður með að málum væri
svona komið á milli okkar
og taldi enn að auðveldlega
mætti laga þá samskiptaörð-
ugleika sem vart hafði orðið
á milli okkar.
Fjölskyldulífið í
fyrirrúmi
I raun höfðu erfiðleikarnir
ekki staðið lengi. Við höfð-
um verið gift í níu ár, áttum
tvö börn, átta og fjögurra
ára, og ágæta íbúð í gömlu
húsi í Hlíðunum. Þegar við
kynntumst fyrst urðum við
hissa á því hversu margt við
áttum sameiginlegt og hve
lík lífsviðhorf okkar voru.
Við vorum góðir vinir löngu
áður en ástarsamband skap-
aðist á milli okkar og ég
hafði tröllatrú á þessari vin-
áttu. Konan mín þráði rnjög
að eignast börn og hún var
mikil fjölskyldumanneskja.
Við lögðum þess vegna alla
áherslu á að byggja upp gott
fjölskyldulíf og börnin okk-
ar voru alltaf sett í fyrsta
sæti.
Það gefur augaleið að við
fórum lítið út að skemmta
okkur og stunduðum fá
áhugamál önnur en þau sem
við gátum notið með börn-
unum. Um helgar fórum við
í gönguferðir, útilegur, veiði
eða annað sem börnin höfðu
gaman af að gera. Ég var
ánægður með þetta enda ró-
legur að eðlisfari og þótt ég
hefði stundum skemmt mér
með vinum mínum áður en
ég kynntist konunni var ég
fullkomlega sáttur við að
gefa það upp á bátinn þegar
ég hóf sambúð með henni.
Átta mánuðum áður en við
skildum fór að bera á því að
konan mín var uppstökk og
örg í skapi. Hún kom heirn
úr vinnu og hafði allt á
hornum sér. Ég vann á þess-
um tíma heldur styttri
vinnudag en hún og fékk að
heyra á hverjum degi hversu
illa ég stæði mig í að sinna
heimilinu. Hún kæmi heirn
dauðþreytt og heimilistörfin
biðu líkt og hún væri verk-
stjóri sem yrði að segja til
um hvernig og hvenær verk-
in væru unnin.
Úr þessu spunnust oft deilur
á milli okkar því ég var ekki
tilbúinn að samþykkja að ég
stæði mig slaklega. Þvert á
móti gerði ég eins og ég gat
en oft gaf ég mér frekar
tíma til að sinna börnunum í
lok dagsins en að rjúka í að
vaska upp og búa um rúmin.
Mér þótti hún óréttlát og
iðulega æsa sig yfir smámun-
um. Ég var einnig undrandi
á því hversu breytt hún var
því áður hafði aldrei verið
ósamkomulag um verka-
skiptingu á heimilinu. Við
gengum einfaldlega bæði í
störfin eftir þörfum og vor-
um ekki að gera okkur rellu
yfir því þótt rykið þyrfti ein-
staka sinnum að bíða í ein-
hverja daga eftir tuskunni.
Augljóst að sambandið
var ekki nýhafið
Ég hafði oft heyrt að erfið-
leikar og jafnvel sambúðar-
slit kæmu til vegna óánægju
með vinnutilhögun inn á
heimilinu en fannst alltaf að
það hlyti að vera lítilvæg
ástæða skilnaðar. Nú var
hins vegar þannig komið
fyrir mér að ég var, að því er
virtist, skilinn af þessari
ástæðu. Sjaldan er allt sem
sýnist og það fékk ég sann-
arlega að reyna. Ekki leið á
löngu þar til konan mín fór
að kvarta yfir að ég eyddi
alltof miklum tíma inn á
heimilinu hjá þeim. Hún
benti mér á að ég ætti eigið
heimili og öllum væri fyrir
bestu að ég væri þar meira.
Þetta særði mig djúpt en ég
reyndi að gera henni til hæf-
is. Mér gekk þó erfiðlega að
halda mig fjarri því ég þráði
ekkert heitar en að sættast
og koma aftur til konunnar
minnar og barnanna.
Þremur mánuðum eftir að
við skildum heyrði ég utan
af mér slúður um að konan
mín stæði í ástarsambandi
við vinnufélaga sinn og að
það hefði staðið lengi. Ég
bar þetta upp á hana en hún
þverneitaði. Hún sagði að
þau væru góðir vinir og sér
væri kunnugt um að hann
vildi gjarnan að það sam-
band þróaðist í eitthvað
annað og meira. Slíkt kæmi
28 Vikan