Vikan - 02.05.2000, Blaðsíða 6

Ar hvert greinast á bilinu 50-
60 íslendingar á aldrinum 20-
39 ára með krabbamein og
nú eru á fimmta hundrað
siúklingar á bessum aldri á
lífi. Á síðastliðnu ári var
stofnað stuðningsfélag ungs
fólks með krabbamein og
aðstandenda bess, sem ber
heítið Kraftur og eru félags-
menn í bví nú um 200 talsins.
Formaður bessa félags er lífs-
glöð og kraftmikil ung kona
sem heitir Hildur Björk Hilm-
arsdóttír. Hildur, sem er
íbróttakennari að mennt og
starfar m.a. sem einkabiálfari
í líkamsræktarstöðinni Þokka-
bót, tekur á móti blaðamanní
á vistlegu heimili sinu í Vest-
urbænum. Hún er ómáluð og
með blautt hárið en bað er
erfitt að ímynda sér að bessi
unga og glæsilega kona hafi
tvisuar sínnum greinst með
krabbamein og gengið í gegn-
um erfiðar lyfjameðferðír,
geislameðferð og mergskiptí.
Núeru bær hins vegar að
baki og í dag á nýja stuðn-
ingsfélagið allan hug hennar.
Það var mikil
þörf á stofnun
MBf Mmg þessa félags. Við
MK vitum að vanda-
/,$'/ mál þeirra sem
greinast með
' krabbamein á þrítugs-
iM/" og fertugsaldri eru á marg-
an hátt önnur en þeirra sem
greinast síðar á ævinni en auðvit-
að hagnast þeir líka á okkar fé-
lagi. Ungt fólk sem greinist með
krabbamein er t.d. í námi, er að
koma sér upp þaki yfir höfuðið,
huga að barneignum og ýmsu
fleiru og þarf því annars konar
aðstoð en þeir eldri, t.d. ráðgjöf
Aukinn aþdlegu\stuðningur
ogejjjlyffiæfing kra
sjuklinga eru tvö af aðalbaráttu-
málum Krafts og segir Hildur
Björk skrýtið hvað lftið hafi ver-
ið hugað að þessum málum hjá
krabbameinssjúklingum.
„Það er til dæmis mikilvægt að
veita fólki áfallahjálp þegar það
greinist því það fylgir því auðvit-
að mikið álag fyrir alla að grein-
ast með svona alvarlegan sjúk-
dóm. Það er líka hreint og beint
ótrúlegt að þangað til í fyrra var
enginn sálfræðingur inni á
krabbameinsdeildunum hér. Það
má heldur ekki gleyma aðstand-
endunum sem oft lenda svolítið
út undan í allri meðferðinni þar
sem allri athyglinni er beint að
sjúklingnum. Aðstandendunum
líður auðvitað líka illa og þeir
þurfa á sálgæslu að halda rétt eins
og sjúklingurinn.
Endurhæfing er líka
mjög mikilvægur hluti
meðferðarinnar því hún
stuðlar að bættri heilsu,
eflir ónæmiskerfið og
hjálpar fólki að komast út
í lífið á ný. Það er í raun
ótrúlegt að í dag skuli
krabbameinssjúklingum
ekki sjálfkrafa standa til
boða endurhæfing heldur
þurfi þeir að berjast fyrir
henni.
í lausu lofti
Hildur Björk hefur
tvisvar greinst með bráða-
hvítblæði. í fyrra skiptið
var hún tuttugu og þriggja
ára og á síðasta ári í Kenn-
araháskóla íslands.
„Auðvitað var það mik-
ið áfall að greinast með
krabbamein. Eg greindist í sept-
ember 1994. Ég hafði verið að
vinna í Nauthólsvík um sumarið
sem siglingakennari og hafði
aldrei verið í eins góðu formi og
einmitt á þessum tíma. Seint um
væri
hefði kannski fengið blóðeitrun
í Jedda. Ég fór því í blóðprufu á
föstudegi sem gerði mig svolítið
skelkaða þar sem blóðið storkn-
aði strax í fyrri prufunni sem var
auðvitað mjög óeðlilegt. Ég fór
samt heim eftir blóðprufurnar en
svo var hringt í mig um sexleytið
sama dag og sagt að ég ætti að
leggjast inn strax. Ég var skoð-
uð hátt og lágt en læknarnir
komust ekki að neinni niður-
stöðu strax. Ég var auðvitað með
hnút í maganum en þegar mér
var sagt að þetta gæti verið blóð-
eitrun eða hvítblæði hugsaði ég
með mér, Hvítblæði! Það getur
ekki verið. Þetta hlýtur að vera
blóðeitrun.“
Því miður reyndist ágiskun
Hildar Bjarkar ekki rétt því nið-
urstaðan var bráðahvítblæði og
var hún því sett í einangrun dag-
inn eftir.
„Að mínu mati var ekki nógu
vel staðið að því þegar ég var sett
í einangrun. Mér var bara sagt
kærastann mér til halds og
trausts. Þetta kom eins og köld
vatnsgusa framan í mig og var
rosalegt áfall. Mér fannst í raun
að mig væri að dreyma slæman
draum. Þetta var svo óraunveru-
legt. Daginn áður hafði ég verið
í fótbolta og sundi í skólanum og
lífið gengið sinn vanagang.
A mánudeginum var svo tekið
mergsýni og þá fékk ég niðurstöð-
una og mér gefið blóð. Ég þurfti
því að bíða alla helgina eftir grein-
ingu og sá tími var hræðilega erf-
iður. Maður er því mikið í lausu
lofti á meðan maður er að bíða
eftir greiningu og þá vantar stuðn-
ing sálfræðinga inni á spítölunum.
Hvaða tilfinningar komu fyrst
fram hjá þér auk hræðslunnar við
þær fréttir að þú værir með
bráðahvítblæði?
„Dauðinn gagntók mig
ekki. Ég hugsaði mest um
það hvað ég myndi skilja
eftir mig og þá staðreynd að
ég ætti engan afkomanda.
Svo komu auðvitað fárán-
legar hugsanir eins og að ég
kæmist ekki í skólann og
annað slíkt sem í raun skipti
litlu máli. Ég upplifði veik-
indin sem verkefni, eins og
t.d. próf í skólanum, sem
maður þarf að leysa á sem
bestan hátt. Ég var líka
alltaf ákveðin í því að berj-
ast og mér datt aldrei í hug
að gefast upp. Skilaboðin til
þeirra sem eru í mínum
sporum í dag eru því að
vera jákvæður, halda í von-
ina og gefast ekki upp.
Maður verður að vera já-
kvæður því það skiptir svo
miklu máli í öllum veikindum og
getur haft mikið um batann að
segja.
Ég vil meina að mér hafi bara
verið ætlað að ganga í gegnum
þessi veikindi til þess að þroska
Vikan
texti: Gunnhildur Lily Magnúsdóttir.
myndir: Gunnar Gunnarsson.