Vikan


Vikan - 02.05.2000, Blaðsíða 56

Vikan - 02.05.2000, Blaðsíða 56
mnmtmimkiMiMí j Framhjahaldið leiddi okkur saman Framhjáhald er hræðileg líls- reynsla, sérstaklega ef bað erl hú sem situr eftir með sárt enn- ið eftir að maki binn hefur hald- ið framhjá. Flestir sem lent hafa í bessari aðstöðu bekkja sárs- aukann og svikin sem fyigja slíkum aðstæðum. Það er eins og fótunum hafi verið kippt und- an bér og lífið sé einskis virði. En öll él birtir upp um síðir og bótt otrulegt sé leiddí framhjá- haldið í mínu tilviki til bess að ég fann hamingjuna. jr Eg get með sanni sagt að Villi hafi verið æskuástin mín. Við byrjuð- um saman þegar við vorum enn í gagnfræða- skóla, trúlofuðum okkur í menntaskóla og eignuðumst barn þegar við vorum í Háskól- anum. Okkur þótti vænt um hvort annað og vorum fyrir- myndarpar, að minnsta kosti eftir því sem ég best vissi. Við fórum í sama nám í Háskólan- um og það örlaði ekki á sam- keppni á milli okkar heldur var samvinnan alls ráðandi. Við vorum teymi sem stóðum sam- an gegn öllum öðrum og hjálp- uðumst að í gegnum súrt og sætt. Þegar við vorum tuttugu og tveggja ára og áttum rúm- lega eitt ár eftir í námi varð ég ófrísk. Það var svo sem ekki á dagskrá en mér fannst það gleðiefni. Ég var komin langt í námi, var góður námsmaður og taldi því að ég gæti hægilega tekið upp þráðinn þegar barn- ið væri orðið nokkurra mánaða gamalt. Við kláruðum önnina og eignuðumst svo fallega dótt- ur um sumarið. Ég var ákaflega hamingjusöm og fannst ég ör- ugg og sátt með mitt. Við ákváðum að kaupa okkur íbúð þrátt fyrir að Villi ætlaði að halda áfram í skólanum og ég að vera heima fram að áramót- um. Okkur tókst það með hjálp fjölskyldunnar og fluttum inn í nýju íbúðina okkar þegar dótt- ir okkar var fjögurra mánaða. Eitthvað hafði nú slegið á ham- ingjuna, ég var einmana á með- an Villi var í skólanum og í þess- um svokölluðu „vísindaferð- um,“ með skólafélögunum sem yfirleitt enduðu á drykkju á ein- hverjum skemmtistað. Auk þess hafði ég ekki náð af mér því sem ég hafði bætt á mig á meðgöngunni ólíkt annarri vin- konu minni sem átti á sama tíma og var orðin eins og tann- stöngull. Sennilega hef ég fund- ið fyrir snert að þunglyndi á þessum tíma því kynhvötin fauk út í veður og vind, við hættum alveg að sofa saman og ég var frekar pirruð og við- kvæm. Mér fannst Villi líka ekki taka viðbrögðum mínum á mjög þroskaðan hátt. Hann virtist ekki skilja að ég átti erfitt með að stjórna Iíðan minni og tilfinningum. Hann varð bara pirraður, fannst ég gráta of mik- ið og sagði mér að taka mér tak. Það hvarflaði hins vegar aldrei að mér að sambandið stæði á þeim brauðfótum sem það í raun og veru gerði. Ég hélt að þetta væri bara eitthvert erfitt tímabil sem við myndum komast í gegnum. Það varð sjálfri mér því nokk- uð áfall ofan á allt annað þegar ég varð að hætta við að fara í skóla um áramót eins og við höfðurn ákveðið vegna veik- inda dóttur okkar sem var eitt af þessum slæmu „eyrnabólgu- börnum.“ Ég lét þó ekki deigan síga heldur beið óþreyjufull eft- ir sumrinu þar sem að ég sá fyr- ir mér að við, litla fjölskyldan, gætum eytt meiri tíma saman. Villi hafði nú enn meira að gera heldur enn á haustönninni og var því enn minna heima. Auk þess fannst mér hann eyða of miklum tíma á djamminu með skólafélögum sínum og lentum við stundum í rifrildi vegna þess. En svo kom páska- fríið og við skruppum í frí til foreldra hans úti á landi og átt- um góða daga. Við sváfum meira að segja saman í fyrsta skipti í marga mánuði. Ég fann að sambandið var að lagast, eða það hélt ég að minnsta kosti á þeim tíma, og við vorum bæði afslappaðri og ástúðlegri. Ég var meira að segja farin að skipuleggja það í huganum að við gætum gift okkur næsta haust þegar Villi væri búinn með skólann. Afdrífaríkt kvöld Eftir páskafríið tók stífur próflestur við hjá Villa og þá virtist spennan aftur aukast á milli okkar og Villi fjarlægjast mig meira. Hann var heilu og hálfu næturnar að lesa út í bæ þar sem hann og vinir hans höfðu komið sér upp lesað- stöðu og fjarlægðist mig aftur. Ég sá hins vegar fram á betri tíma þegar prófunum og því álagi sem þeim fylgir lyki. Loks rann síðasti prófdagurinn upp og Villi kom heim úr prófinu í fínu skapi enda hafði honum gengið vel og var feginn að prófatörninni væri lokið. Ég var pínulítið svekkt yfir því að hann skyldi ákveða að fara út að skemmta sér með skólafélög- unum um kvöldið því ég hafði verið búin að fá barnapössun og hafði vonast til að við gætum farið út að borða eða gert eitt- hvað skemmtilegt saman um kvöldið. Ég hafði meira að segja farið í ljós fyrr um daginn og keypt mér flott nærföt, ef ske kynni... En ég lét ekki á neinu bera og sagði við Villa að við gætum eldað eitthvað gott heima og fengið okkur rauðvín með matnum áður en hann færi út með skólafélögunum. Ég hugs- aði með mér að ég skyldi taka vel á móti honum þegar hann kæmi heim um nóttina og eiga með honum góðar stundir í rúminu. Ég kvaddi Villa því með löngum kossi þegar hann hélt út á lífið og sat ein heima með rauðvínsglas í hendi yfir sjónvarpinu. Þegar Villi var svo ekki komin heim klukkan fimm um morguninn nennti ég ekki að bíða lengur í fínu nærfötun- um mínum og skreið upp í rúm og sofnaði strax enda vel afslöppuð eftir rauðvínsdrykkj- una. Mér brá því heldur betur í brún þegar ég vaknaði við það að Villi var að brasa við að komast upp í rúm, greinilega út- úrdrukkinn, klukkan hálfellefu um morguninn. Ég settist upp í rúminu og hellti mér yfir hann fyrir að koma svona seint heim. Hann reiddist á móti og ásakaði mig um að vera ráðrík gribba og kynköld í þokkabót. Við héld- um áfram að munnhöggvast og hella svívirðingum yfir hvort annað góða stund þar til sprengjan féll. Hann sagði mér að hann hefði farið heim með bekkjarsystur sinni sem var nú reyndar líka í sambúð og þau sofið saman. Eins og það hafi ekki verið nógu mikið áfall bætti hann við að þau hefðu staðið í sambandi frá því fyrir jól og hún hygðist fara frá sam- býlismanni sínum. Heimurinn hrundi Ég sá svart. Ég var svo reið þegar ég heyrði þetta að ég hreint og beint flippaði alveg út þrátt fyrir að dóttir okkar væri vöknuð í rúmi sínu og gréti hástöfum. Ég öskraði á Villa, lamdi hann, henti fötunum hans út og sagði honum að hypja sig. Þegar ég var orðin ein æddi ég um eins og ljón í búri og vissi ekkert hvað ég átti að gera. Mér 56 Vikan
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.