Vikan - 02.05.2000, Blaðsíða 41

sjon-
varpinu og
dregið fyrir
gluggann eins og
um morguninn þeg-
ar hún fór til vinnu.
Myra sneri sér við og
tók eftir hvítu blaði sem lá
á borðbrúninni. Henni brá.
Sjálf hafði hún oft skilið eft-
ir nótur handa Steven þegar
hún þurfti að skreppa út, en
þetta var í fyrsta skipti sem
Steven skildi eftir bréf á borðinu
handa henni. Hún tók bréfið upp
skjálfandi hönd og las. Henni
sortnaði fyrir augum, hún kreppti
höndina utan um bréfið og þrýsti
upp að munninum til að kæfa ópið
sem ósjálfrátt braust upp úr barka
hennar.
Myra fór að gráta, tárin runnu
niður kinnar hennar og báru með
sér svartar rákir yfir farðann sem
átti að hylja baugana. Bréfið féll
úr hendi hennar og í gegnum
varalitinn mátti lesa: „Kæra
Myra, mér þykir það leitt en
þrátt fyrir öll tækifærin sem þú
gefur mér mun ég aldrei lag-
ast. Ég er farinn fyrir full og
allt og kem ekki aftur.
P.s. Ekki búast við
Sonju í vinnuna
framar.
Þinn Steven.“