Vikan - 16.05.2000, Blaðsíða 2

Maður eltir konu með hund
út úr kvikmyndahúsi, stoppar
hana og segir:
„Fyrirgefðu en ég komst
ekki hjá því að taka
eftir þessum ótrú-
lega hundi í bíó-
inu. Hann fylgd-
ist alveg með at-
burðarásinni,
brosti og dillaði
skottinu þegar
myndin var fynd- J
in og grét þegar
kom átakanlegt at-
riði. Ég á ekki orð ég er
svo gersamlega gátt-
aður á þessum hundi
þínum!“
„Já,“ sagði konan hugs-
andi á svip. „Ég er
satt að segja alveg
hissa sjálf. Eins
og honum
fannst
bókin
leiðin-
leg.“
Innbrots-
þjófur er að
brjótast inn í
mannlaust hús
að nóttu til. Rétt
í því að hann er
að smeygja sér inn
um gluggann heyr-
ir hann rödd innan
úr húsinu: „Jesús sér
til þín!“ Þjófnum
bregður rosalega og
stoppar þar sem hann
er, en ekkert meira heyr-
ist. Eftir nokkurra mínútna
bið ákveður hann að fara inn
og leita að skartgripunum
sem hann veit að eru í húsinu
og fer inn í íbúðina. Þegar
hann er kominn vel inn í
herbergið heyrir hann
aftur og nú hærra:
„Jesús sér til þín!“
Honum bregð-
urenn meira og
þar sem hann
reynir að bakka út
úr húsinu heyrir
hann í þriðja skipti:
Jesús sér til þín!“
Maðurinn dettur á
rassinn í fátinu, það
kviknar á vasaljósinu hans
og í bjarmanum frá því kem-
ur hann auga á páfagauk í
búri.
„Sagðir þú þetta?“ spyr
hann páfagaukinn.
„Já, þetta var ég“ svarar
gauksi.
„Hvað heitirðu?" spyr þjóf-
urinn.
„Henry“ svarar fuglinn
„En skrítið nafn á páfa-
gauki,“ segir þjófurinn og er
nú að taka gleði sína aftur.
„ Ekki miðað við að
rottweiler hundur skuli
heita Jesús“ var svarið.
Okunnugur
maður kemur í
litla búð í þorpi
úti á landi og í
glugganum er stórt
skilti sem á stendur
VARIÐ YKKUR Á
HUNDINUM!
Manninum verður hálf
hverft við, en ákveður þó
að fara inn í búðina þar
sem hann
þarf að nálg-
ast þar ýmsar
nauðsynjar áður
en hann heldur
áfram ferð
sinni. Hann
stígur var-
lega inn fyrir
dyrnar og sér strax stóran,
gamlan hund liggja sofandi
fram á lappir sínar í gang-
veginum.
„Þetta virðist nú ekki vera
mjög hættulegur hundur,"
segir hann við stúlkuna sem
stendur við búðarborðið.
„Hvers vegna í ósköpunum
eruð þið að vara við honum?“
„Nei, hann er það ekki.
Viðskiptavinirnir voru bara
alltaf að hrasa um hann.“
Svo var það storkafjöl-
skyldan; storkapabbi,
storkamamma og litli stork-
ur sem var dálítill æringi í sér.
Eitt kvöldið kom
storkapabbi seint heim og
storkamamma spurði
hvar hann hefði ver-
ið. „Ég var að gleðja
ung hjón,“ svaraði
storkapabbi og allir
urðu ofsa-
lega
glaðir.
og
storkapabbi
spurði hana
hvar hún hefði ver-
ið. „Ég var að gleðja ung
hjón,“ sagði storkamamma
og allir urðu mjög glaðir.
Nokkru seinna biðu
storkamamma og
storkapabbi langt
fram eftir kvöldi
eftir litla storki.
Þau voru farin
að hafa miklar
áhyggjur afhon-
um þegar hann
kom loksins
heim undir
miðnættið.
„Hvað varst
þú að gera?“
spurði storkapabbi
alvörugefinn.
„Ég var að hræða tvo há-
skólastúdenta,“ svaraði litli
storkur.
Það var stórt skilti í glugg-
anum á skrifstofunni með
áletruninni: Leitum að starfs-
krafti í móttöku. Þarf að vera
kurteis, góður í vélritun,
kunna á tölvu og tala að
minnsta kosti eitt erlent
tungumál.
Stór, glansandi hundur
gengur inn að borðinu, dillar
rófunni vinalega og bendir á
skiltið.
Skrifstofustúlkan
skildi hundinn
vel og sagði: „Því
miður vinur, þú
ert mjög
kurteis
og vin-
gjarnlegur, en það þarf
að kunna á tölvu og að vél-
rita.“ Hundurinn gengur að
tölvunni og kveikir á henni,
opnar nokkur forrit og sýnir
hvað hann kann og endar á
því að skrifa rétt stafsett og
fallega uppsett viðskiptabréf.
Stúlkan verður alveg gátt-
uð á þessu en segir: „Ég er
hrædd um að þetta sé samt
ekki nóg, þú verður að kunna
að minnsta kosti eitt erlent
tungumál:"
„Mjá“ svaraði hundurinn.