Vikan - 19.09.2000, Blaðsíða 45

Þórunn Stefánsdöttir pýddi
fréttir komu eins og köld vatns-
gusa f andlitið á henni.
Hana langaði að skora á hann
að segja sér sannleikann. Viður-
kenna að hann hefði enga trú á
því að hún gæti orðið honum að
gagni. Þurrka brosið af andlitinu
á honum og fá hann til að viður-
kenna að hann treysti henni ekki
og þess vegna hefði hann komið
henni fyrir í herbergi við hliðina
á skrifstofunni hans.
Hún hafði sem sagt verið ráð-
in sem aðstoðarmaður Daniels!
Það var meira en hún gat þolað.
Bara að hún hefði efni á því að
gera það sem stoltið sagði henni,
að segja honum að hún hefði
skipt um skoðun, segja honum að
hún hefði ekki lengur áhuga á
starfinu og ganga út með reisn.
En hún gat það ekki. Hún
hafði ekki annarra kosta völ en
að bíta á jaxlinn og brosa kulda-
lega til hans. Hún var bara
óbreyttur starfsmaður og hann
var hinn voldugi Daniel Jeffer-
son. Það var hans að ákveða
hvort hún ætti að eyða starfs-
kröftum sínum í að hita kaffi og
fara með bréf f póstinn. Hún yrði
bara að segja já og amen og hlýða
duttlungum hans. Reiði og auð-
mýking síðustu mánaða braust út
og beindist að manninum sem
stóð fyrir framan hana. Hann gat
trútt um talað. Hún var viss um
að hann hefði aldrei stigið feil-
spor á ævinni. Honum höfðu ör-
ugglega aldrei orðið á mistök og
hann hafði örugglega aldrei orð-
ið fyrir þeirri hræðilegu og niður-
lægjandi reynslu að glata öllu ...
starfsframanum ... heimili sínu
... elskhuga ...
Ekki það að þau Bevan hafi
verið elskendur í orðsins fyllstu
merkingu, þótt undarlegt megi
virðast. Eftir að hann hafði geng-
ið á eftir henni með grasið í skón-
um hafði hann eytt öllum sínum
kröftum í það að skipuleggja
starfsframa hennar og skapa
henni nýja ímynd. Einhvern veg-
inn hafði þeim aldrei gefist tími
til þess að verða raunverulegir
elskendur. Þau höfðu alltaf farið
út að skemmta sér með vinum
hans, sjálfsánægðum konum og
körlum sem lifðu samskonar lífi
og Bevan. Þau töluðu kæruleys-
islega um starfskulnun og uppa-
veiki og virtust þeirrar skoðun-
ar að það hentaði ekki lífsstíl
þeirra að gefa sér tíma til þess að
rækta persónuleg sambönd.
Hún hafði tekið þátt í leikn-
um vegna þess ... vegna þess að
Bevan hafði ruglað hana í rím-
inu. viðurkenndi hún treglega
fyrir sjálfri sér.
Hún heyrði Daniel Jefferson
spyrja hvort hún þarfnaðist ein-
hvers.
Þarfnaðist einhvers... Já, aðal-
lega þess að öðlast sjálfsvirðingu
á nýjan leik, hugsaði hún bitur-
lega. Hún þarfnaðist þess að end-
urheimta stolt sitt, finna það að
fólk tryði á hana og treysti henni.
Hún þarfnaðist alls þessa og
meira til, en þessi maður myndi
ekki útvega henni það.
Hún sendi honum annað
kuldalegt bros.
„Nei, ég man ekki eftir neinu
í augnablikinu," svaraði hún ró-
lega. Hún hafði skilið hann full-
komlega. Hún beið bara eftir list-
anum yfir skjölin sem hann vildi
að hún læsi.
Hún ætlaði ekki að gera hon-
um til geðs að spyrja hann hvar
skjölin væri að finna. Listinn
beið hennar á skrifborðinu hans
og þegar hann opnaði dyrnar
sem tengdu skrifstofurnar til þess
að sækja listann varð hún undr-
andi á að sjá að skrifstofan hans
var ekkert í líkingu við það sem
hún hafði ímyndað sér. Húsgögn-
in voru gamaldags, notalegir
hægindastólar stóðu hvor sínu
megin við fallegan arin og stórt
skrifborð stóð fyrir framan
gluggann. Hún kom auga á stór-
an trékassa, fullan af leikföngum,
í einu horninu.
,,Þau koma að góðum notum
þegar ég fæst við skilnaðarmál,"
sagði Daniel þegar hann sá að
hún virti fyrir sér kassann. „Kon-
urnar koma oft með börnin með
sér. Leikföngin hjálpa þeim að
dreifa huganum."
Hún kom ekki auga á neina
skjalaskápa á skrifstofunni hans
og hún var engu nær hvar skjöl-
in væri að finna þegar hann fór
aftur inn á skrifstofuna sína.
Dyrnar voru enn þá opnar.
Charlotte dauðlangaði að loka
þeim, loka sig af frá
manninum sem
vann í næsta her-
bergi, manninum
sem vantreysti
henni svo mikið að
hann hafði komið
henni fyrir þar sem
hann hafði hana
stöðugt í sjónmáli.
En það var ekki
einu sinni á hennar
valdi að taka jafn
ómerkilega ákvörð-
un og að loka dyr-
unum, hugsaði hún
bitur. A þessum
vinnustað var hún
háð duttlungum og
ákvörðunum ann-
arra.
Klukkan hálfell-
efu heyrði hún
bankað á dyrnar.
Hún opnaði fyrir
konu sem kynnti sig
sem Margaret Lew-
is. Hún var á fimm-
tugsaldri, hávaxin,
með þykkt hár og
hlýlegt bros. Ef hún
vantreysti Charlotte
lét hún það svo
sannarlega ekki í
ljós. Charlotte fann
að hún slakaði á, í
fyrsta sinn þennan
dag, þegar hún gekk
upp á efri hæðina í
fylgd Margaret.
„Við erum lítill, samstilltur
hópur sem hér erum að störfum
og hér er góður starfsandi" sagði
hún á leiðinni upp stigann. „Ég
stend í þeirri trú að það sé vegna
þess að það var kona sem upp-
haflega opnaði þessa skrifstofu."
„Kona!“
Charlotte stansaði í stiganum
og starði á hana.
Margaret brosti.
„Já, Lydia Jefferson. Hún
ákvað að opna eigin lögmanns-
stofu stuttu eftir að hún útskrif-
aðist sem lögmaður og komst að
því að enginn vildi ráða hana í
vinnu. Það var mjög stórt skref
fyrir konu á þeim tíma.“
„Lydia Jefferson?“ Andlit
Charlotte var eitt stórt spurning-
armerki. „Hún hlýtur að hafa
verið ... var hún eitthvað skyld
Daniel Jefferson?"
„Hún var afasystir hans,“ svar-
aði Margaret. „Hún var hætt að
vinna þegar ég kom hingað til
starfa en hún kom oft og fylgdist
með því sem var að gerast. Það
var satt að segja hún sem hvatti
mig til þess að fara og læra lög-
fræði. Hún og Daniel voru mjög
náin. Hann var ekki nema smá-
gutti þegar hún byrjaði að taka
hann með sér í vinnuna. Hún
hafði mjög ákveðnar skoðanir á
jafnréttismálum og var sterkur
talsmaður lítilmagnans. Daniel
er líkur henni að því leyti.“
„Það gæti breyst eftir allt um-
talið sem varð eftir að hann vann
málið gegn lyfjafyrirtækinu.
Kannski honum finnistfreistandi
Vikan
45