Vikan - 19.09.2000, Blaðsíða 28

í sílfurbrúðkaupinu mínu
Við Úlí erum samrýnd hjóu og höfum verið saman frá hví
að við vorum uuglingar. Við eignuðumst okkar fyrsta barn
begar við vorum sautján ára gömul og giftum okkur á átján
ára afmælisdaginn minn. Ég sé bað núna að við vorum
eiginlega alltof ung til að ganga í hjónaband og stofna
fjölskyldu en sem betur fer blessaðist betta allt saman
bví við Úli áttum vel saman og vorum ástfangin upp fyr-
ir haus. Á næstu tíu árum eignuðumst við svo tvö börn
til viðbótar, vorum í bessu uenjulega basli við að koma
okkur baki yfir höfuðið og unnum myrkranna á milli. En
árin liðu og við komum okkur vel fyrir og fórum að sjá
fram á rólegri daga bar sem börnin okkar brjú voru að
verða fullorðin, tvö bau elstu að fljúga úr hreiðrinu og
sá yngsti orðinn táningur.
Við urðum bæði fertug og tíminn virtist fljúga áfram.
Sem betur fer leið okkur vel saman bótt börnin væru
minna með okkur nú en begar bau voru yngri og eigin-
lega hlökkuðum við mikið til að eiga rómantískar stund-
ir tvö ein saman eftir allt barnauppeldið og baslið.
Silfurbrúðkaup í vændum
Fertugasti og þriðji afmæl-
isdagurinn minn hafði eigin-
lega mun meiri merkingu en
sá fertugasti í mínum huga því
hann táknaði auðvitað líka
silfurbrúðkaup okkar Óla. Ég
á afmæli að hausti til og ég
merkti við daginn með stóru
hjarta á dagatalinu í eldhús-
inu strax í upphafi árs, svona
til að minna Óla á það. Ég
hefði nefnilega orðið rosalega
sár ef hann hefði gleymt því.
Ég fór líka strax að leggja fyr-
ir því ég hafði hugsað mér að
það væri gaman að bjóða Óla
til Parísar í tilefni silfurbrúð-
kaupsins.
Það var venja hjá okkur að
fara á skíði um páskana og
þessir páskar voru engin und-
antekning. Við héldum út á
land á skíði en ólíkt því sem
var venja með mig var ég bíl-
veik alla leiðina og leið
hörmulega. Þegar við komum
á hótelið ákvað ég að fara inn
að leggja mig því mér var
óglatt og leið illa. Óli ákvað
að fara út á skíði og ég ætlaði
að koma eftir dúrinn. En ég
svaf sem fastast og vaknaði
ekki fyrr en Óli vakti mig um
kvöldmat. Við fórum niður
að borða og ég rétt nartaði í
matinn. Svona gekk þetta í
tvo daga og ég steig aldrei fæti
á skíðin. Ég var pirruð yfir því
að komast ekki á skíði og lét
það bitna á Óla. Fríið var því
alveg hörmulegt og við drif-
um okkur heim tveimur dög-
um áður en við höfðum ætl-
að okkur í upphafi.
Þegar heim var komið fór
Óli að minnast á það við mig
að honum fyndist ég hafa ver-
ið svo þreytt að undanförnu
og pínulítið uppstökk og
stakk upp á því að ég færi til
læknis.
Allt í einu kveikti ég á per-
unni. Ég hafði ekki haft blæð-
ingar lengi! Ég var komin á
breytingaskeiðið! Aðeins
fjörtíu og tveggja ára gömul.
Ég fór snemma að sofa og
bölvaði í hljóði yfir þessum
„örlögum" mínum.
Morguninn eftir var mér
ennþá hálfóglatt og þá fór
mig að gruna annað. Gat það
verið að ég væri ófrísk?
Ég sagði ekkert við Óla en
dreif mig út í apótek og
keypti þungunarpróf. Ég fór
svo inn á bað og framkvæmdi
28
Vikan