Vikan - 12.12.2000, Síða 12

Viðtal
sá þar hlut sem ég fékk síðan í
skóinn daginn eftir. Mig langaði
hins vegar að trúa á jólasvein-
inn, það var svo gaman, og hélt
því bara áfram."
Færðu enn í skóinn? Berg-
þóra hlær og segir íbyggin á
svip: „Éggeri samningvið jóla-
sveinku, sem ég þekki mjög vel,
um að fá einu sinni í skóinn
fyrir jólin, oftast á Þorláks-
messu."
Jolin verða aldrei hall-
ærisleg
Erla var á sama aldri og Berg-
þóra þegar á hana fóru að renna
tvær grímur um það hvort jóla-
sveinninn væri virkilega til. „Ég
vildi hinsvegartrúaájólasvein-
inn því eins og Bergþóru fannst
mér það svo skemmtilegt.
Næstelsta systir mín, Matthild-
ur, var hins vegar ekkert að láta
mig velkjast i vafa heldur kjaft-
aði af sér og skammast sín fyr-
ir það enn þann dag í dag. Mér
fannst svo sorglegt að jóla-
sveinninn skyldi ekki vera til
að ég fór að gráta en skórinn
fór samt áfram út í glugga,“ seg-
ir Erla og hlær.
„Mér þykir alls ekkert hall-
ærislegt við jólin þótt ég sé orð-
in unglingur," segir Bergþóra
og hlær. „Ég hlakka mikiðtil jól-
anna og held að flest börn og
unglingar geri það, a.m.k. veit
égekki um neinn á mínum aldri
sem kvíðir jólunum eða finnst
þau hallærisleg.“
Bergþóra og Erla eru sam-
mála um að á jólunum séu flest-
ir í hjarta sínu börn, sannköll-
uð jólabörn. „Það er bara verst
að eftir því sem maður eldist
fær maður alltaf færri og færri
jólagjafir,“ segir Erla að lokum,
kankvís á svip.
Jólin á siúkrahúsi
Júlíus Vífill Ingvarsson, borg-
arfulltrúi, eyddi mörgum jólum
á sjúkrahúsi þegar hann var
barn. „Ég var nú ekki sjúkling-
ur, sem betur fer, en hins veg-
ar tel ég mig vera heppinn að
hafa kynnst því hvernig það er
að eyða jólunum á sjúkrahúsi.
Afi minn, Helgi Ingvarsson, var
yfirlæknir á Vífilsstöðum og
þangað fór fjölskyldan um helg-
ar nánast allt árið um kring,
enda bjuggu afi og amma á
staðnum. Við fórum alltaf til
þeirra á aðfangadag en í raun-
inni vorum við krakkarnir meira
með sjúklingunum á sjúkrahús-
inu en fjölskyldunni um hátíð-
arnar. Afi var ekki bara læknir
heldur var hann einnig leikfé-
lagi, vinur og sálusorgari sjúk-
linganna. Það skipti engu máli
hvort það voru jól, páskar eða
aðrar stórhátíðir, sjúklingarnir
voru alltaf þátttakendur í há-
tíðarhöldunum og um jólin
gengum við krakkarnir í kring-
um jólatréð á sjúkrahúsinu,
sungum sálma með sjúklingun-
um, glöddumst með þeim og
hlutum vináttu þeirra að laun-
um. Seinna um kvöldið voru
gjafirnar opnaðar með fjölskyld-
unni.“
Heilagur Kláus í presta-
galla
Júlíus segist lengi hafa trú-
að á jólasveininn og iðulega
fengið eitthvað gott í skóinn en
best muni hann þó eftir kart-
öflunni sem lá þar einn morg-
uninn. „Ég get þó ómögulega
munað hvað það var sem ég
gerði af mér,“ segir hann og set-
ur uppenglasvip. „Égreyndi oft
að vaka eftir sveinka en ekki
með góðum árangri. Ég hafði
mjög ákveðna mynd af hinum
eina sanna jólasveini og ákvað
snemma með sjálfum mér að
stríðnispúkarnir einn og átta
væru bara plat en alvörujóla-
sveinninn væri sá sem klæddist
fallega rauða búningnum og
færi fljúgandi um á silfurslegn-
um sleða dregnum af hreindýr-
um. Sú ímyndfórhinsvegarfyr-
ir lítið þegar ég fékk jólakort
frá Hollandi af einhverjum
heilögum Kláusi í prestagalla og
mér sagt að þar færi hinn eini
sanni jólasveinn," segir hann og
hlær.
Jólaskraut allt árið
Júlíus segir að á heimili sínu
hafi hluti af jólaskrautinu hang-
ið uppi jafnt sumar sem vetur.
„Með árunum gerðist fóstur-
móðir mín, Áslaug Sívertsen,
sem varfædd árið 1897, æ jóla-
sinnaðri og hún hafði hluta af
jólaskrautinu uppi allt árið um
kring. Sumum fannst undarlegt
að sjá jólasveina og annað jóla-
skraut uppi um hásumar en það
kom ekki til greina að þessi
heiðurskona pakkaði niður upp-
áhaldsskrautinu sínu. Ef til vill
fannst mér þetta svolítið skrýt-
ið til að byrja með en smám
saman fór mér að finnast bæði
jákvætt og skemmtilegt að
minna með þessum hætti á
þessa hátíð Ijóss og friðar allt
árið,“ segir hann og brosir.
Borgarfu IItrú inn segist vera
mikill jólastemmningarmaður.
„Ég get ekki tekið undir það að
jólin hafi glatað upprunalegri
merkingu sinni eða þá gömlu
lummu að jólin séu aðeins inni-
haldslaus hátíð kaupmanna.
Fólk sækir til að mynda kirkju
aldrei betur en á jólunum. Við
Svanhildur, konan mín, vorum
eittsinn á Ítalíu um jólin ogokk-
ur fannst nú jólahaldið þar
fremur fátæklegt miðað við hér
heima og miklu minna gert til
þess að minna á fæðingu frels-
arans. Við gerðum hins vegar
okkar besta til þess að halda
uppi íslenskri stemmningu,
enda fengum við sent hangikjöt
að heiman sem dugði í tvær
góðar og velheppnaðar veislur, “
segir Júlíus og brosir að þess-
ari upprifjun æskunnar.
12 Vikan