Vikan - 12.12.2000, Qupperneq 16

Eygló Yngvadóttir
Skrýtin og skemmtileg jói,
heima og neiman
Framan af ævinni héltég
hefðbundin íslensk jól
með fjölskyldunni. Ég
eignaðist dóttur og
sambýlismann en þegar dóttir
mín var sex ára slitnaði upp úr
sambúðinni. Þá breyttist lífið og
jólin jafnframt. Þegarleiðaðjól-
um fór að fara um mig. Ég varð
hrædd um að allir færu að vor-
kenna mér og bjóða okkur
mæðgunum í jólaboð. Allir vilja
hafa jólin í föstum skorðum og
öllum fannst ég vera einhvern
veginn sér á parti.
Ég tók því skyndiákvörðun
einn daginn, nánartiItekið þann
18. desember, þegar úti var
slabb, slydda og kuldi. Ég
skellti mér inn á ferðaskrifstofu
og keypti vikuferð fyrir okkur
mæðgurnar til Kanaríeyja. Það
leið þvf ekki á löngu þar til við
vorum staddar á Kanaríeyjum,
fyrir utan skein sól og hita-
mælirinn sýndi þrjátíu stiga
hita. Ekki amalegt.
Öðruvísi iólamatur
Ég hafði ekki haft minnstu
hugmynd um jólahald Spán-
verja áður en við lögðum upp í
ferðina og vissi ekki að þeir
halda ekki jól með jólapökkum
og veislumáltíðum fyrr en 6.
janúar. Við mæðgurnar létum
það ekkert á okkur fá. Á að-
fangadagsmorgun ákváðum við
að fara á ströndina. Á leiðinni
þangað urðu á vegi okkar nokk-
ur hræðilega útlítandi jólatré,
sem líktust helst herðatrjám, og
á þeim héngu litlir pakkar í stað
hefðbundins skrauts. Trén voru
þarna greinilega í þeim tilgangi
einum að gleðja túristana. Við
mæðgurnar lágum í góðu yfir-
læti á ströndinni þar til klukk-
an var að verða sex og jólin að
ganga í garð. Þá drifum við okk-
ur heim til þess að elda jólamat-
inn. Ég hafði farið í stórmark-
að í grenndinni og keypt dýrind-
is nautalundir og alls kyns með-
læti. Við settumst til borðs og
skáluðum fyrir jólunum í kóka-
kóla og rúsínuvíni. Ég var í
fyrstu niðursokkin í að borða
þessa ágætis steik en varð svo
litið á hana dóttur mína. Hún
reyndi eftir fremsta megni að
stinga kjötið á hol og það var
hálfgerður hrylIingssvipur á
andliti hennar. Svo leit hún á
migogsagði: „Mamma, eigum
við nokkuð pylsur í ísskápn-
um?“ Jólamáltíðin varð
skemmtilegri eftir að pylsurnar
komu á borðið og það voru sæl-
ar mæðgur sem tóku á sig náð-
ir.
Við flugum svo heim til (s-
lands þann 28. desember.
Heimferðin byrjaði ekki vel; far-
þegarnir voru komnir um borð
en ekkert gerðist. Eftir klukku-
stundar bið var okkur borið vatn
að drekka og eftir aðra klukku-
stund var okkur boðið upp á
rækjukokkteil að borða. Við
fengum ekki að vita um ástæðu
tafarinnar fyrr en við komum
heim og lásum í blöðunum að
flugmönnunum hefði verið
bannað að leggja í hann því of
margir farþeganna hefðu verið
of drukknir til þess að vera um
borð, samkvæmt alþjóðaregl-
um. Það er ekki að spyrja að
okkur (slendingum!
Dóttir mín rifjar stundum upp
þessi jól og segir að það sem
standi upp úr í minningunni sé
rækjukokkteillinn sem viðfeng-
um meðan við biðum í þjak-
andi heitri flugvélinni.
Jólablanda í borg og bæ
Nú er dóttir mín löngu hætt
að vera sex ára og orðin fullorð-
in. Eftir að hún flutti að heim-
an hef ég haldið jól með frænku
minni, manninum hennar og
hundinum þeirra. Aðfangadags-
kvöld hefst með hefðbundnu
sniði, við leikum hina sann-
kristnu fjölskyldu með svína-
hrygg á borðum og sitjum til
borðs eins og englar saman í
hring. Þegar kvöldverðinum er
lokið, ásamt jólakortauppskurði
og pakkatæmingum, er hulunni
svipt af og við brennum út úr
bænum. Fyrst klæðumst við
föðurlandi og flísbuxum og
pökkum síðan niður öllu sem
til er í ísskápnum og ætilegum
jólagjöfum. Leiðin liggur í sum-
arhús þeirra hjóna, sem þá
breytist í jólahús, og þar tök-
um við upp úr kössum og tösk-
um mat, drykk, spil, bækur og
blöð. Húsfrúin er með afbrigð-
um myndarleg og minnug kona
og er eiginlega alveg hætt að
koma mér á óvart. Ég mun samt
aldrei gleyma þeirri stundu þeg-
ar hún svipti upp úr handtösku
sinni ferðajólatré.
Við reynum að verja einhverj-
um hluta jólanna utan dyra, ef
veðrið býður upp á það, og
búum þá gjarnan til snjókarl.
Uppáhaldsfyrirmyndin að hon-
um ersöngvarinn Freddy Merc-
ury sálugi og er hann steyptur í
snjó niður að hnjám.
Ekki má gleyma tíkinni. Hún
er mikil dekurdúkka og I þessu
jólahaldi er alltaf breidd yfir
hana íslensk værðarvoð, enda er
tíkin íslensk ullartík.
Á jóladag sofum við fram eft-
ir, önnur snyrting en tannburst-
un fer ekki fram og það eru
áhöld um hvert okkar sé hall-
ærislegast þegar við skríðum
niður í eldhús til þess að næla
okkur í morgunverðinn. Hann
samanstendur alltaf af heitu
súkkulaði og piparkökum. Við
dveljum svo þarna í jólahúsinu
þar til jólin eru liðin og skyld-
an kallar.
Ég mæli eindregið með slíku
jólahaldi og þetta er að verða
nokkurs konar hefð. Samt er ég
svofrjálslynd aðégvil helstekki
að þetta verði hefð. En ég hef
engar sérstakar áhyggjur af því,
við frænkurnar erum kunnar fyr-
ir uppátektarsemi þannig að
það veit enginn nema Guð hvar
við munum dansa næstu jól. Og
það jafnvel ekki fyrr en eftir á!
16
Vikan