Vikan - 12.12.2000, Page 46

Smásaga
Hún sá þau í anda vakna seint
og borða morgunmatinn í nátt-
fötunum. Drekka hvern kaffiboll-
ann á eftir öðrum og horfa á alla
uppáhaldsþættina sína í sjón-
varpinu. Þaðyrðu engaráhyggju-
fullar augngotur á milli hæg-
indastólanna tveggja til þess að
athuga hvernig frúnum líkaði
kaffið.
Þau færu öll saman í göngutúr
í gömlu úlpunum sínum,
kannski færu þau út með gamla
sleðann, bentu hvert öðru á
spaugilega hluti í umhverfinu og
hlægju saman. Eins og þau voru
vön að gera undir eðlilegum
kringumstæðum. Sú gönguferð
yrði ekki á hraða sem hentaði
ömmunum með önugheitin í
farteskinu.
Þau myndu hvorki meðtaka
blessun páfa né hlusta á boð-
skapdrottningarinnar. Boðskap-
ur jólanna kæmi frá þeim sjálf-
um, frá fjölskyldunni.
Kalkúninn myndi bragðast
betur ef ekki þyrfti að greina
hann niður í kjölinn, útskýra
matseldina á honum og biðjast
afsökunar á henni. Þau myndu
njóta þess að borða möndlu-
grautinn. Krakkarnir gætu sleg-
ist í góðu um möndlugjöfina í
stað þess að kinka alvarlega
kolli, ömmunum til samlætis,
yfir óþarfanum að gefa gjöf af
svo ómerkilegu tilefni.
Noel var llka sár út I bræður
sína tvo og systur sína sem aldrei
hafði dottið í hug að bjóða móð-
ur sinni heim á jólunum. Ekki í
eitt einasta skipti. Þau báru því
öll fyrirsigað það væri orðin hefð
fyrir því að hún verði jóladegin-
um hjá Avril og Noel. Það fór
ekki á milli mála að þeim fannst
þetta fyrirkomulag aldeilis frá-
bært. Þau keyptu handa henni
sérríflöskur og konfektkassa með
þeim fyrirmælum að hún ætti
sjálf að borða og drekka herleg-
heitin og hún tók þau fyrirmæli
alvarlega.
Og hvers vegna gat systir Avril-
ar aldrei boðið frú Byrne? Þótt
ekki væri nema einu sinni. Hvers
vegna litu allirá þetta sem hefð?
Gömlu uglurnar gætu jafnvel
haft gaman af tilbreytingunni,
hugsaði Noel örvæntingafullur
með sjálfum sér.
En það var of seint að huga
að breytingum þetta árið. Bylt-
ingar varð að skipuleggja með
löngum fyrirvara og það mátti
alls ekki líta svo út að þær væru
óvelkomnar. Sannleikurinn
mátti alls ekki koma í Ijós.
Avril og Noel litu hvort á ann-
að og aldrei þessu vant kreisti
hann ekki höndina á henni til
þess að hugga hana, fullvissa
hana um að hann elskaði hana,
minna hana á lífið sem þau áttu
saman og leggja áherslu á að
einn dagur á ári væri nú ekki
svo mikil fórn. f fyrsta sinn
fannst þeim báðum þessi eini
dagur vera allt of
mikið. Dagur-
inn sem ætlast
var til að allir
nytu saman í
sátt og samlyndi.
Ömmurnar litu
greinilega svo á
að jólin væru há-
tíð þeirra en ekki
barnanna.
Þessi tilfinning
fylgdi þeim eins og
skugginn alla aðvent-
una. Börnin skynjuðu
að eitthvað var ekki eins og það
átti að vera. Það virtist sem for-
eldrar þeirra, sem venjulega voru
svofull af gáska fyrir jólin, hefðu
einhvers staðartýnt jólaskapinu.
Þau voru meira að segja hætt
að faðmast. Börnin söknuðu
þess að sjá þau ekki knúsa hvort
annað eins og þau voru vön að
gera. Þegar Ann, Mary eða John
spurðu um fyrirætlanir varðandi
ömmurnar varð lítið um svör.
,,Verðum við ekki að setja upp
hlerana fyrir stofugluggann svo
ömmu Byrne verði ekki kalt í
dragsúgnum?" spurði Ann.
,,Látum henni bara verða
kalt,“ svaraði móðir hennar.
,,Hvar er stækkunarglerið?"
spurði John. „Amma Dunne
verður að hafa það við höndina
svo hún geti lesið smáa letrið í
sjónvarpsvísinum."
,,Hún getur bara sett upp
fjandans gleraugun eins og við
hin,“ sagði pabbi hans.
Ann, Mary og John höfðu
áhyggjur af foreldrum sínum.
Ann velti því fyrir sér hvort
pabbi hennarværi kominn með
gráa fiðringinn og hvort mamma
hennar þjáðist af tíðahvörfum.
Hún vissi reyndar lítið sem ekk-
ert um þessi tíðahvörf. En hún
hafði séð þátt í sjónvarpinu þar
sem fram komu fullt af fölum
konum á svipuðum aldri og
mamma hennar sem sögðust
vera að ganga í gegnum þetta
erfiða tímabil. John afgreiddi
málið með því að segja að þau
væru bara í vondu skapi, ekki
ósvipuðu skapi og kennararnir í
skólanum væru í að
minnsta kosti
hálfa önnina.
Hann vonaði
að foreldrar
þeirra kæmust
yfir þetta. Það
var hundleiðin-
legt að búa með
þeim meðan þau
létu svona.
Á Þorláks-
messukvöld settist
fjölskyldan saman fyr-
irframan arininn. Þau ætluðu að
horfa saman á kvikmynd sem
byrjaði eftir nokkrar mínútur.
Það yrði enginn vandræðagang-
ur yfir því hver ætti að sitja hvar,
um hvort heiðurssætið væri stól-
inn sem væri nær arninum eða
sjónvarpstækinu. Enginn
ástæða til þess að leita að stækk-
unargleri eða finna til teppi til
varnar dragsúgi.
Noel og Avril andörpuðu.
,,Mér þykir þetta svo leiðinlegt
með ömmur ykkar,“ sagði hún
allt í einu.
,,Það væri svo gaman ef þið
gætuð átt gleðileg jól eins og
önnur börn,“ sagði Noel.
Börnin þrjú litu á þau með
spurn í augum. Venjulega var
þeim sagt að þau ættu að kunna
að meta það hversu heppin þau
væru að eiga tvær ömmur og að
þessar tvær ömmur kæmu sam-
viskusamlega í heimsókn til
þeirra á hverjum jólum.
Auðvitað höfðu þau aldrei lit-
ið á það sem heppni, en þau
kyngdu þeirri staðreynd eins og
hverri annarri, eins og t.d. þeirri
staðreynd að trefjar væru hollar
fyrir líkamann og skyndifæði
væri óhollt fyrir líkamann. Þau
höfðu hlustaðáslíkarstaðreynd-
ir og tekið þeim sem sjálfsögð-
um hlut. Þau höfðu heyrt þetta
svo oft að það var orðinn hluti
af lífinu. Það var miklu auðveld-
ara að láta slíkar yfirlýsingar far
inn um annað eyrað og út um
hitt heldur en þessi nýtilkomni
vandræðagangur milli foreldra
þeirra og þessi óvænta yfirlýs-
ingaðömmurnarværu hræðileg-
ar eftir allt saman.
Ann, Mary og John voru ekki
ánægð með þennan framgang
mála. Þetta riðlaði öllu þvl sem
þau höfðu vanist. Þau vildu hafa
hlutina óbreytta. Og það átti svo
sannarlega við um jólin.
„Jóladagur ætti að vera ykk-
ar dagur," sagði Avril.
,,Ykkardagur, en ekki þeirra,“
sagði Noel ákafur.
Eldurinn úrarninum lýsti upp
andlit barnanna hans þriggja.
Þau kærðu sig greinilega ekki
umfrekari skýringar. Engarásak-
anir til handa frændum og
frænkum sem stóðu sig ekki í
stykkinu. Ekki orð eins og
,,byrði“ og ,,óþægindi“. Þau
töluðu hratt og hvert í kapp við
annað til þess að koma í veg fyr-
ir að þung orð yrðu látin falla.
,,Við erum búin að ákveða að
taka upp Star Trek Three og
reyna að koma þeim inn í gang
mála hjá Kirk, Spock og Scotty,"
sagði John.
,,Og amma Byrne gæti gleymt
sér í frásögnum um Dracula og
Frankenstein," sagði Mary með
tilhlökkun I röddinni.
Ann, sem hafði þroskast mik-
ið fyrir þessi jól og skildi næst-
um allt, sagði allt í einu blíðri
röddu: ,,Og það er í rauninni ekki
gert ráð fyrir þeim annars stað-
ar. Þær vildu heldur ekki fara
neittannað. Þæreru heppnarað
eiga okkur að og eiga þess kost
að verja jólunum á yndislegasta
heimilinu í borginni
Sögulok
46
Vikan