Vikan - 19.12.2000, Síða 45

já, nei og kannski. Venjulega
fylgdu líka ráðleggingartil þátt-
takenda samkvæmt stigafjöld-
anum. T.d.: „Ef þú hefur 75 stig
eða fleiri ertu ótrúlega ham-
ingjusöm." Eða: ,,Ef þú hefur
20 stig eða færri, ættir þú að
leita þér að öðrum rnaka."
[ þetta sinn var krafist svara.
Það var engin stigagjöf, aðeins
stungið upp á því að láta blað-
ið liggja frammi einhvers stað-
ar þar sem makinn kæmi auga
á það. Það er að segja ef þú
óskaðir þess að þinn
heittelskaði breytti einhverju í
daglegu fari sínu. Chris og Nóel,
þrjátíu og fimm ára gömul jóla-
börn, settust makindalega í
sinn hvorn hægindastólinn í
órafjarlægð frá hvort öðru og
hófu lesturinn. Prófið kallaðist
„Fermakinn ítaugarnará þér?“
og undir hverri spurningu voru
punktalínur þar sem ætlast var
til að lesandinn skrifaði athuga-
semdir sínar. Vertu heiðar-
leg(ur) stóð stórum stöfum fyr-
ir ofan fyrirsögnina.
Heima hjá foreldum Chris
sátu börnin við jólatréð og léku
sér að nýju leikföngunum. Syst-
ur hennar sátu og spjölluðu
saman og foreldrar hennar dott-
uðu í stólunum. Meðeigandi
pabba hennar, sem hafði þann
kost að vera einhleypur, sat og
setti rafhlöður í leikföngin sem
höfðu lent í jólapökkunum án
þeirra. Hann leit upp og brosti
þegar hann sá hvað Chris var
að gera.
,,Það væru stórfurðuleg hjón
sem leggðu í að taka þetta
próf,“ sagði hann rólega.
Chris horfði á hann vorkunn-
araugum. Hann vissi ekki af
Nóel, ekki frekar en foreldrar
hennar og fjölskylda.
,,Satt segirðu. Það er líklega
bara fólk eins og við sem þorum
að spreyta okkur á svona prófi.
Maður getur látið sig dreyma, og
allt það."
Hann brosti til hennar. Hann
leit einhvern veginn öðru vísi
út þetta árið. Hann átti sér
kannski leydarmál líka? Hún
grúfði sig yfir blaðið svo hann
kæmi ekki auga á tilhlökkun-
ina sem skein úr andliti henn-
ar.
Heima hjá Nóel voru börnin
farin út að leika sér með vin-
um sínum. Þau sögðust ekki
hafa annað og betra að gera
þegar búið væri að taka upp alla
pakkana. Konan hans var að
segja foreldrum sínum frá fyr-
irtækinu sem hún ætlaði að fara
að stofna. Jú, það yrði krafist
þess að hún yrði á ferð og flugi
en börnin væru orðin það göm-
ul að það gerði þeim ekkert
nema gott að þurfa að hugsa
svolítið um sig sjálf.
Nóel opnaði blaðið og brosti
þegar hann sá fyrirsögnina.
„Fermakinn ítaugarnará þér?"
Hann þurfti ekki einu sinni að
lesa spurningarnar. Hann vissi
að það var ekkert, einfaldlega
alls ekki neitt í fari Chris sem
hugsanlega gæti farið í taug-
arnar á honum. Því væri aftur
á móti öðruvísi farið ef hann
tæki prófið með konuna sína í
huga. Hann lasfyrstuspurning-
una.
,,Er ástin þín vön að segja
eitthvað aftur og aftur sem get-
ur gert þig brjálaða(n)?"
Chris hafði ekkert slíkt á sam-
viskunni. Það sama var ekki
hægt að segja um konuna hans.
Hún sagði: ,,Það er nú einu
sinni þannig", a.m.k. fjögur
hundruð sinnum á dag. Hún
sagði líka stöðugt: ,,Ef ég á að
segja alveg eins og er“. Hann
gæti einfaldlega gargað í hvert
sinn sem hún sagði þetta.
Henni fannst sem hún yrði ,,að
segja honum alveg eins og
væri" í hvertsinn sem hún sagði
frá einhverju, hversu lítilfjörlegt
sem það var. „Nei, ef ég á að
segja alveg eins og er þá var
klukkan orðin þrjú þegar hún
hringdi, eða var hún kannski
orðin korteryfir?“. Nei, það var
útilokað að hann gæti sagt eitt-
hvað slíkt um Chris. Konan
hans hafði hins vegareinn frasa
í viðbót stöðugt á takeinurm
„Ekki satt"? Nóel var orðinn
bálreiður við tilhugsunina eina
saman og reyndi að róa sig nið-
ur. Hann sagði við sjálfan sig
að þetta próf varðaði hann og
Chris og hingað til hefðu þau
alltaf fengið fyrstu einkunn.
Þá var komið að spurningu
númer tvö. „Er eitthvað sem
ástin þín klæðist sem þú vildir
helst henda í ruslafötuna?" Já,
svo sannarlega gæti hann hugs-
að sér að henda minkapelsinum
hennar. Hann hryllti viðtilhugs-
unina um það sem hún sagði í
hvert sinn sem hún klæddist
honum: „Ef ég á að segja al-
veg eins og er þá er ég auðvit-
að dýraverndunarsinni og hata
tilhugsunina um að dýr séu
ræktuð til þess eins að selja af
þeim feldinn. En því er öðru-
vísi farið með minka, ekki satt?
Minkar eru ekkert nema mein-
dýr." En þetta voru ekki orð
Chris, þetta voru orð konunnar
hans. Chris myndi aldrei klæð-
ast loðfeldi og ef hún gerði það
myndi henni ekki detta í hug
að biðjast afsökunar á því. Hún
klæddistyfirleitt fallegum, Ijós-
um litum. Hana klæddi best að
vera í grábláum lit, liti augna
hennar. Stundum klæddist hún
fjólubláu og stundum, þegar
hann átti þess síst von, klædd-
ist hún eldrauðum kjól eða
skærgulri peysu. Hann dæsti
af ánægju þegar hann hugsaði
um heppni sína í ástum. Þessi
kona sagði aldrei eitt einasta
orð sem fór í taugarnar á hon-
um og fötin hennar fóru heldur
ekki í taugarnar á honum.
í öðru húsi var Chris að svara
heiðarlega eins og fyrirsögnin
hafði kveðið á um. Eitthvað sem
hann sagði aftur og aftur? Já,
satt að segja. Hann sagði alltaf
Vikan
45