Menntamál - 01.02.1944, Blaðsíða 15

MENNTAMAL
33
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga mína,
og í húsi drottins bý ég langa ævi.
Jesús blessar bömin.
f landinu, þar sem Jesús átti heima, voru mörg börn.
Þau voru ósköp lík börnum annars staðar. Þau höfðu skær
augu til þess að sjá það, sem fram fór, og næm eyru til
þess að heyra það, sem sagt var.
Þau léku sér og ólmuðust eins og krakkar gera nú á
dögum. Stundum klifu þau upp stigana heima hjá sér og
lásu bænir sínar uppi á flötu húsþakinu.
Dag einn var uppi fótur og fit hjá drengjum og telp-
um í þorpi einu litlu, því að þau vissu, að Jesús var á
leið þangað. Þau höfðu heyrt eldri systkini sin og foreldra
sína tala um manninn, sem hafði vakið litlu telpuna til
lífsins. Hann hafði gefið blindum sjónina og látið halta
ganga og læknað marga, sem veikir voru. Þau sárlangaði
til þess að sjá hann.
Foreldrar þeirra voru líka glaðir yfir því, að von var
á Jesú. Þau hugsuðu sér að fara með börnin til hans.
Þau langaði til þess að meistarinn legði kærleikshendur
sínar yfir blessuð börnin þeirra.
Þið getið því nærri, að mömmurnar létu smáfólkið sitt
vera hreint og snyrtilega til fara undir þessa dásamlegu