Menntamál - 01.03.1944, Blaðsíða 25

MENNTAMAL
71
BRANDUR JÖNSSON:
Heyrnar- og
(Höíuiulur þessarar greinar, Brandur Jóns-
son, starlsmaður á fræðslumálaskrifstofunni,
hefur lagt scrstaka stund á þau efni, er hann
skrifar um í þetta hefti Menntamála. Hann
lauk stúdentsprófi 1936, en vorið eftir tók
hann próf frá Kennaraskólanum og heim-
spekipróf. 1939 stundaði hann nám við Der
Staatlichen Gehörlosen Schule í Berlín, en fór
lil Danmerkur skömmu eftir að stríðið skall á
og liélt áfram námi við Det kongelige Döv-
stumme-Institut og Statens Institut for Tale-
lidende i Kaupmannahöln. S.l. ár dvaldi hann
í Ameríku við nám í Clark Scliool for the Deaf i Northhampton í
Massachusetts og lauk þar prófi síðastliðið vor.)
í stuttri grein er ekki hægt að gefa nema ófullkomna
hugmynd um það böl, sem heyrnarleysi veldur, og í eftir-
farandi línum verður aðeins bent á það mesta mein, sem
af því leiðir fyrir börn og unglinga.
Ég hef þrásinnis verið spurður að því, hvers vegna
málleysingjar væru alltaf heyrnarlausir. En svarið við
því er alltaf hið sama: Málleysingjar eru mállausir vegna
þess að þeir eru heyrnarlausir. Heyrnarleysi er næstum
það eina, sem getur valdið málleysi, a. m. k. hjá börnum
og unglingum.
Fæðist barn heyrnarlaust, lærir það aldrei að tala af
sjálfdáðum af þeirri einföldu ástæðu, að það heyrir ekki
málið, sem fyrir því er haft.
Þó að barn sé orðið altalandi, missir það málið, tapi