Menntamál - 01.08.1970, Qupperneq 21

engar framfarir hafi átt sér stað í l’ræðslu og
uppeldismálum síðustu áratugi.
Margt hefur færzt í rétta átt hvað aðbúð,
vinnubrögð og kennslutæki í barnaskólum snert-
ir. í því sambandi má gjarnan minna á fjöl-
breyttar skólasýningar og félagsstörf nemenda í
barnaskólum víða um land, enda hefur mikill
fjöldi barnakennara sýnt virðingarverðan dugn-
að við að afla sér viðbótarmenntunar og fylgjast
með nýjungum í skólamálum, þrátt fyrir mjög
þröngan fjárhag.
f-Iitt er rétt, því miður, að við stöndumst ekki
lengur samanburð á ýmsum sviðum skólamála
við nágrannaþjóðir okkar og við verðum að gera
stórt átak til þess að jafna metin.
Samtök íslenzkra barnakennara hafa alltaf bar-
izt fyrir aukinni menntun kennara og framför-
um í skólamálum, enda er svo kveðið á í stefnu-
skrá sanrtakanna. Flestar eða allar framfarir á
skyklunámsstigi íslenzkra skóla eiga rætur að
rekja til frumkvæðis og fylgis samtakanna.
Engurn er betur ljóst en kennurunum sjálfum,
sem reynsluna eiga, að góð menntun kennara er
grundvöllur jress, að kennslustarfið beri þann
árangur, sem ætlast er til og krefjast verður í
nrenningarþjóðfélagi.
Kennarastéttinni er ljóst, að Kennaraskóli ís-
lands býr ekki við þær aðstæður sem nauðsyn-
legar eru til þess að hann geti leyst hlutverk sitt
af hendi samkvæmt nútímaþörf og kröfum.
Skólahúsið er enn ekki fullgert eins og áætlun
gerði ráð fyrir. Það getur ekki á forsvaranlegan
hátt rúmað þann fjölda nemenda, sem nú stund-
ar þar nám. Það er því brýn nauðsyn að ljúka
byggingu skólahússins, svo að húsnæðisþrengsli
komi ekki í veg fyrir að kennaraefnin njóti
þeirrar fræðslu og þess uppeldis, sem ætlazt er
til og nauðsyn krefur.
Það verður að auka verulega menntun ís-
lenzkra kennara til samræmis við menntun og
þjálfun kennara hjá nágrannaþjóðum okkar.
Einkum þarf að auka starfsmenntun kennara
stórlega.
Hinar Norðurlandaþjóðirnar, einnig Þjóðverj-
ar og Bandaríkjamenn, liafa stúdentspróf eða
jafngildi þess sem skilyrði til inngöngu í kenn-
araskóla. Sömu kröfu hljótum við að gera. ís-
lenzk kennaramenntun öll þarf að fara fram á
háskólastigi, þar sem fyrst og fremst er lögð rækt
við starfsmenntun og starfsþjálfun kennarans.
Þá er einnig rétt að minna á viðhalds- og við-
bótarmenntun kennara. Það þarf að gera þeim
fjárhagslega kleift að sækja námskeið bæði inn-
anlands og utan.
Þó ótrúlegt sé heyrast stundum þær raddir, að
barnakennarar þurfi ekki mikla skólamenntun,
þeim nægi gott hjartalag og brjóstvit. Sú skoðun
ber svip af sjónarmiðum og framkvæmd liðins
tíma, þegar þurfalingar og fatlaðir menn þóttu
sjálfsagðir til þess að kenna börnum. Þetta sjón-
armið buddunnar ætti þó ekki að finnast í heimi
nútímans. Að vísu skal ekki lítið gert úr góðu
hjartalagi og brjóstviti, hvort tveggja eru góðar
gjafir, en þær duga skammt við nútíma aðstæð-
ur, ef almenna menntun, starfsþjálfun og sér-
menntun vantar.
Það skiptir mjög miklu máli, að kennarinn
njóti þeirrar virðingar og aðbúðar af þjóðfélags-
ins hálfu, sem veitir honum styrk til þess að
rækja starf sitt sem bez.t. Menntun kennarans og
efnahagur verður því að vera í fullu samræmi
við aðrar þjóðfélagsstéttir og þá ábyrgð, sem
kennslustarfinu fylgir. Það er sjálfsögð þjóðar-
nauðsyn að gera miklar kröfur til kennarans, en
þjóðfélagið verður þá að gefa honum kost á
menntun og efnaliagslegri afkomu í fullu sam-
ræmi við kröfurnar.
Það dugir ekki að viðurkenna mikilvægi kenn-
arastarfsins í orði, en gleyma því í verki.
Hagsmunamál kennarastéttarinnar mega ekki
liggja utangarðs, þegar rætt er um skólamáh
Ef kennarar fást ekki til starfs í skólum landsins
vegna lágra launa, þá gagnar ekkert góð nrennt-
un, vegleg skólahús og fjölbreytt kennslutæki.
Laun íslenzkra barnakennara hafa verið og
eru enn víðs fjarri því að vera í samræmi við
þær kröfur, sem gera verður til starfs þeirra.
Þau eru heldur ekki í samræmi við laun margra
annarra launþegahópa. Það er staðreynd, að
staða kennarans í þjóðfélaginu og laun hans mið-
að við aðra starfshópa eru mun lakari hér á
landi en í nágrannalöndum.
MENNTAMAL
135