Vorið - 01.03.1946, Qupperneq 29

V O R I Ð
27
inn í efnið, að hann mundi tæplega
taka eftir neinu.
Karl grúfði sig yfir borðið og
braut heilann. V'atnsfall, já, það gat
verið svo margt. Fljót, ár eða lækur,
eða nafn á þessum hugtökum.
Hann hugsaði, tók blýantinn og
skrifaði niður, þurrkaði út aftur,
og svitnaði af áreynslunni. Hann
fann ekkert orð, sem átti við það,
sem á undan var komið. Alltal var
eitthvað vitlaust. Hann gleymdi sér
alveg við þetta. Hann heyrði ekk-
ert, hvað kennar'nn sagði, aðeins
óminn af orðum hans.
Þess vegna varð honum svo bilt
við. Kennarinn hafði úr sæti sínu
séð, að hann fylgdist ekki með, og
læddist hljóðlega lil hans. Allt í
einu stóð hann við borð Karls.
,,I>etta er víst skemmtilegt,“ sagði
hann þurrlega, „hvað ertu annars
að gera?“
,,Ekkert,“ sagði Karf dauðhrædd-
ur og leit upp.
„Þá er bezt að ég fái þetta, fyrst
það er einskis virði,“ sagði kennar-
inn brosandi og tók krossgátuna af
borðinu. „Nei, sjáið, það er þá
krossgáta. Hvað heitir þú?“
“Karl Petersen."
„Jæja, Karl minn. Nú hefur þú
Vonandi lært, að þú átt ekki að
leysa krossgátur í mínum kennslu-
stundum."
„Ég hef ekki heldur leyst. hana,“
skauzt upp úr Karli.
Kennarinn leit á krossgátuna.
„Jæja, þig vantar eitt orð,“ sagði
liann. Svo brosti hann dálítið.
„Nei, þetta má nú segja að séu
makleg málagjöld," hélt hann á-
fram. „Ef þú hefðir hlustað, hefðir
þú fengið ráðninguna fyrirhafnar-
laust. Ég er nýbúinn að segja frá
Orinoco, sem er stærsta vatnsfall í
Venezuelu. Og það er einmitt þessi
á, sem, þig vantar í krossgátuna. 38
lóðrétt — vatnsfall — á að vera Or-
inoco!“
Karl barðist við grátinn. Orin-
oco, já það var ráðningin. Nú vissi
hann það, en nú hafði hann ekki
lengur krossgátuna lianda á milli.
Það var þó harðleikið. Og allir hin-
ir nemendurnir hlógu að honum.
Hefði hann nú bara hlustað á
kennarann! Nei, þetta var gremju-
legt — já skammarlegt. Grernja
hans snerist — ekki gegn honum
sjálfum — lieldur gegn nýja kenn-
aranum. Hvílíkur harðstjóri! Að
taka krossgátuna, ráða haná og
hæðast að honum. Karl hataði nýja
kennarann þessa stund og ákvað að
gera honum allt á móti skapi í
hefndarskyni.
Dagana á eftir reyndi hann að
framkvæma þessa ákvörðun sína,
en það gekk illa. Olsen kennari
fékkst ekkert um þessar tilraunir
hans, og bekkjarsystkinum hans féll
svo vel við nýja kennarann, að þau
vildu ekki gera honum neitt á móti
skapi. Karl varð að láta sér nægja
að vera þegjandalegur og þver, —