Vorið - 01.03.1946, Blaðsíða 32

30
VORIÐ
í Bjarnarfirði, milli Svanshóls og
Klúku, er gjá eða lægð, er ber sama
nafn og er sagt, að maður
nokkur, Svanur að nafni, er búið
hafi á Svanshóli, hafi farið til sjó-
róðra norður í Kaldbaksvík og hafi,
er hann var að fara á milli, farið í
gegnum fjallið og hafi nöfnin á
gjánum orðið til af því, en þar mun
hann hafa átt að koma út.
Katrín Sigurðardóttir,
Klúku, Bjarnarfirði.
*
Pennastöngin og blýanturinn.
Einu sinni var pennastöng og
blýantur. Þau voru í sama hólfi í
pennastokk, en hálfleiddist. Allt í
einu segir blýanturinn: „Eigum við
ekki að dansa svolítið, það er svo
dauft hérna?" „Jú, kannske svolít-
ið,“ sagði pennastöngin feimin. Svo
byrjuðu þau að dansa, en eftir litla
stund kom einhver gráleitur ná-
ungi á hendingskasti, svo að þau
námu staðar. Þetta var strokleðrið.
„Æ, æ, nú er hann Nonni að
hlaupa í skólann, því að hann er
orðinn of seinn,“ sagði strokleðrið.
„Hver er Nonni?“ spurði penna-
stöngin, sem var nýkomin. „Strák-
urinn, sem á töskuna og allt, sem í
henni er og einnig okkur,“ sagði
blýanturinn. „Já, nú man ég það.
Hann ætlaði að láta mig skrifa bréf
fyrir sig, sem þurfti að komast í
póstinn í dag," sagði pennastöngin.
„Á ég ekki að hjálpa þér við það?“
spurði blýanturinn. ,,Og ég líka,"
sagði strokleðrið. „Jú, þá verð ég
fljótari," sagði pennastöngin. En
nú gátu þau ekki talað saman leng-
ur, því að Nonni var kominn í skól-
ann og var byrjaður áð reikna.
Hrafnhildur Kr. Jónsdóttir.
*
Lítil saga.
Ég var í sveit í fyrrasumar vestur
í Skagafirði. Ég fór stundum með
kýrnar ujop í fjall.
Kýrnar voru venjulega reknar
upp að klettastalli, sem heitir Kýr-
hólh Einu sinni sem oftar fór ég
með kýrnar. Það var leiðinlegt veð-
ur og þoka. Þegar ég var á heim-
leið, datt ég unr stein, og þegar ég
rís upp, styð ég hendinni rétt iijá
hóffari, en tek þá eftir einhverju
iðandi og þegar ég fór að gá betur,
þá sá ég að þar voru tveir hrossa-
gauksungar. Ég fór að gá að
mömmu þeirra, en ég sá hana ekki.
Ég hélt nú áfram. Þegar ég kom
niður að túngirðingunni, þá sá ég
hvar lá dauður hrossagaukur. Þeg-
ar ég kom heim var klukkan ekki
nema hálf átta. Ég jarðaði nú
hrossagaukinn á litlum bletti, sem
var girtur og ég hafði jarðað þar
marga fleiri fugla. Þegar ég var bú-
in að skilja mjólkina, fór ég upp í
fjall, þar sem hreiðrið var.
Af því að ég hafði hlaðið stein-
um í haug, þekkti ég staðinn. Þeg-
ar ég nálgaðist hreiðrið, fór ég
ósköp hægt til þess að hræða ekki
ungana. Þeir voru einir eins og í