Vorið - 01.12.1950, Blaðsíða 29

VORIÐ
147
„Þú ætir að fara til þeirra og vera
hjá þeim,“ sagði Brúnó. Hann
kenndi svo í brjósti um gömlu for-
eldrana hans.
„Þú skilur ekki, að mér myndi
verða þar ofaukið, það yrði þeim
óbærilegt að hafa sífellt fyrir aug-
unum hið afskræmda andlit mitt. —
Nei — j^að er víst bezt að allt verði
framvegis, eins og Jrað ei nú.“
Brúnó þagði, hann minntist jaess,
hversu hræddur hann hafði sjálfur
verið við Falk, þegar hann sá hann
í fyrsta sinn.
„Þetta var ekki falleg jólasaga,"
mælti Falk, „en nú skal ég lesa fvrir
jjig eina sögu úr æfintýrum Ander-
sens, áður en við háttum.“
Falk var vanur að fá bækur að
láni úr alþýðubókasafninu, og svo
lásu þeir hátt hvor fyrir annan á
kvöldin. Annars varð Brúnó oftast
að lesa, og Falk leiðrétti hann, þeg-
ar hann bar orðin skakkt fram og
útskýrði það, sem hann ekki skildi.
Þegar kom fram í marzmánuð,
fóru Jreir að búa sig undir sumar-
ferðalagið á ný.
Næsta sumar átti allt að verða full-
komnara. Allir leikendurnir voru
búnir að fá ný klæði, og í stað
gamla vagnsins, voru Jreir búnir að
kaupa stærfi og fallegri vagn, og
meira að segja lítinn, brúnan hest,
til að draga hann. Falk strengdi síð-
an eins konar segldúk yfir vagninn,
til að verjast vætunni, þegar rigndi.
„Á farartækjunum á fólk að
Jrekkjast,“ sagði Falk glaðlega, j:>eg-
ar þeir óku út úr borginni dag
nokkurn í marzmánuði. Aftan til á
vagninum lá stórt, samanvafið tjald,
senr Falk hafði fengið fyrir lítið
verð, Jrað átti að breiða það á jörð-
ina, þegar Brúnó og Svartipétur
sýndu listir sínar. Mýsnar höfðu
einnig fengið stærrá og fullkomn-
ara leiksvið til að dansa á. Brúnó
hafði sjálfur búið það til. Það var
ofurlítill trépallur með stálvírsneti
í kring. Og nú áttu Jreir grammó-
fón, sem sá um hljóðfærasláttinn,
hann stóð aftast í vagninum.
Utan á tjaldið öðrum megin
höfðu Jreir málað með stórum stöf-
um: „Brýningarvinnustofa Falks“,
en hinum megin: „Gamanleikara-
flokkur Brúnós”. í rigninum skreið
Svartipétur upp í vagninn til þeirra
og hélt víst, að hann væri orðinn
ákaflega virðulegur og göfugur
liundur, og satt að segja hafði hann
tekið miklum stakkaskiptum í
seinni tíð, því að Brúnó þvoði hon-
um alltaf öðru hvoru upp úr sápu-
vatni og kembdi svo á eftir svarta
feldinn hans. Það voru tvennar tíð-
irnar fyrir Svartapétri. Áður varð
hann að vaða forina á veginum, í
livaða veðri sem var, og draga vagn
húsbónda síns. Fremst í vagninum
stóð grámálaður kassi, sem þeir Falk
og Brúnó sátu á. I honum geymdi
Brúnó búninga leikaranna og ann-
að, sem þeim tilheyrði. En Jiegar
gott var veður, gengu þeir félagar