Vorið - 01.12.1950, Blaðsíða 41

V O R I Ð
159
lamb. Ég þekkti strax, að þetta var
Geiruson. Svo fórum við að leita
að Geiru, en svo hét móðirin, og
pabbi fann hana í skurði, sem var
í girðingunni. Hún hafði farið yfir
einu snjóbrúna, sem var á skurð-
inum, og dottið ofan í og drepizt.
Við rákum nú lambið heim í rétt,
sem var í girðingunni, og gáfum
því mjólk í pela. Hann var alltaf
heima, og við þurftum að gefa hon
um mjólk. Við skírðum hann Geira
og kölluðum alltaf á hann, þegar
við ætluðum að gefa honum. Eitt
sinn kom lítill lambhrútur lieim,
sem hafði villzt undan móður
sinni, og við skírðum hann Laufa.
Geiri og Laufi héldu svo saman,
það sem eftir var af sumrinu, og
höfðum við alltaf gaman af þeirn.
Um haustið var þeim báðum lógað.
Karl (14 ára).
Vísubotnar
I síðasta hefti birtist vísupartur
eftir Óðin, sem hann bað lesendur
að botna.
Vísuparturinn var svohljóðandi:
Vorið kemur, vermir jörð,
vanga blærinn strýkur.
Guðmundur Bjarnason, Hörgs-
holti, Hrunamannahreppi, sendir
þennan botn:
Sólin myndar geislagjörð,
með gleði degi lýkur.
Þá sendir Þórdís Ólafsdóttir,
Hegrabjargi í Skagafirði, þessa
botna:
Gróa tekur, grænka börð,
gremja burtu fýkur.
' Fer á beit í haga hjörð
hugglöð áður lýkur.
Sarni höfundur sendir einnig
þennan vísupart og biður ykkur að
botna:
Fram um dali, fjöll og háls
fagurt er að líta.
Meira hafa ljóðskáldin ekki sent
Vorinu að ]}essu sinni.
F ELU MY N D
Þetta er gamla eikin úr ævintýr-
inu Eldfærin. Hvar er nornin og
dátinn?
I