Vorið - 01.12.1950, Blaðsíða 6

í 24
V U R 1 t)
Kvöldtœn
litla
stúlknanna
i.
Það er vetur.
Úti er ijúk og irost. En inni í
hlýju og fallegu herbergi sitja tvær
litlar stúlkur og tala saman, hljótt
og innilega.
Þær eru aðeins níu og tíu ára,
systurnar litlu. Þær eru grann-
vaxnar og bjartar yfirlitum, eins
og fíngerð blóm, sem vaxa í for-
sælu og teygja ungar krónur í átt
til ljóssins.
Undarlegur friður ríkir meðal
þeirra.
Nóttin er að konia, og litlu syst-
urnar hafa boðið pabba sínum góða
nótt.
Mannna þeirra er farin að heim-
an. Hún er veik og liggur á spítala
langt, langt í burtu. Litlu stúlk-
urnar grétu beisklega, þegar hún
fór. Nú er hryggðin ekki eins sár.
— Aðeins þungur, heitur söknuður,
sem smám saman breytist í hljóðan
trega.
Hún mamma er svo góð. — Allt
vildi hún gera fyrir stúlkurnar sín-
ar. Það var svo yndislegt, þegar
hún sat með þær og söng, eða sagði
þeim skemmtilegu ævintýrin.
Þá voru engar áhyggjur, engar
sorgir.
Nú var hún horfin út í óvissuna,
— út í vetrarnóttina dimmu, sem
grúfir yfir jörðinni.
Litlu systurnar tala saman í hálf-
um hljóðum.
„Ætli henni mönimu fari nú
ekki að batna,“ segir yngri stúlkan
með áhyggjusvip. „Ég er svo hrædd
um, að henni leiðist, þegar hún er
svona langt í burtu.“
„Já, víst hlýtur henni að leiðast.
En pabbi segir, að allir séu henni
góðir, og svo getur hún alltaf hugs-
að um okkur.“
Það er gott að „stóra systir“ veit